Το φαγητό της μαμάς – κάτι πολύ παραπάνω από φαγητό

Το φαγητό της μαμάς δεν είναι απλό φαγητό. Είναι κάτι πολύ παραπάνω.

Ψαχούλεψε για λίγο τις παιδικές σου αναμνήσεις. Σε περίοπτη θέση, πάνω σε ένα βάθρο -στο πιο ψηλό βάθρο- θα συναντήσεις το φαγητό της μαμάς σου.

Θα βρεις γεμιστά, κοτόπουλο με πατάτες, παστίτσιο και φασολάκια λαδερά να δίνουν το παρόν σε κάθε σου ανάμνηση, ευχάριστη ή δυσάρεστη.

Σε ονομαστικές εορτές, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, όταν έγραφες διαγώνισμα στο σχολείο, όταν έδινες εξετάσεις, όταν σε παρατούσε το αίσθημα. Και όταν το παρατούσες εσύ.

Κάθε συναίσθημα που έχεις νιώσει, κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή συνοδεύεται κι από ένα φαγητό. Όχι δεν θα το ονομάσω πιάτο.

Φαγητό είναι και μάλιστα μαμαδίστικο, που δεν μπορεί να το συναγωνιστεί κανένας σεφ σε αυτόν τον κόσμο, όσο διάσημος κι αν είναι και όσα βραβεία και να έχει πάρει.

Γιατί ο σεφ θα υλοποιήσει μια συνταγή and that’s it. Θέλει πολύ να σου αρέσει, αλλά όχι για τον ίδιο λόγο που θέλει η μαμά να σου αρέσει.

Η μαμά όμως… Αχ η μαμά!

Η μαμά αφού έκανε φιλότιμες προσπάθειες να διαμορφώσει το γευστικό σου γούστο επαναλαμβάνοντας 1.000.000 φορές πόσο νόστιμες είναι οι μπάμιες (Αχ και οι φακές! Πόσο νόστιμες οι φακές από τα χέρια της μαμάς;), καθώς μεγάλωνες πέρασε σε άλλο επίπεδο.

Κάθισε δίπλα σου στο τραπέζι παρακολουθώντας με αναγνωριστικό βλέμμα κάθε σου μπουκιά για να διαπιστώσει αν τελικά σου αρέσουν τα πράσινα και αν το πέτυχε στο αλάτι.

Άλλαξε τις συνταγές της, τις προσάρμοσε στους γευστικούς σου κάλυκες και πέτυχε το ιδανικό για εσένα φαγητό.

Αυτό που το τρως και νιώθεις ότι βρίσκεσαι “σπίτι σου”.

Από τότε ο συναγωνισμός με οποιαδήποτε άλλο φαγητό, οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, τις περισσότερες φορές είναι τουλάχιστον άνισος.

Η μαμά προκειμένου να φας το φαγητό της έχει κατά καιρούς επιστρατεύσει:

Τεχνικές μάρκετινγκ τύπου…

“Φάε το σπανάκι για να γίνεις δυνατός σαν τον Ποπάυ” ή “Μία ακόμα…η δύναμή σου.”, “Άλλη μια! Να μεγαλώσεις μωρό μου!”

Τεχνικές διαπραγμάτευσης

Μία φαγητό μία ψωμί. Αν φας όλο το φαγητό σου θα φας και παγωτό. Για κάθε 10 μπιζέλια ένα κομμάτι κοτόπουλο.

“Απειλές”

Αν δεν φας το φαγητό σου δεν θα βγεις έξω να παίξεις το απόγευμα. Αν δεν φας την τελευταία σου μπουκιά δεν θα παντρευτείς.

Συναισθηματικούς εκβιασμούς

Υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε. Η μανούλα μαγείρευε όλο το πρωί.

Ναι, συμβαίνει στις περισσότερες οικογένειες! Ίσως όχι πάντα με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, αλλά τουλάχιστον με παρόμοιο.

Απ’ ότι καταλαβαίνεις μέσα στο φαγητό της μαμάς, εκτός από βιταμίνες, κρύβεται όλη η αγάπη και η φροντίδα του κόσμου. Κρύβονται ατελείωτες ώρες μέσα σε μια κουζίνα, όπου ένας και μόνο άνθρωπος προσπάθησε να πετύχει τα γεμιστά των ονείρων σου.

Και τα κατάφερε και από τότε είσαι “καταδικασμένη” να τρως μόνο τα δικά της, τα οποία με τη σειρά σου προσπαθείς να πετύχεις για τα δικά σου παιδιά. Αλλά δεν είναι ποτέ “σαν της μαμάς”.

Δεν θα μιλήσω καν για τα γλυκά της γιατί θα μπούμε σε επικίνδυνα μονοπάτια γεμάτα μυρωδιές από κανέλα, φρέσκο βούτυρο και ζάχαρη που τύφλα να έχει ο Παρλιάρος.

Εσύ όμως πέρνα μια βόλτα από τη συνταγή της μαμάς μου “Linzer cookies τα μπισκότα βουτύρου από την Πράγα”. Είναι τα πιο νόστιμα και αφράτα Χριστουγεννιάτικα (εμείς εννοείται ότι τα τρώμε όλο το χρόνο) μπισκότα του κόσμου!

Κρύβεται και κάτι άλλο όμως μέσα στο φαγητό της μαμάς σου. Μέσα σε συνταγές που έχουν “πειραχτεί”, έχουν αλλάξει και έχουν εξελιχτεί, μπορείς να διαβάσεις το παρελθόν σου.

Βιώματα και εμπειρίες, ξεριζωμοί και δυσκολίες, η χαρά που κρύβεται στα απλά, ξεπηδούν νοσταλγικά από το πιάτο σου και σε κάνουν να επιστρέφεις εκεί που κάπως κάποτε ξεκίνησαν όλα. Νοερά. Ασυναίσθητα.

Και σκέφτεσαι ότι το φαγητό που βάζεις κάθε μεσημέρι στο τραπέζι είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Κι ένα κομμάτι της μαμάς σου.

Έτσι δεν είναι; Τι λες;

Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©

Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!