Γιατί είμαστε τόσο σκληροί μεταξύ μας αυτές τις σκληρές μέρες;
Στο πρώτο κύμα της πανδημίας ήρθαμε πιο κοντά.
Άλλαξε η ζωή μας και είχαμε ανάγκη από επαφή, καλοσύνη, βοήθεια.
Κάναμε πολύ όμορφα πράγματα για τους συνανθρώπους μας.
Όμως… Το δεύτερο κύμα που διανύουμε τώρα ήρθε με μια ένταση. Η οποία βρίσκεται παντού.
Δεν είμαι σίγουρη τι συμβαίνει με εμάς αυτήν την δύσκολη περίοδο.
Στις καθημερινές μας ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Με τους συντρόφους μας, τα παιδιά μας, τους συναδέλφους μας… ακόμη και με τον εαυτό μας.
Το αισθανόμαστε για τα καλά στα social media! Αλλά και όταν συναντάμε ανθρώπους στο δρόμο, σε συναντήσεις. Είναι παντού.
Τι συμβαίνει;
Γιατί είμαστε τόσο σκληροί μεταξύ μας αυτές τις σκληρές μέρες;
Ο κόσμος αισθάνεται τόσο εχθρικός αυτή τη στιγμή. Και νομίζω ότι έχει να κάνει με το φόβο. Φοβόμαστε, και αυτό φαίνεται. Και εκδηλώνεται με τοξικούς τρόπους αλληλεπίδρασης μεταξύ μας.
Είμαστε όλοι τραυματισμένοι από αυτό που βιώνουμε. Σε διαφορετικό βαθμό και τομέα ο καθένας. Αλλά υπάρχει τραύμα μέσα στον καθένα μας. Είναι κάτι πραγματικό, είναι φυσικό επακόλουθο και το ζούμε τώρα.
Το να σου πω ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον για να τα καταφέρουμε μπορεί να σου ακουστεί και λίγο κλισέ. Αλλά είναι η μεγάλη αλήθεια.
Οι άνθρωποι χρειάζονται τους ανθρώπους για να επιβιώσουν. Υπάρχουν μελέτες που διαπιστώνουν ότι η κοινωνική υποστήριξη είναι μια από τις πιο σημαντικές πτυχές για υγιή ζωή.
Ας σκεφτούμε λίγο…
Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό για τα παιδιά μας.
Που τους είπαμε μια μέρα ότι δεν θα μπορούν να δουν και να παίξουν με τους φίλους τους. Ότι οι παιδικές χαρές είναι κλειστές. Ότι η γιαγιά και ο παππούς πρέπει να μείνουν μακριά μας γιατί κινδυνεύουν. Και στην ερώτηση τους «Για πόσο καιρό;» δεν πήραν ποτέ αληθινή απάντηση. Γιατί δεν την έχουμε ούτε εμείς. Που παλεύουν με τα διαδικτυακά μαθήματα. Να ακούσουν. Να ακουστούν. Να μάθουν. Να εκπαιδευτούν. Να μάθουν τη ζωή αλλιώς. Έτσι όπως δεν την ξέρουμε ούτε καν εμείς.
Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό για τους εκπαιδευτικούς;
Που προσπάθησαν να κάνουν μάθημα πίσω από μάσκες με αγωνία να διατηρήσουν τα παιδιά ασφαλή. Πολλές φορές σε μικρές τάξεις και με πολυάριθμα τμήματα. Προσπάθησαν να μην αρρωστήσουν οι ίδιοι και ταυτόχρονα να διδάξουν στα παιδιά μέσα στο μάτι του κυκλώνα. Και σήμερα παλεύουν με την τηλεκπαίδευση, να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φέρουν εις πέρας το πιο δύσκολο μέρος του αγώνα της εκπαίδευσης. Της εκπαίδευσης εν μέσω πανδημίας.
Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό για τους εργαζόμενους;
Που κάνουν ό, τι μπορούν για να τηρήσουν τις προθεσμίες, να αφήσουν ευχαριστημένους πελάτες, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Να παλεύουν για να είναι εντάξει στη δουλειά τους γιατί φοβούνται μην τη χάσουν. Ταυτόχρονα πολλοί από αυτούς να είναι σε αναστολή σχεδόν ένα χρόνο πια και να αναρωτιούνται πώς θα τα καταφέρουν. Και άλλοι που έφτιαξαν τη δική τους μικρή επιχείρηση έχοντας κάνει όνειρα για αυτήν και τα φτερά τους κόπηκαν απότομα. Που δεν πρόλαβαν ακόμα να την δουλέψουν καν, με τα έξοδα να τρέχουν.
Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό για τους εργαζομένους στον τομέα της υγείας;
Που παλεύουν από την αρχή αυτής της πανδημίας. Που φώναξαν για βοήθεια και δεν τους βοήθησε κανείς. Που κόλλησαν τον ιό και συνέχισαν να δουλεύουν γιατί αν σταματήσουν αυτοί, θα σταματήσουμε και εμείς. Που λύγισαν στο διάδρομο του νοσοκομείου. Επειδή στην ιατρική σχολή δεν διδάσκουν την αυτοθεραπεία των δικών τους τραυμάτων.
Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό για κάποιον που έχει χάσει ένα αγαπημένο πρόσωπο;
Που βλέπει τους ανθρώπους να απορρίπτουν με υπεροψία τη σοβαρότητα μιας πανδημίας. Ενώ η καρδιά του σπάει γιατί δεν είχε καν τη δυνατότητα να αποχαιρετήσει τον άνθρωπο του.
Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό για τα άτομα των οποίων η πρόσβαση στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι δεδομένη.
Που σε αυτή την πανδημία όλες οι ανισότητες έγιναν ακόμη πιο αισθητές. Και πιο σκληρές.
Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό… Για τον γείτονά σου, τον καλύτερο σου φίλο, ακόμη και τον εχθρό σου… Κυριολεκτικά για κάθε άτομο στον κόσμο αυτή τη στιγμή.
Σκέψου πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό για εμάς. Για όλους εμάς.
Σκέψου πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό για εσένα.
Εσύ ξέρεις το γιατί.
Και τώρα ας αναλογιστούμε γιατί γινόμαστε τόσο σκληροί μεταξύ μας αυτές τις σκληρές μέρες;
Ας το αναλογιστούμε
Πριν σχολιάσουμε μια ανάρτηση στο Facebook, βγάζοντας όλον τον κακό εαυτό μας.
Πριν ζητήσουμε «τα ρέστα» από τον εκπαιδευτικό του παιδιού μας.
Πριν ξεσπάσουμε στο σύντροφό μας ή στο παιδί μας επειδή μας πνίγουν τα συναισθήματα.
Πριν πούμε στον υπάλληλό μας ότι είμαστε απογοητευμένοι από την απόδοσή του.
Πριν ρίξουμε το φταίξιμο στον συνάδελφο για να φύγει η ευθύνη από πάνω μας.
Πριν δείξουμε οργή επειδή καθυστέρησε να έρθει ο καφές που παραγγείλαμε.
Πριν κάνουμε αυτόν τον κόσμο άσχημο…
Θα μπορούσαμε να μην φερόμαστε σκληρά.
Θα μπορούσαμε να πούμε πράγματα όπως ναι, καταλαβαίνω, αυτό ακούγεται δύσκολο, ευχαριστώ, τι μπορώ να κάνω για σένα, θα σου το φέρω εγώ, είμαι εδώ, ξέρω, με νοιάζει.
Θα μπορούσαμε να δείξουμε περισσότερη καλοσύνη και αγάπη. Ακόμη και σε έναν ξένο. Και τότε θα φοβόμαστε λιγότερο και θα αγαπάμε περισσότερο.
Η δύσκολη περίοδος θα περάσει. Αλλά όταν περάσει, θα πρέπει να είμαστε νικητές σε όλους του τομείς.
Μείνετε ασφαλείς. Μείνετε υγιείς. Μείνετε ευγενικοί και αγαπάτε.
Και αυτό θα περάσει…
Cover photo – The Art of C.Adro
(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Οι σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
