Είμαστε και εμείς που δεν έχουμε χωριό
Κάνω Πάσχα στην πόλη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως επί το πλείστον. Δεν έχω χωριο και όλα αυτά που το συνοδεύουν και τα περιγράφω παρακάτω.
Και πώς τα ξέρω όλα αυτά που το συνοδεύουν αφού δεν έχω χωριό; Από τις περιγραφές των φίλων μου, από τότε που ήμουν παιδί και μου έχουν μείνει. Και από όσα έχω δει όταν βρέθηκα σε χωριά φίλων. Ακόμα μου λείπει ότι δεν έχουμε χωριό.
Στο είχα ξαναπεί ότι είμαι παιδί της πόλης.
Πολύ. Πάρα πολύ. Είχα πάθει σοκ την πρώτη φορά που πήγα σε χωριό με νήπιο. Και τότε είχα γράψει το άρθρο Τα 7 μαθήματα που πήρα από το Πάσχα στο χωριό.
Δε γνωρίζω πως είναι να περνάς τα παιδικά σου χρόνια στην αυλή της γιαγιάς και του παππού. Δε γνωρίζω τη μυρωδιά του σπιτιού στο χωριό.
Επίσης δεν ξέρω το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, το καλοκαίρι στο χωριό. Δεν ξέρω πόσο διαφορετικά θα μεγάλωνα σαν παιδί αν είχαμε χωριό.
Είμαστε και εμείς που ζήσαμε όλη την παιδική μας ηλικία στην πόλη. Σε κάθε γιορτή. Σε κάθε κλείσιμο των σχολείων. Και σε κάθε καλοκαίρι.
Όταν όλοι οι φίλοι μας έφευγαν στα χωριά τους και μέναμε μόνες με την αδερφή μου να «φυλάμε» την άδεια πόλη.
Είμαστε και εμείς που όταν ήμασταν έφηβοι μας έπαιρναν οι φίλοι μας στα δικά τους χωριά για καλοκαίρι. Και ήταν τόσο πρωτόγνωρα όλα, τόσο καινούργια. Κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια κάθε τι που σε κανέναν άλλο δεν έκανε εντύπωση.
Όμως ήταν μόνο ένα πέρασμα. Δεν είχα ρίζες εκεί να με κρατήσουν. Δεν είναι το ίδιο…
Είμαστε και εμείς λοιπόν που λαχταράμε το χωριο
και ευγνωμονούμε μέσα από την καρδιά μας τους φίλους που θα μας φιλοξενήσουν, εμάς και τα παιδιά μας.
Γιατί ξέρω πως είναι να μεγαλώνεις μη ξέροντας αυτό το ωραίο, το διαφορετικό.
Το ασταμάτητο τρέξιμο στο χώμα, την ένωση με τη φύση, το γλυκό ξύπνημα από τα πουλάκια, την καλή διάθεση των ανθρώπων του χωριού.
Είμαστε και εμείς λοιπόν που έχουμε το «προνόμιο» να απολαμβάνουμε την πόλη άδεια, εκεί που η ησυχία είναι εκκωφαντική. Τόσο οξύμωρη εικόνα να βλέπεις πόλη άδεια!
Και αυτό με τα χρόνια το ένιωσα κοντά μου, το ένιωσα οικείο. Δε ξέρω γιατί. Είναι το δικό μου μέρος. Το δικό μου «χωριό».
Μα όταν ο μικρός μου με ρωτάει «Μαμά, πότε θα αγοράσουμε και εμείς ένα χωριό;» τότε πικραίνομαι, πληγώνομαι που δε μπορώ να του το προσφέρω. Γιατί το χωριό δεν είναι κάτι που “αγοράζεται”. Και τότε θυμάμαι ότι… είμαστε και εμείς που δεν έχουμε χωριό…
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε! Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
