Επιστροφή στο Τσερνόμπιλ – Όταν σταμάτησε ο χρόνος μέσα από τα μάτια ενός παιδιού
26 Απριλίου του 1986 και ώρα 1.23 τα ξημερώματα, σημειώθηκε μια τεράστια έκρηξη στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας του Τσερνόμπιλ.
Τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού υλικού σκορπίστηκε στον αέρα, μέσω του οποίου μεταφέρθηκε στις γύρω περιοχές με ταχείς ρυθμούς.
Ήταν η μεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας.
2,5 χιλιόμετρα από τον αντιδραστήρα του Τσερνόμπιλ που έγινε η έκρηξη, η πόλη Πρίπιατ. Μια ακμάζουσα πόλη των 50.000 κατοίκων που κάποτε υπήρξε το όραμα για το μέλλον, μέσα από την μοντέρνα και προοδευτική αρχιτεκτονική της, μετατράπηκε σε πόλη φάντασμα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης εργαζόταν στο εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ.
Στο ντοκιμαντέρ του βραβευμένου σκηνοθέτη Roman Shumunov «Επιστροφή στο Τσέρνομπιλ / Back to Chernobyl», υπάρχουν συγκλονιστικές μαρτυρίες για εκείνη την ημέρα.
Την ημέρα που κυριολεκτικά σταμάτησε ο χρόνος στην πολύβουη πόλη Πρίπιατ, μια πόλη που πραγματικά έσφυζε από ζωή μέχρι τη στιγμή του ατυχήματος.
Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τις μαρτυρίες τεσσάρων επιζώντων και καθένας περιγράφει εκείνη τη μέρα από τη δική του ιδιότητα και ματιά.
Ένας ανώτερος μηχανικός που ήταν ένας από την ομάδα κατασκευής του αντιδραστήρα.
Μια μαία.
Ένα κορίτσι 11 ετών, η Οξάνα Μπραγκίνσκι, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη.
Ένας πυροσβέστης στον πυρηνικό σταθμό νούμερο 4 του Τσερνόμπιλ
και ένας αξιωματικός υπεύθυνος για την απομάκρυνση ραδιενεργών αποβλήτων από την οροφή του αντιδραστήρα.
Όλοι τους επέστρεψαν στην πόλη που άφησαν ξαφνικά 37 χρόνια πριν.
Η Οξάνα Μπραγκίνσκι βίωσε το γεγονός του Τσερνόμπιλ ως παιδικό τραύμα.
Η ίδια, βρίσκεται μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο σε ένα σπίτι του εγκαταλελειμμένου Πρίπιατ. Όλα τα αντικείμενα γύρω της μαρτυρούν ξαφνική εγκατάλειψη.
Ξεκινάει τη διήγηση της για εκείνη την ημέρα που σταμάτησε και πάγωσε ο χρόνος.
«Τη μέρα της καταστροφής ξύπνησα νωρίς το πρωί. Ήταν Παρασκευή. Στο δρόμο για το σχολείο είδα πολλά ασθενοφόρα και μηχανήματα που έπλεναν το δρόμο με κάτι που έμοιαζε με αφρό. Ήταν πολύ παράξενο.
Όταν έφτασα στο σχολείο δεν ήταν κανένας εκεί. Το σχολείο ήταν κλειστό και δεν καταλάβαινα γιατί. Δεν είχε βγει κάποια ανακοίνωση ότι δεν είχαμε σχολείο. Στο σχολείο η πόρτα ήταν κλειστή δεν ήταν κανείς έξω.
Στάθηκα εκεί για λίγο. Ήταν πολύ περίεργο. Μετά χτύπησα την πόρτα. Με έβαλαν μέσα. Πήγα στην τάξη μου και είδα ότι οι συμμαθητές μου ήταν ήδη εκεί. Κάποια παιδιά έκλαιγαν γιατί οι γονείς τους εργαζόταν στον αντιδραστήρα εκείνο το βράδυ και δεν είχαν γυρίσει σπίτι.
Δεν ξέραμε τι ακριβώς είχε συμβεί
Η κυβέρνηση δεν μας έδωσε καμία πληροφορία. Τίποτα. Ούτε στο ραδιόφωνο ούτε στην τηλεόραση. Μόνο φήμες. Άλλοι μιλούσαν για φωτιά, άλλοι για έκρηξη και φωτιά. Δεν είχαμε ιδέα τι είχε γίνει. Αναρωτιόμασταν τι είχε συμβεί. Και αφού κανείς δεν μας έδινε πληροφορίες, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε μόνοι μας.
Ο πατέρας μου λοιπόν μας πήρε και τα τέσσερα παιδιά, ενώ η μαμά μου έμεινε σπίτι γιατί είχε δουλειά. Και πήγαμε στο στάδιο, στο Πρίπιατ.
Ήταν ένας ανοιχτός χώρος και μπορούσαμε να δούμε τον αντιδραστήρα από εκεί.
Επειδή ήταν μέρα δεν μπορούσα να δω τις φλόγες. Αλλά θυμάμαι που έβλεπα τον καπνό. Τον μαύρο καπνό που έβγαινε. Υπήρχαν παντού ελικόπτερα και στρατιωτικοί με οχήματα που πήγαιναν προς τα εκεί.
Και τότε καταλάβαμε ότι είχε συμβεί κάτι πολύ κακό…
Η ζωή πριν την καταστροφή
Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από το Πρίπιατ. Δε θυμάμαι τίποτα πριν από αυτό. Η ζωή μου ξεκίνησε από εκεί. Εκεί πήγα νηπιαγωγείο και σχολείο μέχρι που συνέβη η καταστροφή.
Όλες οι οικογένειες που ζούσαν στο Πρίπιατ είχαν κάποια σχέση με το πυρηνικό εργοστάσιο. Κάποιοι δούλευαν εκεί αλλά όλοι συνδεόταν κάπως με αυτό το εργοστάσιο. Έπαιζε σημαντικό ρόλο στην πόλη.
Υπήρχαν πολλοί παιδικοί σταθμοί και σχολεία, πολλές οικογένειες με πολλά παιδιά. Η ζωή ήταν πολύ ωραία εκεί για ένα παιδί. Εγώ ως παιδί την έζησα την πόλη. Είχα φίλους, περνούσαμε υπέροχα, η ζωή ήταν τέλεια. Έτσι τα θυμάμαι. Ήταν μια ιδιαίτερη πόλη.
Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι θα φεύγαμε για πάντα.
Το απόγευμα εκείνης της ημέρας, οι στρατιώτες πήγαν σε όλα τα σπίτια και είπαν στον κόσμο να ετοιμαστεί να φύγει. Δεν είχαμε και πολύ χρόνο. Αλλά δεν πιστέψαμε ποτέ ότι θα φεύγαμε για πάντα. Μας είπαν ότι ήταν μόνο για τέσσερεις μέρες.
Μας είπαν να πάρουμε μόνο άνετα ρούχα. Σαν να πηγαίναμε για πικ νικ ή σαν να πηγαίναμε για κάμπινγκ με σκηνή.
Εμείς μείναμε με την εντύπωση ότι μας είπαν να φύγουμε για να κάνουν πράγματα, να καθαρίσουν την πόλη. Ότι γι’ αυτό έπρεπε να φύγουν όλοι.
Πιστέψαμε ότι μετά από τέσσερεις μέρες όντως θα γυρίζαμε. Και δεν πήραμε τίποτα μαζί μας…
Ο κόσμος δεν ήξερε που πηγαίνει, τι συμβαίνει και γιατί. Φαντάσου να αφήνεις όλα τα υπάρχοντα σου πίσω, να τα παρατάς όλα και να σε πηγαίνουν κάπου, αλλά χωρίς να ξέρεις που.
Ήταν ότι πιο τραγικό μου έχει συμβεί. Πέρασα μια κρίση. Η ζωή μου χωρίστηκε στο πριν και στο μετά.
Στι 27 Απριλίου του 1986 περίπου 120.000 άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους μέσα σε 6 ώρες. Κανείς τους δεν έχει επιστρέψει μέχρι και σήμερα.
Το Πρίπιατ θα μπορέσει να κατοικηθεί ξανά με ασφάλεια σε 4.000 χρόνια…
Μπορείτε να δείτε το ντοκιμαντέρ
«Επιστροφή στο Τσέρνομπιλ / Back to Chernobyl»
στο ERTFLIX. Θα είναι διαθέσιμο μέχρι 02/05.
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
