-Πες παιδί μου ευχαριστώ στην κυρία.
Το παραδέχομαι. Το έχω πει κι εγώ στους γιους μου την ώρα που γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό άρχισαν να σκίζουν το χαρτί από κάποιο δώρο, φυσικά ξεχνώντας να πουν ευχαριστώ. Απλά αποφάσισα να μην το κάνω πια. Ακόμα και όταν η “κυρία” περιμένει στη γωνία, έτοιμη να κατηγορήσει εμένα και τα παιδιά μου άμα δεν ξεστομίσουν τις μαγικές λέξεις.
Και πριν σκεφτείς ότι είμαι μαλωμένη με την ευγένεια και ότι θα μεγαλώσω παιδιά αγενή που δεν ξέρουν να λένε ευχαριστώ και παρακαλώ, θα σε προλάβω διαβεβαιώνοντάς σε, ότι είμαι από τη φύση μου ένας εξαιρετικά ευγενικός άνθρωπος που εκτιμάει ιδιαίτερα την ευγένεια. Απλά αγαπώ τις λέξεις και τη βαρύτητα που έχουν αυτές και κατά συνέπεια δε θέλω να τις σκορπάω. Επιλέγω να τις πω επειδή εγώ θέλω και όχι επειδή πρέπει. Θέλω να τις λέω όταν τις εννοώ. Και φυσικά το ίδιο επιθυμώ και για τα παιδιά μου.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καλύτερος τρόπος για να διδάξουμε στα παιδιά μας την ευγένεια και την ευγνωμοσύνη, είναι το καλό μας παράδειγμα. Τα παιδιά, όπως κι εμείς άλλωστε, πρέπει να μάθουν να εκφράζουν αυτό που νιώθουν. Αλλά για να μπορέσουν να το νιώσουν οφείλουμε να τους δώσουμε το χώρο να το νιώσουν. Το να τα αναγκάζουμε να επαναλαμβάνουν μηχανικά φράσεις, τους περνάει το μήνυμα ότι οφείλουν να φέρονται σύμφωνα με αυτά που η κοινωνία επιτάσσει, στερώντας τους το δικαίωμα να βιώσουν την εμπειρία του συναισθήματος.
Σκέψου πόσο “όχι κοινωνικά αποδεκτό” μας φαίνεται να λέει ένα παιδάκι “Θέλω…αυτό”. Προσπαθούμε να του μάθουμε να ζητάει ευγενικά λέγοντας “παρακαλώ” ή “θα μπορούσα να έχω…” και άλλα τέτοια “κοινωνικά αποδεκτά”. Και σκέφτομαι για ποιον ακριβώς λόγο θεωρείται κακό το να λέμε “Θέλω…”.
Θέλω! Η πιο αυθεντική και χρήσιμη λέξη στη ζωή ενός ανθρώπου έχει περάσει στη συνείδησή μας ως αγενής. Δεν είναι να απορεί κανείς που ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που είναι ανίκανοι να εκφράσουν αυτό που θέλουν. Ενήλικες που έχουν εκπαιδευτεί να χειρίζονται καταστάσεις και ανθρώπους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους.
Είναι πασιφανές ότι ως κοινωνία ενδιαφερόμαστε υπερβολικά γι’ αυτό που φαίνεται και ελάχιστα για την ουσία των πραγμάτων. Ένα παιδάκι 3 χρονών που παίρνει για δώρο ένα παιχνίδι και τρέχει ενθουσιασμένο να παίξει με αυτό, νιώθει ευγνωμοσύνη. Απλά την εκφράζει με τον τρόπο που μπορεί να την εκφράσει ένα 3χρονο. Λέει ευχαριστώ με τον δικό του τρόπο. Το να περιμένω εγώ να φερθεί όπως ένας ενήλικας είναι προφανώς καταπιεστικό και παράλογο.
Μήπως οφείλουμε να εκπαιδευτούμε εμείς στο να νιώθουμε τη συμπεριφορά ενός παιδιού, αντί να περιμένουμε να εκπαιδευτεί το παιδί στο να μας ικανοποιεί λέγοντας συγκεκριμένες λέξεις;
Έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι τα παιδιά σήμερα δεν είναι ευγενικά, επειδή δεν λένε ευχαριστώ και παρακαλώ. Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα μας είναι ότι δεν νιώθουμε ευγνωμοσύνη και όχι το ότι δεν την εκφράζουμε.
Θέλω να ξέρω να εκτιμάω όσα μου προσφέρουν οι άνθρωποι γύρω μου.
Θέλω να νιώθω ευγνωμοσύνη και να την εκφράζω με τον πιο ευγενικό τρόπο και με τις πιο ευγενικές λέξεις.
Και είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά μου, ακολουθώντας το παράδειγμα και όχι το κήρυγμά μου, θα μάθουν πρώτα απ’ όλα να νιώθουν το ευχαριστώ και μετά να το λένε, επίσης με τον πιο ευγενικό τρόπο.
Θέλω να πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο…
Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ κάτω γιατί εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε
