Εφηβεία είναι όταν μια μέρα πάψετε να παίζετε με Lego στο πάτωμα

Εφηβεία είναι όταν μια μέρα πάψετε να παίζετε με Lego στο πάτωμα

Εφηβεία είναι όταν μια μέρα πάψετε να παίζετε με lego στο πάτωμα

Ο μεγάλος μου κοντεύει τα 9.

Ο μεγάλος μου που είναι ακόμη ο μικρός μου δηλαδή, ο μπόμπιρας που με έκανε μαμά.

9 χρόνια πέρασαν από τότε που αναρωτιόμουν πώς είναι η ζωή με ένα μωρό.

Και έπειτα με ένα νήπιο. Και έπειτα με ένα παιδί. Και σιγά σιγά με ένα αγόρι. Και τώρα πια αναρωτιέμαι πώς θα είναι η ζωή με έναν έφηβο. Πριν 9 χρόνια μου φαινόταν μια αιωνιότητα η προεφηβεία και η εφηβεία. Νόμιζα ότι έχω μπροστά μου άλλα 100 χρόνια μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή. Και να ‘μαστε εδώ.

Και αν είσαι μικρομαμά, μπορεί να ακούς 9 χρόνων και να φαντάζεσαι κανένα αγόρι μεγάλο, όπως νόμιζα και εγώ κάποτε. Αλλά ειλικρινά, είναι ακόμη παιδάκι. Ένα παιδάκι που “ξεφλουδίζεται”σιγά σιγά.

Το μικροσκοπικό μωρό που κράτησα στα χέρια μου πριν 9 χρόνια, συνεχώς αναπτύσσεται. Μεγαλώνει. Ξεφεύγει. Αρχίζει να με αμφισβητεί και αυτό είναι υπέροχο. Είναι το εναρκτήριο λάκτισμα της διαμόρφωσης της προσωπικότητας του. Και είναι η αρχή μιας διαφορετικής μητρότητας και σχέσης.

Και αφού «κατέκτησα» τη μητρότητα στις μικρές ηλικίες, πρέπει να επανεκπαιδευτώ για τις μεγαλύτερες. Νιώθω εντελώς άπειρη και ανίδεη. Ακριβώς όπως ένιωθα 9 χρόνια πριν που τον πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Και άρχισα να αναρωτιέμαι πώς στο καλό θα κάνω το καλύτερο γι αυτό το παιδί ως μαμά του. Ακριβώς το ίδιο συναίσθημα.

Μια νέα, καινούργια πίστα που δεν την έχω ξανασυναντήσει. Θα την βγάλω όμως;

Μια νέα συμπεριφορά είναι ήδη εδώ, που περιλαμβάνει τον θυμό, το κλείσιμο της πόρτας, τις αμίλητες στιγμές. Είναι μόνο μια ιδέα.

Τι πρέπει να πω την πρώτη φορά που θα ζητήσει να κοιμηθεί σε έναν φίλο του;

Την πρώτη φορά που θα βγει έξω χωρίς εμένα;

Την πρώτη φορά που θα μαζευτούν μόνοι στο σπίτι ενός φίλου;

Πώς θα κερδίσω την εμπιστοσύνη του;

Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που με απασχολούν και δεν σου κρύβω ότι λίγο με τρομάζει αυτή η νέα κατάσταση. Φοβάμαι μη χαθεί η σχέση μας. Μην απομακρυνθούμε. Μην χαθούμε, όπως ακούω να συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις.

Μα η εφηβεία είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.

Συνήθως συμβαίνει περίπου στα 9 χρόνια. Αυτό που λέμε εφηβεία, αρχίζει όταν μια περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται υποθάλαμος αρχίζει να απελευθερώνει την ορμόνη γοναδοτροπίνη (GnRH).

Όταν η εκλυτική ορμόνη GnRH ταξιδεύει στην υπόφυση (ένας μικρός αδένας κάτω από τον εγκέφαλο που παράγει ορμόνες που ελέγχουν άλλους αδένες σε όλο το σώμα), απελευθερώνει δύο ακόμη ορμόνες εφηβείας. Την ωχρινοτρόπο ορμόνη (LH) και την ωοθυλακιοτρόπο ορμόνη (FSH).

Αυτό επιστημονικά σημαίνει ότι το σώμα δίνει σήμα and let puberty begin. Εντάξει. Και τώρα;

Κάθε φορά που συναντάω μαμάδες με παιδιά στην εφηβεία τις ρωτάω. Μια από αυτές μου είπε πρόσφατα.

«Εφηβεία είναι όταν ξαφνικά μια μέρα παύετε να παίζετε με τα lego παρέα κάτω στο πάτωμα…»

Καταλαβαίνω ότι ήταν αλληγορική η φράση της, αλλά με σόκαρε και κατάλαβα ότι πρέπει να την δουλέψω μέσα μου. Αυτή η φράση τα περιλαμβάνει όλα και αυτή η μαμά μου άνοιξε έναν νέο ορίζοντα.

«Εξήγησε του τι του συμβαίνει. Ακούμε εφηβεία και εστιάζουμε μόνο στην συμπεριφορά και τη σχέση. Ακούμε εφηβεία και μας φοβίζει και τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι κάτι μας φοβίζει σε αυτό. Αλλά αν γνωρίζαμε πραγματικά και αν δίναμε ερμηνεία του τι σημαίνει αυτό, παύει να είναι τόσο τρομακτικό.

Εξήγησε του ότι δεν «φταίει» εκείνος για όλα αυτά που έρχονται.

Είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής. Από παιδί γίνεται αγόρι. Για να γίνει από αγόρι έφηβος. Και έπειτα άντρας. Θα υπάρξει μετάβαση, θα αλλάξει το σώμα του, η διάθεση του. Θα αλλάξει εσωτερικά και εξωτερικά και είναι οι ορμόνες που θα το κάνουν αυτό. Και εξήγησε του ότι είναι πραγματικά πολύ εντάξει όλο αυτό.»

Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που να με καθησύχασε πιο πολύ από αυτό.

«Να ξέρεις ότι το μυστικό με τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι η αλήθεια. Είναι να είσαι ειλικρινής. Όταν τα παιδιά ξέρουν την αλήθεια μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα αυτό που τους συμβαίνει.»

Και είμαι εδώ, είμαστε εδώ, για να το δούμε και στην πράξη. Να εστιάσουμε εκεί που πρέπει. Και όχι εκεί που νόμιζα μέχρι στιγμής. Και ίσως τότε να ξέρω τι θα του πω όταν ζητήσει να πάει να μείνει για πρώτη φορά σε έναν φίλο του. Όταν θα μου κλείσει την πόρτα κατάμουτρα. Όταν έρθουν όλα αυτά που με τρόμαζαν. Θέλω να την βγάλω την πίστα. Γιατί για εμάς, “η μέρα που πάψαμε να παίζουμε παρέα με τα Lego στο πάτωμα”, νομίζω ότι είναι ήδη εδώ.

Λίζα

(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)

Βρείτε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like