Σήμερα δεν έχουμε χούντα καλή μου
Η επέτειος του Πολυτεχνείου πάντα με συγκινεί βαθιά. Από τα μικράτα μου, τότε που μαθήτρια στο σχολείο “έλεγα ποίημα” ή συμμετείχα στη διοργάνωση εκδηλώσεων. Θυμάμαι μαύρα χαρτόνια στα τζάμια της αίθουσας, θυμάμαι κεριά, θυμάμαι κόκκινα γαρύφαλλα και τον Δρόμο. Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία…και θυμάμαι την ψυχή μου να τρέμει.
Και σήμερα όπως και τότε ακούω Λοΐζο και νιώθω πως δεν πέρασε μια μέρα. Ναι. Νιώθω την ίδια συγκίνηση, το ίδιο τρέμουλο στην ψυχή και -για να πω την αλήθεια- συγχαίρω κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό μου που παρόλα τα χρόνια που πέρασαν οδηγώντας με μακριά από την εποχή της αθωότητας, εγώ σπαρταράω ακόμα για τη δημοκρατία.
Σκέφτομαι πως πάλι κάτι θα γράψω για το φασισμό της χούντας – δεν το βουλώνω βλέπεις κι εγώ – πάλι θα αντιμετωπίσω αντιδράσεις όπως πέρσι που έγραψα το Μαμά ζωγράφισα έναν φασίστα, και με πιάνει μια δυσφορία το ομολογώ.
Αλλά δημοκρατία έχουμε. Και στη δημοκρατία μπορεί ο καθένας να εκφράζει τη γνώμη του ελεύθερα. Κι εγώ που τα λέω έτσι κι εσύ που τα λες αλλιώς και ο άλλος που τα λέει ακόμα πιο αλλιώτικα. Ή μήπως δεν έχουμε δημοκρατία;
Γιατί πες μου ότι δεν το έχεις ακούσει ποτέ ότι “αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία”!
Εγώ δε σου λέω πως τα πράγματα πάνε καλά σήμερα, αλλά όταν ακούω πως “έλα μωρέ και σήμερα χούντα έχουμε”, αναστατώνομαι ελαφρώς. Ίσως γιατί ξέρω πως ξωπίσω έρχεται το “η γενιά του Πολυτεχνείου φταίει για όλα”, ενώ καταπόδας ακολουθεί το “Μια χούντα θα μας σώσει”. Και μη φανταστείς ότι όλα αυτά θα τα ακούσεις από τίποτα απόγονους του Παπαδόπουλου και του Μαρκεζίνη. Όχι! Από ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα θα τα ακούσεις.
Και μέχρι εδώ όλα καλά. Τι θα γίνει όμως αν αρχίσουμε σιγά σιγά να συνηθίζουμε στην ιδέα της χούντας, της σημερινής ή της μέλλουσας; Κι αν αρχίσει να μας καλοαρέσει; Ή μήπως έχουμε αρχίσει ήδη να αρεσκόμαστε στην ιδέα της “τάξης” που επιτέλους θα έφερνε ένα τέτοιο καθεστώς;
“Τάξη”. . .
21 Απριλίου 1967
Από τα ραδιόφωνα ακούγονται “Αποφασίζομεν και διατάζομεν”.
Απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις άνω των τριών ατόμων.
Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα Πανεπιστήμια καταστέλλεται.
Βιβλία απαγορεύονται και θεατρικές αυλαίες πέφτουν.
Πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας.
Οι εκλογές ματαιώνονται.
Όλοι οι εχθροί του καθεστώτος συλλαμβάνονται.
Οι στοιχειώδεις ανθρώπινες ελευθερίες καταργούνται.
Φυλακές.
Εξορίες.
Βασανιστήρια.
Δολοφονίες.
Το Πολυτεχνείο με περισσότερους από 2.400 συλληφθέντες και 34 επίσημα νεκρούς.
Η Ελλάδα στο γύψο για 7 χρόνια, 3 μήνες και 3 μέρες και μια από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας.
Σήμερα δεν υπάρχει αυτή η “τάξη”. Ευτυχώς σήμερα δεν έχουμε χούντα. Έχουμε Δημοκρατία και για να πω την αλήθεια ξυπνώντας το πρωί ανέπνευσα με όλο μου το είναι αυτήν την “αταξία”, με την ίδια λαχτάρα που αναπνέω την αταξία σε ένα σπίτι με παιδιά. Άκουσα και πάλι Λοΐζο, γέμισα τα πνευμόνια μου με ελευθερίες τόσο που ζαλίστηκα και ένιωσα ένα γλυκό βάρος στους ώμους μου. Επειδή στη Δημοκρατία δε φταίει κανένας άλλος γι’αυτό που ζω και – μεταξύ μας – πολύ τη γουστάρω αυτή την ευθύνη.
(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου χωρίς άδεια)
Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
Σας περιμένουμε και στην κλειστή ομάδα μας “Δεν είμαι τέλεια μαμά” για να γίνουμε μια όμορφη παρέα
