Αγαπητέ άνθρωπε που δεν έχεις παιδιά. Μην κρίνεις τους γονείς.
«Οι γονείς του έπρεπε να το μαλώσουν, να το πάρουν και να φύγουν. Αλλά όχι, αυτοί καθόταν εκεί! Έπρεπε να είμαι εγώ ο γονιός του και θα σου έλεγα εγώ!»
Μια τέτοια δήλωση από έναν άνθρωπο που δεν έχει παιδιά μπορεί να σε τρελάνει! (Δε λέω ότι ανάλογες δηλώσεις δεν έχουν βγει από στόμα γονιών, αλλά αυτή είναι μια τελείως διαφορετική και προφανώς επίπονη ανάλυση.)
Αγαπητέ άνθρωπε που δεν έχεις παιδιά! Θα πρέπει να έχει πέσει στην αντίληψη σου ότι η θεωρία από την πράξη απέχουν όσο η γη από τον ήλιο. Ε, το ίδιο ισχύει με τη γονεϊκότητα. Όλοι πριν κάνουμε παιδιά, κάναμε διάφορες σκέψεις για γονείς.
Αλλά τις κάναμε σιωπηλά. Δεν το παίξαμε ποτέ αυθεντίες σε έναν τομέα που δεν έχουμε ιδέα τι πραγματεύεται. Περιμέναμε να έρθει η δική μας ώρα και να δείξουμε ότι εμείς θα είμαστε πολύ καλύτεροι από όλους! Bring it on! Και όταν ήρθε η ώρα μας φάγαμε τα μούτρα μας.
Να το ξέρεις ότι θα τα φας τα μούτρα σου. Εκεί που ήσουν είμαι και αυτά που κορόιδευα τα λούζομαι θα λες.
Μάθε λοιπόν ότι:
Ναι, υπάρχουν τρομεροί γονείς σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά αν νομίζεις ότι περιτριγυρίζεσαι μόνο από αυτούς κάνεις λάθος.
Το μεγαλύτερο ποσοστό γονιών προσπαθούμε σκληρά να μεγαλώσουμε λειτουργικά παιδιά με αγάπη, χρήσιμα στην κοινωνία.
Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώσεις ένα παιδί. Δεν έχει συνταγή στο πίσω μέρος του κουτιού για να το κάνεις. Προσπαθείς, πετυχαίνεις, αποτυγχάνεις, διαγράφεις, ξεκινάς πάλι από την αρχή, αναζητάς τρόπους να διορθώσεις τα προηγούμενα λάθη σου.
Εσύ μπορεί να δεις μόνο ένα πεντάλεπτο ξέσπασμα. Και αυτό σου είναι αρκετό για να ξεστομίσεις μεγάλες κουβέντες που αφορούν στην ανατροφή των παιδιών. Δε βλέπεις τις υπόλοιπες 23 ώρες και τα 55 λεπτά της ημέρας και όσα περιλαμβάνουν. Τα πρωινά ξυπνήματα και τα ξενύχτια, την καθημερινή πάλη, τις γλυκιές αγκαλιές και την αγάπη.
Εσύ δε βλέπεις τον γονιό που προσπαθεί σκληρά να καθοδηγήσει τα παιδιά του προς τη σωστή κατεύθυνση. Που κλαίει στο ντους επειδή παρά την προσπάθεια του, το παιδί του είναι μη διαχειρίσιμο. Που καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την αποτελεσματική θεραπεία του παιδιού του.
Που ματώνουν τα δάχτυλα του από τις χειροτεχνίες, ελπίζοντας ότι θα βοηθήσει τις δεξιότητες του παιδιού του.
Αγαπητέ άνθρωπε που δεν έχεις παιδιά. Μην κρίνεις
Γιατί δε βλέπεις όλες τις ειλικρινείς προσπάθειες που κάνουμε πίσω από τις κλειστές πόρτες:
Διδάσκουμε τα παιδιά μας πως να συμπεριφέρονται στις ταβέρνες, αλλά μερικές φορές καταλήγουν να ουρλιάζουν και να ρίχνουν πατάτες στο πάτωμα.
Διδάσκουμε στα παιδιά μας τη σημασία του μοιράσματος και του να είσαι καλός φίλος, αλλά κάποιες φορές θα κάνουν ένα άλλο παιδί να κλαίει όταν δεν θέλουν να μοιραστούν τις καραμέλες τους.
Υπενθυμίζουμε στα παιδιά μας πως πρέπει να φερόμαστε σε ένα αεροπλάνο, αλλά μερικές φορές η πτήση είναι μεγάλη για εκείνα (όχι για εσένα). Και μπορεί να θελήσουν να τρέξουν στο διάδρομο ή να κλάψουν επειδή τους ενοχλούν τα αυτάκια τους από το ύψος.
Διευκρινίζουμε πολλές φορές πόσο σημαντικό είναι να είμαστε όλοι ήσυχοι σε μέρη όπως η εκκλησία. Αλλά μερικές φορές θα ξεχαστούν και θα γελάσουν και θα μιλήσουν δυνατά.
Συμβαίνουν όλα αυτά αγαπητέ μου άνθρωπε. Αλλά δε συμβαίνουν επειδή είμαστε κακοί και αδιάφοροι γονείς, όπως βιάζεσαι συνήθως να κρίνεις. Συμβαίνουν επειδή παρά τις σκληρές μας προσπάθειες τα παιδιά είναι παιδιά. Όχι ρομπότ. Δε λειτουργούν με κουμπιά σίγασης και ακινησίας.
Έτσι όταν δεις ένα ζωηρό, “γκρινιάρικο” για εσένα, παιδί στην ταβέρνα, στο πάρκο, στο σούπερ μάρκετ χαλάρωσε λίγο. Θυμήσου αυτά που σου έγραψα… Γιατί για να κρίνεις κάτι, πρέπει να γνωρίζεις και τις δύο οπτικές…
Και αν δεν πιστεύεις, διάβασε το άρθρο “Στους γονείς που έκρινα πριν γίνω μάνα! Συγγνώμη!” για να καταλάβεις τι εννοώ!
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
