Ανάθεμα τα τάλαρα!
Γεννήθηκα μέσα στη δεκαετία του 80. Η οικογένεια μου δεν ήταν ποτέ άνετη οικονομικά. Θυμάμαι να ζητώ εκείνη τη βλακειούλα από το σούπερ μάρκετ και να σκοτεινιάζει το βλέμμα της μαμάς μου γιατί δεν μπορούσε να μου την πάρει. Θυμάμαι ότι δεν είχαμε αυτά που λαχταρούσαμε σαν παιδιά. Θυμάμαι εκείνο το τύπο να μας χτυπάει έντονα την πόρτα για να πάρει το ενοίκιο του και η μαμά μου να μετράει και να του το δίνει σε ψιλά.
Ανάθεμα τα τάλαρα!
Θυμάμαι να ζούμε με τα απολύτως απαραίτητα, αλλά θυμάμαι να μη μένει κενό στην παιδική ψυχή μας. Γιατί είχαμε ακριβώς όσα χρειαζόμασταν, όμως αυτό ήταν αποτέλεσμα μεγάλης πάλης των δικών μου και ειδικότερα των ιδιαίτερων οικονομικών χειρισμών της μητέρας μου.
Σταδιακά περάσαμε στη δεκαετία του 90. Ήταν η εποχή της άνθισης και υπήρχαν πια περισσότερα λεφτά. Η οικονομική στενότητα στο σπίτι μας όμως συνεχιζόταν αν και ήμασταν σαφώς καλύτερα από τα προηγούμενα χρόνια.
Τα χρόνια πέρασαν και έγιναν αλλαγές στον κόσμο, στην οικογένεια μας, στην οικονομία του σπιτιού μας. Αφού σπούδασα έπιασα δουλειά. Τα χρήματα ήταν λίγα. Ήταν η εποχή των G700 αν θυμάστε. «Η γενιά των 700 ευρώ» για την οποία μιλούσαν όλοι.
Ανάθεμα τα τάλαρα!
Δεν υπήρχε η οικονομική στήριξη της οικογένειας όπως γινόταν σε πολλές περιπτώσεις φίλων και γνωστών. Αντιθέτως, προσπαθούσα με αυτά τα 670 ευρώ που έπαιρνα τότε να βοηθήσω εγώ την οικογένεια μου.
Μάζευα λεφτά με τον Husband για να παντρευτούμε, μιας και δεν θέλαμε να επιβαρύνουμε τους δικούς μας με όλα τα έξοδα του γάμου.
Κάπου εκεί η κρίση άρχιζε να φαίνεται καθαρά. Λίγο πριν το γάμο ο μισθός μου μειώνεται σύμφωνα με νόμο του κράτους που επέτρεπε στους εργοδότες να μειώσουν τους μισθούς σε ένα πλαίσιο ενίσχυσης τους. Το όνειρο για να νοικιάσουμε και να φτιάξουμε το δικό μας σπιτικό άρχισε να απομακρύνεται. Ο Husband άνεργος εκείνη την περίοδο.
Παντρευτήκαμε και μείναμε μαζί μετά από 3 μήνες γάμου, αφού τα οικονομικά μας δεν μας επέτρεπαν νωρίτερα.
Ανάθεμα τα τάλαρα!
20 μέρες αφού νοικιάσαμε το σπίτι και το φτιάξαμε ήρθε και η δική μου απόλυση.
Η απογοήτευσή μου ήταν τρομερή. Οι λέξεις οικονομική κρίση, μείωση μισθών και συντάξεων, μείωση του ταμείου ανεργίας, μνημόνιο, spreads, ανεργία είχαν φωλιάσει στις τηλεοράσεις και στα σπίτια μας. Οι δουλειές άφαντες. Δουλειές με το σταγονόμετρο στην αγορά με μισθό που δεν ξεπερνούσε πια τα 400 ευρώ! Το δεύτερο μεγαλύτερο όνειρο μας για ένα παιδί, άρχισε και εκείνο να μοιάζει ρίσκο. Γιατί να πρέπει να ζούμε αυτή την κατάσταση;
Ανάθεμα τα τάλαρα!
Οι δυσκολίες όμως αυτές μας βρήκαν πιο ενωμένους και αγαπημένους από ποτέ με τον Husband. Ο ερχομός του Mini Me ήταν η μεγαλύτερη αχτίδα ελπίδας στη ζωή μας. Δεν μπορούσαμε να του προσφέρουμε ούτε πολυτελή ούτε ακριβά πράγματα που μπορούν να αγοραστούν με τα χρήματα. Όμως μπορούσαμε να προσφέρουμε σε αφθονία όλα εκείνα που δεν αγοράζονται με χρήματα. Και ήταν τα πιο σημαντικά.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μετρημένα τα κουκιά, μετρημένα και τα ψιλά που μαζεύαμε για να δώσουμε στο ενοίκιο. Όπως τότε που ήμουν παιδί. Ο Husband είναι ένας πολύ εργατικός άνθρωπος και αριστοτέχνης στη δουλειά του. Έκανε ότι δουλειά μπορεί κάποιος να φανταστεί για να ζήσει την οικογένεια του και του είμαι τόσο ευγνώμων γι αυτό. Όμως δεν ήταν σταθερές δουλειές και οι αμοιβές για αυτά που έκανε ήταν αστείες. Όμως ήταν κάτι. Πλήρωνα τους λογαριασμούς με έναν βαρύ αναστεναγμό, γιατί δεν ήξερα αν τον επόμενο μήνα θα τα καταφέρουμε.
Ανάθεμα τα τάλαρα!
Η οικονομία είχε γίνει συνώνυμο της καθημερινότητάς μου. Κρατούσα σημειώσεις σε τετράδιο, τι ξόδεψα, τι πλήρωσα, τι έχω να πληρώσω, από πού θα αγοράσω πιο φθηνά το τάδε απαραίτητο προϊόν, πως θα μειώσω τους λογαριασμούς που ο μεγαλύτερος εχθρός μου ήταν τα πάγια. Αυτά δεν μπορούσα να τα μειώσω… Κρυβόμουν στη γωνία του σούπερ μάρκετ και άνοιγα το πορτοφόλι μου για να δω πόσα χρήματα έχω. Ήταν μέρες που δεν είχα χρήματα για να πάω να ψωνίσω. Ήταν μια μέρα που ο Husband έμεινε από βενζίνη στο αυτοκίνητο επειδή δεν είχε καθόλου χρήματα (μου το εξομολογήθηκε πρόσφατα και έβαλα τα κλάματα).
Ανάθεμα τα τάλαρα!
Ότι μπορούσαμε να κάνουμε για να μην ηττηθούμε από αυτή τη διαρκή μάχη το κάναμε.
Ανάθεμα τα τάλαρα γιατί είμαστε ένα νέο ζευγάρι που δεν έχουμε πάρει ποτέ δάνειο γιατί ξέραμε ότι δεν θα μπορούσαμε να το αποπληρώσουμε. Δεν έχουμε κάνει ποτέ μια σπατάλη στη ζωή μας. Δεν έχουμε μη απαραίτητα πράγματα στο σπίτι μας. Δεν επιθυμήσαμε ποτέ κάτι που να υπερβαίνει τα χρηματικά όρια μας. Δεν χρωστάμε σε κανέναν. Είμαστε εργατικοί άνθρωποι. Δεν φοβόμαστε τη δουλειά. Ο άντρας μου κατέχει μια τέχνη στην οποία είναι εξαιρετικός και μια επιστήμη στην οποία λίγοι μπορούν να ανταποκριθούν με τον τρόπο που καταφέρνει εκείνος. Ζούμε συνετά.
Όμως το παράδοξο είναι ότι παρόλα αυτά, η οικονομική κατάσταση στην χώρα μας την οποία δεν επιλέξαμε εμείς αλλά εμείς πληρώνουμε, μας έφερε σε μια κατάσταση όπου όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Μας αφήνουν να επιβιώνουμε και αυτό με μεγάλη δυσκολία. Να μην μπορέσουμε να κάνουμε το ένα βήμα παραπάνω. Να πάρουμε μια ανάσα γνωρίζοντας ότι υπάρχει καλύτερο αύριο. Και είμαι θυμωμένη για αυτό!
Ανάθεμα τα τάλαρα!
Μια ζωή αναθεμάτιζα αυτά τα τάλαρα γιατί μου έκαναν τη ζωή δύσκολη. Όμως αυτές οι δυσκολίες με έκαναν… μας έκαναν πιο δυνατούς και έβγαλαν στην επιφάνεια ικανότητες που ίσως να μην ανακαλύπταμε αλλιώς. Λίγα πράγματα μας φοβίζουν πια. Τα τάλαρα μπορεί να μας τα πάρουν όλα, όσο και αν παλέψουμε γι αυτά. Όμως την αξιοπρέπεια, την αισιοδοξία και την αγάπη δεν πρέπει να αφήσουμε να μας τα πάρουν. Γιατί αν δεν είχαμε αξιοπρέπεια αισιοδοξία και αγάπη θα είχαμε χάσει κάθε μάχη όλα αυτά τα χρόνια. Σας το λέω με σιγουριά.
Η νουβέλα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Η τιμή και το χρήμα» μας δίδαξε ότι
«το χρήμα και το συμφέρον αλλοιώνουν το χαρακτήρα των ανθρώπων και κατευθύνουν τις πράξεις τους»
Και το επιβεβαιώνουν όλοι όσοι κυβερνούν τον κόσμο, τις ζωές μας και τα σπίτια μας.
Μπορεί μέχρι την Κυριακή που έρχεται να έχουν αλλάξει όλα. Ή τίποτα. Μπορεί να μην έχει σημασία η ψήφος μου, μπορεί και να έχει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ψηφίσω έχοντας στο μυαλό μου τα μάτια και το αύριο του παιδιού μου. Και όλα αυτά που μπορώ να του δώσω. Και σίγουρα αυτά δεν είναι τα τάλαρα…
Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
Σας περιμένουμε και στην κλειστή ομάδα μας “Δεν είμαι τέλεια μαμά” για να γίνουμε μια όμορφη παρέα
