Αγαπητά μου παιδιά, δε χρωστάτε τίποτα στους γονείς σας
Πριν από πολλά χρόνια είχα πάει στο υπέροχο χωριό ενός φίλου μου. Το λάτρεψα και αυτό και τους ανθρώπους τους!
Παραπάνω από ζεστοί, καλοσυνάτοι, φιλόξενοι. Τους κοιτούσα και έλιωνα! Ως παιδί της πόλης – που όμως έχει λατρεία με τα χωριά, ήταν ο παράδεισος μου!
Κάποια στιγμή κάναμε επίσκεψη και στο σπίτι της της λατρεμένης γιαγιάς του. Και ξαφνικά μπαίνει στο σπίτι μια έντονη γυναικεία παρουσία, κοντά στην ηλικία μας, που γέμιζε το χώρο βρε παιδί μου!
Καλησπέρισε, φρόντισε τη γιαγιά, νοιάστηκε για εμένα και τον φίλο μου, τι θα φάμε, αν περνάμε ωραία κτλ.
Αργήσαμε λίγο, αλλά τελικά συστηθήκαμε.
«Να σου συστήσω τη θεία μου, την Πόπη», μου λέει ο φίλος μου και προσπαθώ να συνδέσω τα κομμάτια στο μυαλό μου.
Πώς γίνεται να είναι θεία του; Είναι πολύ κοντά στην ηλικία του και η γιαγιά του φίλου μου – η μαμά της δηλαδή, είναι πολύ μεγάλη!
«Το στερνοπούλι!» , μου λέει ο φίλος μου και μου εξηγεί.
Κάποτε ήταν συνηθισμένο σε κάποια μέρη να κάνουν οι άνθρωποι ένα τελευταίο παιδί κοντά ή λίγο μετά τα 40 (ή ακόμα και πιο μετά), για να τους «κοιτάξει», να τους «προσέξει» όταν θα μεγαλώσουν και θα είναι ανήμποροι.
Μου είπε ότι τα παιδιά αυτά είχαν συνήθως αυτό το ρόλο. Για αυτό γεννήθηκαν και αυτό έπρεπε να κάνουν. Δε σπούδαζαν και δεν παντρευόταν. Μου φάνηκε ότι πιο παράξενο είχα ακούσει στην μέχρι τότε ζωή μου.
Η Πόπη όμως τους την έσκασε. Και σπούδασε και παντρεύτηκε και έκανε δικά της παιδιά και έφυγε από το χωριό και είχε ενεργή παρουσία στα κοινά της περιοχής της. «Ένα στερνοπούλι που επαναστάτησε» του απάντησα.
Ήταν όμως όλοι πολύ χαρούμενοι με την «επαναστάτρια» Πόπη. Έμενε σε πόλη αρκετά κοντά στο χωριό και επισκεπτόταν συχνά τη μαμά της.
Αρκετά χρόνια μετά έκανα δικά μου παιδιά. Και κάποιες φορές το σκέφτομαι αυτό το αλλόκοτο πράγμα που είχα ακούσει τότε.
Δεν παρεξηγώ τους ανθρώπους που το έκαναν τότε. Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, άλλος τρόπος ζωής, άλλη κοινωνία.
Όμως αυτό που διαπιστώνω είναι ότι τόσα χρόνια μετά, σε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία, συναντάμε γονείς που έχουν ανάλογες προσδοκίες από τα ενήλικα αλλά και ανήλικα παιδιά τους.
Όχι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αλλά με νόημα το ίδιο. Απλά κάπως πιο κεκαλυμμένο από αυτό που έκαναν οι άνθρωποι παλιά.
Αγαπητά μου παιδιά, να ξέρετε ότι δε χρωστάτε τίποτα στους γονείς σας.
Είσαστε η επιλογή μας. Δεν μπορείς να χρεώσεις σε κανέναν τη δική σου επιλογή. Πόσο μάλλον στα παιδιά σου.
Είναι όλα επιλογές μας. Ήταν μια συνειδητή επιλογή το να γίνουμε γονείς. Επιλέξαμε να θυσιάσουμε πολλά πράγματα από τη ζωή μας για εσάς. Εμείς το θέλαμε και εσείς δε μας χρωστάτε τίποτα για αυτό.
Ήταν επιλογή μου να σας προσφέρω το σώμα μου για να σας μεγαλώσω και να σας ταΐσω από αυτό. Ήθελα να σας δώσω όλο το χρόνο μου, τον ύπνο μου και την ενέργεια μου.
Εμείς επιλέξαμε να κάνουμε στην άκρη κάποια όνειρα μας και χάρη σε εσάς να δημιουργήσουμε νέα, που θα συμπεριλαμβάνουν και εσάς.
Επιλέξαμε να ζούμε πιο συντηρητικά και είναι επιλογή μας κάθε φορά να έχετε εσείς προτεραιότητα να αγοράσετε παπούτσια.
Επιλέγουμε να μην τρώμε το κέρασμα που μας δίνουν και να το φέρνουμε σε εσάς να το φάτε γιατί θέλουμε να δούμε αυτή τη λάμψη στα μάτια σας.
Είναι επιλογή μας το να σας στηρίξουμε στις μελλοντικές σπουδές σας και στην νέα σας ζωή και δε ζητάμε κανένα αντάλλαγμα για αυτό. Θα το κάνουμε μόνο επειδή το θέλουμε ειλικρινά και όχι επειδή περιμένουμε ανταπόδοση.
Θέλουμε να σας υποστηρίξουμε στο ταξίδι στη ζωή που ξεκινήσατε μαζί μας. Θέλουμε να μη νιώσετε ποτέ μόνοι σε αυτό. Θέλουμε να έχετε πάντα τα φτερά σας ανοιχτά και όποτε νιώσετε ανάγκη, οι ρίζες σας θα είναι εδώ για εσάς.
Αγαπητά μου παιδιά, να ξέρετε ότι δε χρωστάτε τίποτα στους γονείς σας.
Είναι επιλογή μας να σας βάζουμε πάνω από όλα. Δεν το κάνουμε από υποχρέωση, αλλά από αληθινή αγάπη.
Δε μας ζητήσατε ποτέ να κάνουμε τίποτα από όλα αυτά. Είναι όλα επιλογές μας. Και δεν θα αλλάζαμε ποτέ ούτε τελεία από αυτές.
Δεν μας χρωστάτε τίποτα που να σας κάνει να νιώσετε μπερδεμένοι, εγκλωβισμένοι, γιατί είσαστε η πιο γλυκιά επιλογή που κάναμε ποτέ.
Ακόμα και αν μετανιώνουμε συχνά για κάποιες από τις επιλογές μας, εσείς είσαστε η μόνη που με σιγουριά ήταν η καλύτερη. Είσαστε η επιλογή μας και στις επιλογές μας δε χρωστάει κανένας άλλος.
Αγαπητά μου παιδιά, να ξέρετε ότι δε χρωστάτε τίποτα στους γονείς σας. Ούτε καν την ίδια σας τη ζωή. Γιατί και αυτή σας την χαρίσαμε.
Μη φύγεις αν δε διαβάσεις το άρθρο “Με ρωτάς αν σ’ αγαπώ παιδί μου;”. Δεν ξέρω αν μπορώ να σου απαντήσω με μια λέξη. Γιατί δεν είναι μια λέξη η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Οπότε… Διάβασε τη συνέχεια στο υπέροχο κείμενο!
Θα αφήσω να σου απαντήσουν οι
Λίζα
Είναι τόσο ωραίο να μοιραζόμαστε! Κοινοποίησε αυτό το άρθρο. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια
Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!