Δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια. Κακό είναι να μην ζητάς.

Δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια- Κακό είναι να μην ζητάς

Δεν είναι κακό να ζητας βοήθεια. Κακό είναι να μην ζητάς

Αυτές τις ημέρες η μαμά μου είναι κλινήρης στο κρεβάτι. Μύες, νεύρα, κόκαλα, όλα μαζί πονάνε και την έχουν καθηλώσει.

Και υπάρχει λόγος που της βγήκαν τόσα προβλήματα μαζί.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η μαμά μου ήταν «μάνα σίφουνας» (όχι μάνα ρέιβερ 🙂 ). Έκανε τα πάντα μόνη της, χωρίς να παραπονεθεί ποτέ, χωρίς να ζητήσει τη παραμικρή βοήθεια από κανέναν. Παρόλο που ήταν εργαζόμενη και μάλιστα σε δύσκολη και πολύωρη εργασία.

Το σπίτι ήταν πάντα στην τρίχα και τόσο καθαρό που ντρεπόσουν να πατήσεις μέσα. Σαν να έχω την εικόνα μπροστά μου, να την βλέπω να τινάζει μόνη της εκείνα τα βαριά χαλιά –κουρσούμια.

Να σκαρφαλώνει παντού για να πάρει και τον τελευταίο κόκκο σκόνης από τα πάνω πάνω ντουλάπια.

Να είναι χίλια κομμάτια αλλά να κάνει και εκείνη τη τυρόπιτα με δικό της φύλλο που λαχταρούσαμε τόσο πολύ.

Να μην έχει αντοχές αλλά να μας πηγαίνει εκεί που μας υποσχέθηκε.

Να μην λέει ποτέ όχι και να μην ζητάει ποτέ βοήθεια από πουθενά. Όλα μόνη της.

Αυτό πέρασε στο υποσυνείδητο μου μεγαλώνοντας. Εμείς οι γυναίκες είμαστε δυνατές, μπορούμε να τα κάνουμε όλα και δεν χρειάζεται να ζητήσουμε από κανέναν βοήθεια. Αφού τα καταφέρνουμε μόνες μας. Άλλωστε φρόντιζαν να μου το θυμίζουν συχνά πυκνά μεγάλες γυναίκες.

“Εσείς οι νέες δεν αντέχετε τίποτα. Εμείς τα καταφέρναμε όλα και ΧΩΡΙΣ βοήθεια.” 

Αμάν βρε παιδί μου! Χριστός και Παναγία, εννοείται χωρίς βοήθεια, μη με νομίζουν για καμία άχρηστη, σκεφτόμουν κάποτε. (Όχι πια. Όχι ευτυχώς!)

Και όμως αγαπημένη μου μαμά.

Δεν είναι καθόλου κακό να μην μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνες μας. Δεν είναι κακό, ούτε ντροπή να μην μπορούμε. Απλά να μην μπορούμε!

Δεν είναι κακό να είσαι κουρασμένη και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα στο τέλος της ημέρας.

Δεν είναι κακό να έρθει το Σάββατο και να θέλεις να χαλαρώσεις, να βγεις μια βόλτα, αντί να κάνεις γενική στο σπίτι.

Δεν ειναι κακό να μείνει το σπίτι άνω κάτω για μια ή και δύο εβδομάδες.



Δεν είναι κακο να μην έχεις κουράγιο να διαβάσεις ένα παραμύθι, ή να παίξεις με το παιδί σου.

Δεν είναι κακο να αφιερώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου και να τον φροντίσεις. Και ας πάνε όλες οι δουλειές πίσω. Άλλωστε όταν η μαμά είναι καλά, όλη η οικογένεια είναι καλά.

Δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια. Κακό είναι να μην ζητάς.

Δεν ειναι κακό να μην μπορέσεις να κάνεις φαγητό μια μέρα γιατί δεν αντέχεις άλλο.

Δεν ειναι κακό να κοιμηθείς μια μέρα λίγο παραπάνω, αφού το έχεις τόσο πολύ ανάγκη.

Δεν ειναι κακό να μην προλάβεις να κατεβάσεις τα καλοκαιρινά ή τα χειμερινά στην ώρα τους.

Δεν ειναι κακό να μην σιδερώσεις για πολλοστή φορά γιατί δεν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου. Και στο κάτω κάτω ας κάνουμε μόδα τα ασιδέρωτα να τελειώνουμε 🙂

Μα το πιο σημαντικό.

Δεν είναι κακό να ζητας βοηθεια. Δεν είναι κακό να μοιράζεσαι τον φόρτο που έχει μια μαμά που σίγουρα ξέρεις και εσύ ότι είναι αρκετά μεγάλος.



Μετά από τόσα χρόνια ρώτησα τη μαμά μου γιατί δεν ζήτησε ποτέ βοηθεια. Γιατί ήθελε να τα κάνει όλα μόνη της. Γιατί δεν έκανε ένα διάλειμμα ποτέ της και ήθελε να είναι όλα στην εντέλεια;

Γιατί… πίστευε ότι έτσι έπρεπε να είναι. Ότι αυτός ήταν ο ρόλος της. Ένιωθε πάντα πολύ δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της. Αρνήθηκε την επιλογή της βοήθειας γιατί πίστεψε ότι τα κατάφερνε πολύ καλά και έτσι.

Αν και θα περίμενε κανείς ότι και εγώ θα είχα την ίδια λογική, βλέποντας εκείνο τον μάταιο ίσως αγώνα της, έγινα τελείως διαφορετική. Πριν από καιρό της είχα πει ότι σκέφτομαι να φωνάξω γυναίκα στο σπίτι για να με βοηθήσει να καθαρίσω το σπίτι. Να κάνω μια καλή γενική. Γνωρίζοντας όμως τη φιλοσοφία που είχε πάνω σε αυτό το θέμα την ρώτησα με αμφιβολία για την επιλογή μου.

«Μήπως είναι ντροπή ρε μαμά; Μήπως είναι κακό; Εσύ πως τα κατάφερνες όταν ήμασταν μικρές χωρίς βοηθεια;»



Και τότε η απάντηση της, μετά από τόσα χρόνια ανιδιοτελούς προσφοράς στα παιδιά της και στο σπίτι της, προσφοράς που υπερέβαινε πολλές φορές κάθε όριο, μου έδωσε την αφορμή για αυτό το άρθρο.

«Δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια. Κακό είναι να μην ζητάς.»

Και αυτή την απάντηση κρατάω σαν φυλαχτό και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Λίζα

(Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)

Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

3 Comments

  1. Σωστή η μανούλα…
    παρομοίως και η δική μου, μετά από χρόνια ασταμάτητης προσφοράς και ενώ είχε πολλούς και απαιτητικούς ροόλους (εργαζόμενη και πολύτεκνη μητέρα)
    προσπαθεί να πείσει εμενα να ζητώ και να δέχομαι βοήθεια 🙂

    Είναι και το πρότυπο που δίνουμε στα παιδιά μας πολύ σημαντικό κίνητρο για να αναθεωρούμε κάποιες στάσεις και απόψεις μας…

    Ακόμα ένα πολύ καλό άρθρο σε αυτή την όμορφη ιστοσελίδα.
    Καλή συνέχεια, φίλες μου!

  2. Την βοηθεια την ζηταω απο τα μικρα ειδικα οταν εχουμε επισκεψη γ να προλαβαινουμε το ραντεβου μας κ πως ολοι βοηθαμε κ συνεργαζομαστε στο σπιτι…Πραγματι ειναι αποτελεσματικο, κ αυτα νιωθουν πως συνεισφερουν κ γω ειμαι χωρις αγχος…Δεν το απαιτω…Ευχαριστω πολυ!!

  3. Και γώ την μαμά μου πάντα έτσι την θυμάμαι , με 3 παιδιά ο μπαμπάς απών συνέχεια λόγω δουλειάς και εκείνη να τα κάνει όλα μόνη της.
    Τώρα που και γώ έχω 3 παιδιά και άντρα απών λόγω δουλειάς όταν ζητάω κάποιες φορές βοήθεια στραβομουτσουνιαζει και μου λέει το κλασικό «παιδια σου είναι , εγώ τα δικά μου τα μεγάλωσα»

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

You May Also Like