Η δική μου εμπειρία τοκετού με έναν γιατρό… «καισαρικάκια»
Η Μαρία που μας έστειλε την ιστορία της, γέννησε με καισαρική το πρώτο της παιδάκι. Ήθελε όπως σχεδόν όλες οι γυναίκες να γεννήσει φυσιολογικά. 3 χρόνια μετά μπορεί να αναγνωρίσει τα λάθη που έκανε ο γιατρός της και την έσπρωξαν σε μια αναίτια καισαρική. Άλλωστε πριν λίγο καιρό έμαθε ότι το παρατσούκλι του συγκεκριμένου γιατρού είναι «καισαρικάκιας»!
Σκληρό να μαθαίνεις κάτι τέτοιο!!!
Διαβάστε την εμπειρία τοκετού της Μαρίας
Παράδειγμα προς αποφυγή η δική μου ιστορία…θα μπορούσε να είναι και πιο ευχάριστη…όμως τουλάχιστον δεν έχει τραγικό τέλος!!!
Διανύοντας την 38η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου ένα ηλιόλουστο και συνάμα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου επισκέφτηκα τον γιατρό μου για το προγραμματισμένο ραντεβού μας όπου θα άκουγα την κορούλα μου στον καρδιοτοκογραφο.
Προς έκπληξη μου, μας ανακοινώνει πως έχω ήδη διαστολή 2 και πως πιθανότατα μέσα στις επόμενες μέρες θα υποδεχόμασταν το αγγελούδι μας. Το νινί μας είχε σωστή θέση και όλα προμήνυαν πως πηγαίναμε για φυσιολογικό τοκετό. Η συμβουλή του, αφού μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο ήταν τη Δευτέρα εάν δεν έχω γεννήσει να τον ξαναεπισκεφθώ με τη βαλιτσούλα μου. Εδώ να σημειώσω πως κατά την κολπική εξέταση έπιασε το μωρό και μάλιστα μου είπε: “Το νιώθεις αυτό; Το μωρό πιάνω!” Φυσικά και το ένιωσα ως επάνω πήδηξα από τον πόνο.
Στο γυρισμό έκλεισα ραντεβού με την αισθητικό μου ώστε να κάνω την τελευταία μου αποτρίχωση. Ε! Μην υποδεχτώ την κόρη μου και με πόδι βελέντζα… 🙂 🙂 🙂
Μόλις μπήκαμε στο σπίτι μας όλα ήταν διαφορετικά, μεγάλη αγωνία και αμηχανία…ήταν λίγο ξαφνικό … έφτανε η ώρα που θα γινόμασταν πια και επίσημα γονείς!
Προγραμματίζαμε τις επόμενες κινήσεις μας και τις τελευταίες λεπτομέρειες όταν άρχισα να πονάω ελαφρά. Μπα ιδέα μου θα’ ναι επειδή το ‘ χω στο μυαλό μου. Τις επόμενες ώρες επισκέφτηκα την αισθητικό μου και εκεί άρχισαν οι πόνοι να γίνονται πιο έντονοι. Όταν έφυγα και μπήκα στο αυτοκίνητο μετρούσα τις συσπάσεις μου και πονούσα ανά 2 λεπτά.
Μιλάω με τον γιατρό μου και με συμβουλεύει να παραμείνω ψύχραιμη, να ξεκουραστώ μια ώρα και να ξαναμιλήσουμε.
Αφού πέρασαν 2 ώρες η κατάσταση ήταν ίδια, έτρεχα κάθε 5 λεπτά στην τουαλέτα νομίζοντας πως πρέπει να ουρήσω όμως στην πραγματικότητα απλά άλλαζα θέση, σηκωνόμουν από το κρεβάτι, καθόμουν στη λεκάνη, σηκωνόμουν και έτσι ένιωθα πως ανακουφιζόμουν κάπως.
Αυτό ήταν πηγαίναμε για γέννα!!!
Στις 9 ήμασταν στην κλινική, ο γιατρός φυσικά ακόμα στο γραφείο. Εμένα με παραλαμβάνουν σαν εμπόρευμα και μου ξεκινάνε την προετοιμασία. Φοβητσιάρα εγώ και πρωτάρα, μου βάζουν κατευθείαν επισκληρηδιο, χωρίς να περπατήσω καθόλου, που απ΄ ότι μαθαίνω βοηθάει τις τελευταίες ώρες για να κατέβει το μωρό. Στις 11 εμφανίζεται και ο γιατρός, η κατάσταση ίδια, η διαστολή ίδια, το μωρό αρκετά ψηλά, εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα λόγο επισκληρίδιου , όποτε πλέον μπήκαμε σε μια οδό όπου όλα γινόταν αυτόματα και χωρίς να τα αντιλαμβάνομαι. Είχα συσπάσεις τις οποίες δεν ένιωθα, μου σπάσανε τα νερά χωρίς να το νιώθω. Φυσικά από τη μια ευγνωμονώ που δεν σφάδαζα από τους πόνους από την άλλη όμως ένιωθα σαν αντικείμενο, σαν να με είχαν προγραμματίσει για να γεννήσω και ήταν αρκετά απρόσωπα τα πράγματα. Κάποια στιγμή άκουσα και τον γιατρό να λέει ότι είχε και ένα προγραμματισμένο χειρουργείο στις 9 το πρωί και εκεί κάπου άρχισα να ανησυχώ. Βρε λες να θέλει να με ξεγεννήσει πιο γρήγορα για να κοιμηθεί; Ήμουν γενικά αρκετά μπερδεμένη.
Αργότερα κατά τη 1, τρέξανε όλοι στο δωμάτιο όπου ήμουν γιατί είχανε δει από τις οθόνες να πέφτει ο σφυγμός της μικρής. Με κουνούσαν από δω, με τράνταζαν από την άλλη μου, ξανακολλούσαν τις βεντούζες του καρδιοτοκογραφου και ουψ!!! Είχαμε πάλι δυνατό παλμό. Πριν φύγουν όλοι από το δωμάτιο κανόνιζαν και τι θα φάνε και σε λίγο πράγματι ήρθε και ντελίβερι…καλοπερνάνε στις εφημεριες. Η ώρα περνούσε, 1.30, 2, 2.30, και τίποτα η διαστολή ίδια, η επισκληρίδιος ανανεωνόταν για να με κρατάει ήρεμη και στις 3 η μεγάλη ώρα…ιατρικό ανακοινωθέν…
«Πρέπει να μπούμε για καισαρική το μωρό δεν έχει κατέβει καθόλου τα νερά σου είναι σπασμένα εδώ και 5 ώρες δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο δεν πρόκειται να κατέβει ,κάπου θα είναι «σκαλωμένο». Μετά από μια παύση επιμένω, «Μα αφού είναι όλα καλά γιατί να μην περιμένουμε;» Η απάντηση ήταν πως άδικα περιμένουμε απλά δεν πρόκειται να κατέβει και πρέπει να γεννηθεί άμεσα!!!
Η απογοήτευση μου τεράστια, ένα γιατί ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου! Γιατί καισαρική; Γιατί αφού όλα ήταν καλά από το πρωί; Γιατί τόσες και τόσες γυναίκες να γεννάνε φυσιολογικά και εγώ όχι; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Αλλά όλα τα γιατί ήταν από μέσα μου, ήμουν πολύ μπερδεμένη δεν είχα δύναμη να μιλήσω, το γεγονός με ξεπερνούσε!
Αυτό ήταν. Στις 3.20 τα ξημερώματα υποδεχτήκαμε την κορούλα μας η όποια γεννήθηκε σε ένα κρύο χειρουργείο μακριά από τον μπαμπά της μπροστά σε αγνώστους και ένα παραβάν. Λίγα δευτερόλεπτα μόνο είχα την τύχη να την δω και να μου την ακουμπήσουν. Ευτυχώς ήταν υγιέστατη.
Τα πρώτα λόγια του γιατρού «Πω πω! Σαν κοκορέτσι είναι τυλιγμένη, γι’ αυτό δεν κατέβαινε…»
Γιατρέ, λέω εγώ, τώρα ότι και να πεις μόνος σου το ξέρεις εσύ και οι τριγύρω σου αν ήταν το μωρό τυλιγμένο η όχι εγώ ούτε το είδα ούτε το ξέρω, εγώ ξέρω πως στις 4 κοιμήθηκες για να ξυπνήσεις για το χειρουργείο που είχες στις 9.
Δυο χρόνια μετά γνωρίζοντας μια κοπέλα και αναφέροντας το όνομα του γιατρού μου, μου λέει:
«Καλέ στον «καισαρικάκια» πας; Η αδελφή μου, η κουμπάρα μου και η ξαδέρφη μου σε αυτόν πάνε, πολύ καλός γιατρός αλλά όλες καισαρική ..δεν περιμένει!!!»
Και εκεί χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μα έμενα δεν μου είχε μιλήσει ποτέ για καισαρική, γιατί δεν αναγνώρισα τα σημάδια γιατί δεν έκανα καλύτερη έρευνα πριν τον επιλέξω; Γιατί δεν επέμεινα να περιμένουμε και άλλο;
Πλέον αυτό που πιστεύω είναι πως εκείνο το πρωινό, μου προκάλεσε τη γέννα σε εκείνη την πρωινή εξέταση πιάνοντας το μωρό…και πως απλά ήθελε να κοιμηθεί κάποιες ώρες. Για όσες με θεωρήσουν υπερβολικά ρομαντική και τι περίμενα από τη γέννα μου, απλώς να πω πως διαβάζοντας ιστορίες τοκετών κυρίως του εξωτερικού συνειδητοποιώ πως απέχουν πολύ από τη δική μου και πως εδώ στην Ελλάδα φαντάζουν σαν βιομηχανίες με παραγωγή μωρών.
Τρία χρόνια έχουν περάσει και έχω αλλάξει γιατρό.
Υποστηρίζω το VBAC (φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική) και αν ποτέ ξανακάνω παιδί θα ξαναπροσπαθήσω να έχω μια φυσιολογική γέννα!!!
Σημείωση: Αυτό είναι το πρώτο μέρος της ιστορίας τοκετού της Μαρίας. Πάντα υπάρχουν 2 όψεις. Η επόμενη ιστορία της θα είναι η άλλη πλευρά της ίδιας ιστορίας, με τελείως διαφορετική προοπτική. Σας δίνω μόνο ένα στοιχείο: Οι φίλοι της που περίμεναν στην αίθουσα αναμονής μετέτρεψαν την κλινική σε νυχτερινό club! 🙂
Έχεις μια ιστορία ή κάτι να μας πεις; Εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε!
Στείλε μας e-mail στο [email protected]
(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου χωρίς άδεια)
Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ κάτω γιατί εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε και να κάνουμε κουβεντούλα!
