Ζούμε σε σπίτι με 4 υπνοδωμάτια αλλά προτιμούμε να κοιμόμαστε έτσι

“Ζούμε σε σπίτι που έχει 4 υπνοδωμάτια.

Και αυτό που βλέπετε είμαστε εμείς. Κάθε βράδυ και κάθε πρωί. Αυτοί είμαστε. Έτσι είμαστε.

Και τα 3 κοιμούνται αρχικά στα δικά τους κρεβάτια το βράδυ. Αλλά και τα 3 καταλήγουν εδώ κάθε πρωί. Κατεβαίνουν σε διαφορετικές ώρες, αλλά συνήθως με την ίδια σειρά. Κάθε πρωί ξυπνάμε έτσι.

Γιατί το κάνουν άραγε αυτό;

Δεν ήμασταν έτσι πάντα…

Παλιά το πάλευα. Έλεγα στα παιδιά ότι αυτό δεν είναι υγιές, δεν είναι σωστό, ζούμε σε ένα σπίτι με 4 υπνοδωμάτια και είναι αρκετά για όλους. Πάντα τους έλεγα ότι θα ξεκουραστούν καλύτερα αν κοιμηθούν στα δικά τους κρεβάτια.

Παρακαλούσα τα παιδιά έστω να το δοκιμάσουν, να κοιμηθούν στα δωμάτια τους στα κρεβάτια τους… Τους εξηγούσα λεπτομερώς πόσο πιο άνετα είναι τα κρεβάτια τους από το πάτωμά μου.

Δε λειτούργησε ποτέ. Ό,τι κι αν τους είπα.

Και μετά κατάλαβα γιατί το κάνουν.

Πριν από δύο χρόνια, τον Φεβρουάριο, περνούσα κάθε βράδυ στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι της γυναίκας μου στο νοσοκομείο.

Όλοι όσοι ήξεραν ότι κοιμάμαι κάτω στο πάτωμα, προσπαθούσαν να με πείσουν να πάω σπίτι. Για να ξεκουραστώ. Έστω να το δοκιμάσω. Μου εξηγούσαν λεπτομερώς πόσο πιο άνετο θα ήταν το κρεβάτι μου από το πάτωμα.

Δε λειτούργησε ποτέ. Ό,τι κι αν μου έλεγαν.

Μου πήρε σχεδόν δύο χρόνια, αλλά τώρα το καταλαβαίνω.

Δεν υπήρχε περίπτωση να με πείσει κανείς να φύγω από το πλευρό της. Ό,τι κι αν μου έλεγαν οι άλλοι, δεν υπήρχε περίπτωση να είμαι οπουδήποτε αλλού εκτός από κοντά της. Δίπλα της. Δεν υπήρχε μέρος που να ένιωθα πιο ασφαλής από το πάτωμα, μου αρκούσε που ήμουν ακριβώς δίπλα της.

Δεν το παλεύω άλλο πια.

Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε που έχασαν τη μαμά τους τα παιδιά. Εκείνη την περίοδο, έγινε ξεκάθαρο ότι θα βρίσκονται στο πλευρό μου. Κοντά μου, δίπλα μου. Και ότι για αυτά, σε κανένα μέρος δεν αισθάνονται πιο ασφαλείς από το πάτωμα, ακριβώς δίπλα μου.

Όταν η μαμά τους ήταν ακόμη εδώ, ερχόταν στο δωμάτιό μας μερικές φορές, αλλά ήταν σπάνιο. Ο μικρός περισσότερο. Αλλά τα κορίτσια, όχι τόσο.

Στην αρχή δεν ήξερα γιατί το κάνουν. Δε θέλησα όμως ποτέ να πιστέψουν ότι είναι πρόβλημα που το κάνουν. Γιατί δεν είναι. Απλώς εγώ πλέον στρώνω τα παπλώματα κάτω κάθε βράδυ, περιμένοντας να έρθουν. Και έτσι απλά έρχονται.

Βάζω στοίχημα ότι όλοι έχουν τον δικό τους λόγο για τον οποίο το κάνουν. Όπως είχα και εγώ. Ίσως φοβούνται. Ίσως τους λείπει η μαμά. Ίσως κοιμούνται καλύτερα στο σκληρό μου πάτωμα παρά στο άνετο κρεβάτι τους. Ίσως απλώς νιώθουν ασφάλεια και ζεστασιά όταν είναι κοντά μου.

.

Δεν ξέρω ακριβώς το λόγο, αλλά δεν έχει σημασία.

Αυτοί είμαστε. Και τα παπλώματα τους θα είναι πάντα έτοιμα στρωμένα στο δωμάτιο μου όταν θα έρθουν το βράδυ. Και σήμερα. Και αύριο. Και για όσο το δωμάτιο μου είναι το ασφαλές μέρος τους.

Ζούμε σε σπίτι με 4 υπνοδωμάτια και κοιμόμαστε έτσι

Αυτό που βλέπετε είμαστε εμείς. Κάθε βράδυ και κάθε πρωί. Αυτοί είμαστε. Έτσι είμαστε.”

Το συγκλονιστικό κείμενο είναι του Brandon Janous. Ο Brandon έχασε τη σύντροφο της ζωής του Rachel, από καρκίνο το 2020. Με την Rachel έχουν 3 μικρά παιδιά. Ο μικρότερος γιος τους ήταν μόλις 4 ετών όταν έφυγε η μαμά της οικογένειας. 

Έτσι, ο μπαμπάς Brandon μεγαλώνει πια μόνος του τα παιδιά και έρχεται αντιμέτωπος με τις προκλήσεις της γονεικότητας. Μια από αυτές, ήταν η διαπίστωση ότι τα παιδιά που έρχονται τα βράδια στο δωμάτιο είναι επειδή το χρειάζονται πραγματικά.

Και όταν η ζωή σου έχει μια κανονική ροή, δυσκολεύεσαι να αφουγκραστείς την παιδική πραγματικότητα. Όταν όμως η ζωή τα αναποδογυρίζει όλα, τότε τα βλέπεις όλα από μια άλλη, διαφορετική οπτική.

Αρκεί που το διαβάσαμε όλοι αυτό το ισχυρό μήνυμα, αν και κρύβει μια πολύ πικρή ιστορία από πίσω.

Ο μπαμπάς Brandon διατηρεί ένα λογαριασμό στο Instagram όπου και έκανε την παραπάνω δημοσίευση. Τον έχει αφιερώσει στη Rachel ως σύντροφο και ως μαμά.

Λίζα

Κοινοποίησε λοιπόν αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς! Όμως μην το αντιγράψεις χωρίς άδεια. 

Ακολούθησε μας επίσης στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!