Είμαστε εκείνο το σπίτι που οι φίλοι των παιδιών μου το θεωρούν σπίτι τους. Και μου αρέσει πολύ!
Το κείμενο που είδα στην αγαπημένη μου ομάδα Διαπροσωπικές σχέσεις το έγραψε η Mehr Lee στη σελίδα της Raise Her Wild with Mehr Lee.
Και ταυτίστηκα αμέσως. Είμαι και εγώ αυτή η μαμά. Μου αρέσει που είμαστε εκείνο το σπίτι.
Και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πόσο αγαπάμε και προσπαθούμε για ένα τακτοποιημένο σπίτι. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Και μόλις το διαβάσεις θα καταλάβεις και το γιατί.
Διάβασε το όμορφο κείμενο της
Ξέρω ότι κάποιοι θα με πουν τρελή, αλλά η καρδιά μου φουσκώνει από χαρά κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου και αντικρίζω έναν σωρό από παπούτσια.
Έναν σωρό από διάφορα παπούτσια, σε χρώματα και σε νούμερα, αφημένα εντελώς πρόχειρα. Τόσο πρόχειρα που κάτι μαρτυράει ότι αυτός που τα έβγαλε ανυπομονούσε να κάνει κάτι.
Και όταν υποψιάζομαι ότι αυτός που τα έβγαλε ανυπομονούσε και λαχταρούσε να παίξει, τότε δεν με πειράζει καθόλου που είναι αφημένα έτσι όπως είναι.
Μου αρέσει που είμαστε εκείνο το σπίτι.
Ναι, εντάξει, ξέρω. Ίσως θα με πείτε τρελή. Αλλά όταν κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου και βλέπω μια αυλή γεμάτη με μπάλες ποδοσφαίρου, ποδήλατα και πατίνια ενθουσιάζομαι απίστευτα!
Και ενθουσιάζομαι γιατί ξέρω ότι εκεί υπάρχει ζωή και μάλιστα έντονη γιατί έχει χαρά και λαχτάρα. Νιώθω και εγώ μαζί τους.
Μου αρέσει που είμαστε το σπίτι αυτό.
Μπορεί να κουνάω το κεφάλι μου καθώς μαζεύω τα άδεια μπουκάλια νερού και τα κουτάκια αναψυκτικών που είναι πεταμένα δεξιά και αριστερά. Αλλά πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει καθώς περπατάω δίπλα στα σακουλάκια από τα γαριδάκια και τη στοίβα των άδειων κουτιών πίτσας που ξεχειλίζουν από τον κάδο των σκουπιδιών.
Απλά είμαστε αυτό το σπίτι. Και σας το λέω με όλη την ειλικρίνεια που με διέπει… Λατρεύω που είμαστε το σπίτι εκείνο.
Και μπορεί όλο αυτό που διαβάζετε να με κάνει να ακούγομαι κάπως. Μπορεί να σκέφτεστε ότι, εντάξει, θα μπορούσαν τουλάχιστον να μαζέψουν τα άδεια μπουκάλια του νερού τους. Ή ότι θα μπορούσαν να αφήσουν πιο προσεκτικά τα παπούτσια τους στην είσοδο.
Ναι θα μπορούσαν και τους το ζητάω ευγενικά και το κάνουν απλά όχι πάντα. Αλλά τώρα που το συζητάμε μεταξύ μας μπορώ να σας πω ότι δεν με πειράζει και τόσο πολύ. Ναι, μπορώ να το εξομολογηθώ.
Γιατί αλήθεια σας το λέω, χαίρομαι απίστευτα πολύ όταν ακούω τα γέλια και τις φωνές τους που γεμίζουν το σπίτι μας.
Λοιπόν, ναι, πείτε όπως θέλετε. Πείτε με τρελή που απολαμβάνω το χάος που συμβαίνει μέσα, έξω και γύρω από αυτό το σπίτι.
Το σπίτι όπου οι φίλοι των παιδιών μου έρχονται για να βγάλουν τα παπούτσια τους όπως να ναι και να τρέξουν με λαχτάρα να παίξουν μαζί, να ανοίξουν τα σακουλάκια με τα γαριδάκια και να γεμίσουν την κοιλιά τους, να απολαύσουν πραγματικά και αληθινά ο ένας την παρέα του άλλου.
Να είναι ο εαυτός τους και να ξεκουραστούν γνωρίζοντας ότι τους αγαπούν μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους.
Αλήθεια. Πόσες φορές θα μας συμβεί αυτό σαν ενήλικες; Πόσες φορές εσείς σαν ενήλικες νιώσατε εσείς αυτή τη λαχτάρα πηγαίνοντας σε κάποιο σπίτι φίλου σας; Καμία ίσως.
Ίσως και τα παιδιά μου με τους φίλους τους να το χάσουν καθώς θα περάσουν τα χρόνια. Ίσως και να είναι φυσιολογικό. Αλλά στο τώρα είναι υπέροχο. Και το αγαπώ όλο αυτό και το θαυμάζω. Για λίγο ίσως να ήθελα να είμαι και εγώ μέλος της τρελής παρέας τους που διασκεδάζει με τα πιο απλά πράγματα.
Είμαστε εκείνο το σπίτι που οι φίλοι των παιδιών μου το θεωρούν σπίτι τους
Μου αρέσει να είμαστε αυτό το σπίτι λοιπόν. Αυτό που πάντα κάνει τα παιδιά να νιώθουν σαν στο σπίτι τους.
Προσαρμογή – επιμέλεια κειμένου: Λίζα
(Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
