Να φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν

Ναι ρε!

Να φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν. Γιατί ποιος σου είπε ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από εσένα;

Ξέρεις…υπάρχει μια φωνούλα μέσα σου. Ναι. Εκείνη η αδύναμη, αχνή φωνούλα που της έμαθες να σιωπά, να ψιθυρίζει στην καλύτερη, να μην ακούγεται πάντως. Αυτή η φωνούλα που λες, είναι εκείνη που πνιχτά σου φωνάζει Θέλω.

Θέλω να τραγουδήσω.

Θέλω να φτιάξω.

Θέλω να δημιουργήσω.

Θέλω να παίξω.

Θέλω να ονειρευτώ.

Θέλω να κάμω σχέδια και να παλέψω για να τα κάνω πραγματικότητα.

Θέλω να χορέψω. Να παίξω θέατρο. Να γίνω φωτογράφος. Να καλλιεργήσω τη γη. Να μάθω.

Θέλω να αγαπήσω. Τον εαυτό μου. Πρώτα αυτόν. Μετά και τους άλλους.

Θέλω να με λογίζω για τα πιο μεγάλα. Για τα μεγάλα.

Κι ας σε “έσπειραν” αλλού, κι ας σε έβαλαν σε άλλα καλούπια.

Τι ξέρουν αυτοί για εσένα;

Τι ξέρουν για τη φωνούλα που τσιρίζει μέσα σου όλο λαχτάρα μπροστά σε κάθε ηλιοβασίλεμα; Δίπλα στα τραγούδια που σου αρέσουν;

Ως πότε θα την πνίγεις τη φωνούλα;

Ναι ρε! Να φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν.

Allow yourself to grow in all the places people thought you never would. Yes! Just like a wildflower! #αντεκαλημερα #σαββατοκύριακο #αφου #inlove

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Christina Kavakopoulou (@emamachristina) στις 14 Απρ, 2018 στις 12:18 πμ PDT

Κάνε μου μια χάρη. Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις ένα αγριολούλουδο σκύψε από πάνω του. Κοίταξέ το πως φύτρωσε με θράσος μέσα στο ξερό ακαλλιέργητο χώμα. Πως στέκει αγέρωχα κάτω από τον καυτό ήλιο και μέσα στη βροχή και τον άνεμο.

Φύτρωσε. Κι ας μην το έσπειρε κανείς.

Σκύψε και άκουσε την ιστορία του.

Είμαι σίγουρη ότι έχει πολλά να σου πει για τον εαυτό σου. Και για εκείνη τη φωνούλα που μέχρι χθες την έπνιξες μέσα σε προσδοκίες άλλων. Μέχρι χθες…

Κοίτα να δεις τι παθαίνουμε. Όταν ανέβασα αυτή τη φωτογραφία, η φίλη μου η Ελένη από το Καρυδότσουφλο μου έγραψε ότι “είναι σαν να ανοίγεις ένα νέο παράθυρο στις λέξεις να χωθούν βίαια μέσα σου…. κι εκεί που κοπανάν η μία την άλλη για το ποια θα επικρατήσει….τελικά δεν διαλέγεις καμία…. γιατί όλες οι λέξεις του κόσμου είναι πάμφτωχες μπροστά σε αυτή την εικόνα…. πάμφτωχες και κουρελιασμένες….”

Κι εκτός του ότι με γέμισε περηφάνια και αγάπη και συναισθήματα ένα σωρό, με προκάλεσε. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν λέξεις!!! Άλλωστε εμείς αυτό κάνουμε. Γράφουμε λέξεις. Και την προκάλεσα κι εγώ.

Κι έτσι η Ελένη μου, έγραψε για Ένα παραμύθι και μια αλήθεια.

Κι εγώ έγραψα αυτές εδώ τις λέξεις.

Εις το επανιδείν!

(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου χωρίς άδεια)

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα! 

Αφήστε το σχόλιο σας εδώ κάτω γιατί εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε και να κάνουμε κουβεντούλα!