Για τη μαμά που έχει τύψεις επειδή δε θέλει να παίζει με τα παιδιά
Μια φορά ήμουν σε μια συνάντηση γονέων όταν τέθηκε το ερώτημα «Μπορείς να μας πεις κάτι που σε δυσκολεύει ως μαμά;»
Και ενώ ήταν πολλά αυτά που δυσκολεύουν μια μαμά, εμένα το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό και απάντησα ήταν… «Να παίζω με τα παιδιά μου». Και το απάντησα καταπίνοντας σχεδόν τη γλώσσα μου γιατί είναι κάπως ταμπού να λες ότι δεν αντέχεις κάτι τέτοιο.
Τι θα σκεφτούν για εμένα;
Είχα διαβάσει άπειρα άρθρα που ενίσχυαν το παιχνίδι της μαμάς και του μπαμπά με τα παιδιά. Που έλεγαν πόσο σημαντικά είναι τα οφέλη του παιχνιδιού κάτω στο πάτωμα, που έδιναν περισσότερες ιδέες για παιχνίδια μαζί.
Και ήταν υπέροχα όλα αυτά και πολύ σωστά και τα εφάρμοσα.
Όμως στην πορεία αντιλήφθηκα ότι ίσως εγώ δεν μπορώ να πάω by the book σε αυτό το κομμάτι. Βαριόμουν πολύ σύντομα, ένιωθα ότι δεν μπορώ να αντικαταστήσω τους συνομήλικους των παιδιών μου, ένιωθα ότι δεν μπορώ να δώσω και πολλά σε αυτό το κομμάτι.
Και ένιωθα τύψεις γι’ αυτό. Πολλές τύψεις. Πάρα πολλές τύψεις…
Αργότερα ενδιαφέρθηκα και αναζήτησα αν αυτό είναι εντάξει και είδα ότι ναι. Είναι οκ αυτά που νιώθω.
Ξέρω πια ότι άλλο είναι να παίζεις με τα παιδιά όταν και αν είσαι και εσύ οκ με αυτό (πιο σπάνια ίσως) και άλλο να είσαι ο μόνιμος διασκεδαστής τους.
Και πάνω που έκανα όλες αυτές τις σκέψεις, συνάντησα το κείμενο της The Mommy Poet που λέει με απλά λόγια κάποιες διαπιστώσεις.
Αν έχεις τις ίδιες ανησυχίες με εμένα, αξίζει να το διαβάσεις.
Για τη μαμά που έχει τύψεις επειδή δε θέλει να παίζει με τα παιδιά λοιπόν
Η μαμά μου δεν έπαιζε ποτέ μαζί μου.
Ίσως περιστασιακά, αλλά ήταν σπάνιο.
Ούτε εγώ θυμάμαι να της το ζήτησα.
Θυμάμαι ότι ήξερα ότι δεν της άρεσε.
Δούλευε πολύ εντός και εκτός σπιτιού. Το ίδιο και ο μπαμπάς μου, δούλευε σκληρά και γυρνούσε αργά το βράδυ σπίτι.
Κανένας από τους δύο τους δεν είχε πολύ χρόνο να παίξει μαζί μας ως παιδιά.
Και όταν έβρισκαν λίγο ελεύθερο χρόνο ήθελαν να κάνουν κάτι και για τους ίδιους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι νιώσαμε ότι δεν μας αγαπούν γι’ αυτό το λόγο. Ήμασταν παιδιά πλημμυρισμένα από αγάπη. Οι γονείς μας ήταν πάντα εκεί για εμάς, μας μιλούσαν πολύ και μας άκουγαν πολύ και μας συμπεριελάμβαναν στις οικογενειακές αποφάσεις.
Είχαμε τις ιστορίες και τα παραμύθια πριν κοιμηθούμε και δεν μας έλειψαν τα οικογενειακά ταξίδια και οι περιπέτειες. Ούτε τα βράδια όλοι μαζί που γαργαλιόμασταν και αγκαλιαζόμασταν και γέμιζε το δωμάτιο με αγάπη!
Αλλά όταν ερχόταν η ώρα του παιχνιδιού, ήταν η δική μας ώρα και το ξέραμε.
Δεν με ενδιέφερε. Δεν μου έλειπε η παρουσία του γονιού δηλαδή. Δεν ένιωθα εγκατάλειψη ή κάτι που θα έπρεπε να κάνουμε μαζί και δεν το κάναμε. Ίσα ίσα. Μου άρεσε να παίζω μόνη μου ή με τον αδερφό μου.
Είχε πιο πολύ πλάκα! Παίζοντας θα μπορούσαμε να χαθούμε σε ένα δικό μας σύμπαν. Περνούσα ώρες παίζοντας με τις κούκλες μου, ενώ οι γονείς μου έκαναν κάτι άλλο. Με τον αδερφό μου μετατρέπαμε τα κουτιά σε ρομπότ. Χτίζαμε οχυρά και φτιάχναμε Lego – πόλεις.
Διαβάζαμε βιβλία και κόμικς με τον Μίκυ Μάους και τον Ντόναλντ Ντακ.
Στα οκτώ μου άρχισα να γράφω τις δικές μου ιστορίες. Καθώς έμενα μόνη με τον εαυτό μου με απορροφούσε το δικό μου σύμπαν, και αυτό βοηθούσε τη φαντασία μου που ήταν πάντα σε φυγή και ανυπόμονη να δημιουργήσει.
Μου άρεσε η δική μου παρέα. Εξακολουθεί να μου αρέσει.
Τώρα είμαι και εγώ μαμά πια.
Σπάνια παίζω με τα δικά μου παιδιά. Δεν το αρνούμαι πάντα, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο.
Και εγώ δουλεύω πολύ όπως οι γονείς μου. Και εγώ όταν βρίσκω λίγο ελεύθερο χρόνο πιέζομαι πολύ να τον ξοδέψω παίζοντας. Δεν ξέρω αν σας ακούγεται σκληρό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Πλημμυρίζω και εγώ τα παιδιά μου με αγάπη. Κάνω τα ίδια πράγματα που έκαναν οι γονείς μου. Ξέρουν ότι έχουν απεριόριστη αγάπη από εμάς.
Αλλά η ώρα του παιχνιδιού είναι δική τους. Τους ανήκει!
Περνούν ώρες παίζοντας και εγώ τους παρακολουθώ και είμαι πολύ περήφανη για εκείνα. Δεν τους κατηύθυνα ποτέ στο τι και πώς θα παίξουν, εκτός από κάποιες ιδέες που μάλλον δεν τις εκτιμούν και πολύ. Όλο το παιχνίδι τους είναι αγνή, καθαρή παιδική ώρα και φαντασία χωρίς παρεμβολές από ένα ενήλικο γεμάτο κεφάλι.
Οπότε ναι. Σπάνια παίζω με τα παιδιά μου. Και το λέω για τη μαμά που δε θέλει να παίζει με τα παιδιά της αλλά έχει τύψεις.
Σου λέω ότι είναι εντάξει. Στα παιδιά δε λείπει το παιχνίδι με τους γονείς. Λείπει ο χρόνος με τους γονείς.
Σημαντική σημείωση για αποφυγή παρεξηγήσεων – Για διευκρίνιση, κάνω διάκριση μεταξύ “παιχνιδιού” και “ποιοτικού χρόνου”.
Υποστηρίζω να περνάτε πολύ ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά σας (όπως έκαναν οι γονείς μου), αλλά αυτό το παιδικό αυτοσχέδιο παιχνίδι (κούκλες, legos, χώματα κ.λπ.) είναι απίστευτα ωφέλιμο και, τολμώ να πω – απαραίτητο για την ανάπτυξη του παιδιού και την ευεξία του.
Το κλειδί είναι να βρείτε μια ισορροπία μεταξύ των δύο – εξασφαλίζοντας πολύ ποιοτικό χρόνο, επιτρέποντας ταυτόχρονα στο παιδί σας να απολαμβάνει τη δική του παρέα.
Λίζα
(Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!