Γράμμα στη δασκάλα που με έκανε να μισήσω το σχολείο

Γράμμα στη δασκάλα που με έκανε να μισήσω το σχολείο

Γράμμα στη δασκάλα που με έκανε να μισήσω το σχολείο

Με θυμάσαι; Ναι εγώ είμαι. Σε είδα προχθές στη στάση του λεωφορείου. Σε βλέπω συχνά στη γειτονιά και πάντα μου έρχεται ο ίδιος κόμπος στο λαιμό.

Με θυμάσαι; Πριν από αρκετά χρόνια ήμουν εκείνο το μικρό αδύναμο απροστάτευτο κοριτσάκι, που με κοιτούσες και έτρεμα σαν ψάρι περιμένοντας την επόμενη κίνηση σου. Θα φωνάξεις; Θα τσιρίξεις; Θα σηκώσεις χέρι;

Με θυμάσαι; Εγώ είμαι εκείνη για την οποία έλεγες βαριεστημένα στη μαμά μου όταν ερχόταν να ρωτήσει ότι «Δεν…». Ότι δεν αξίζω, ότι δεν «παίρνω τα γράμματα». Ότι είμαι τεμπέλα. Ότι δεν αξίζει ο κόπος να ασχοληθείς μαζί μου παραπάνω.

Με θυμάσαι; Εγώ είμαι. Που ήμουν 2 συνεχόμενα χρόνια μαθήτρια σου. Στην Τρίτη και στην Τετάρτη δημοτικού.

Το πιθανότερο είναι να μη θυμάσαι. Εγώ θυμάμαι όμως…

Θυμάμαι να γυρνάς καθημερινά το δαχτυλίδι κοτρόνα στο χέρι σου και να με χτυπάς με βία, για να μείνει σημάδι, να το θυμάμαι και να μην το ξανακάνω.

Θυμάμαι ότι δεν υπήρχε σωστό και λάθος. Ότι και αν κάναμε σαν παιδιά ήταν λάθος. Θυμάμαι που έπινες αμέριμνη τον καφέ σου στο διάλειμμα και πάνω στο παιχνίδι χτύπησε η συμμαθήτρια μου. Και μας τιμώρησες όλους στην τάξη έναν έναν γιατί κατά τη γνώμη σου το φταίξιμο ήταν δικό μας.

Θυμάμαι που ζητούσες από παιδάκια τρίτης δημοτικού να γράφουν τις άπειρες εργασίες τους με στυλό. Και να μη χρησιμοποιούμε διορθωτικό.

Θυμάμαι που όταν μια μέρα τόλμησα να κάνω λάθος και έκανα μια μικρή μουτζούρα στο τετράδιο με έπιασε το στομάχι μου. Όταν σου έδειξα την εργασία μου με κοίταξες με το πιο απόκοσμο ύφος που έχω δει ποτέ μου. «Τι είναι αυτό;». Σου χαμογέλασα και προσπάθησα να προστατέψω τον εαυτό μου. Αλλά μάταια. Με χτύπησες με δύναμη 2 φορές στο πρόσωπο.

Θυμάμαι που κορόιδεψες τον Σάββα, τον συμμαθητή μου, επειδή δεν είχαν λεφτά οι γονείς του να αγοράσουν κάτι για τη Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή δώρων. Θυμάμαι που τον έκανες να βάλει τα κλάματα. Θυμάμαι που τον είπες «γύφτο» και «πίθηκο».

Θυμάμαι που μας «έκλεβες» τις δημιουργικές ώρες της μουσικής, των καλλιτεχνικών, της γυμναστικής, που τόσο λαχταρούσαμε σαν μικρά παιδιά και απαιτούσες να μάθουμε «γραμματική» μεγαλύτερων τάξεων. Θυμάμαι τα παιδιά των άλλων τμημάτων να κάνουν γυμναστική, να ζωγραφίζουν, να τραγουδάνε. Θέλω να σου πω ότι κανείς από εμάς δεν έμαθε ποτέ του γραμματική από εσένα.

Θυμάμαι… Ακόμα θυμάμαι…

Θυμάμαι που ερχόσουν στο σχολείο και έβαζες υστερικά τα κλάματα επειδή είχες προσωπικά προβλήματα στο σπίτι και εμείς σε κοιτούσαμε και προσπαθούσαμε να σε παρηγορήσουμε. Ήμασταν μόλις 8 και 9 ετών.

Θυμάμαι που μας εξομολογήθηκες ότι όταν ήσουν μικρή και σε ρωτούσαν τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις απαντούσες «Δασκάλα, για να δέρνω τα παιδάκια». Και το γέλιο σου όταν το έλεγες ήταν τόσο απερίγραπτα ύπουλο και υποχθόνιο.

Γράμμα στη δασκάλα που με έκανε να μισήσω το σχολείο

Θυμάμαι που μάλωνες και απειλούσες προσωπικά όποιον γονιό σου έκανε παράπονα για την συμπεριφορά σου. Θυμάμαι που απευθυνόμασταν στην Διεύθυνση του σχολείου και το μόνο που μας έλεγε ήταν να κάνουμε υπομονή. Σε υπερασπιζόταν το σύμπαν. Εμάς κανείς.

Θυμάμαι που δεν ήθελα να πάω σχολείο γιατί το μίσησα. Και άρχισα να μισώ και τη ζωή. Θυμάμαι να ξυπνάω το πρωί και να λέω στη μαμά μου ότι πονάει η κοιλιά μου, το κεφάλι μου, τα αυτιά μου. Και να πηγαίνουμε σε γιατρούς, αλλά να μη βρίσκουν τίποτα. Και όμως εγώ πονούσα πραγματικά. Το σώμα μου προσπαθούσε να με προστατέψει από τη βία, σωματική και κυρίως ψυχολογική που δεχόμουν καθημερινά από εσένα.

Θυμάμαι ότι στην πέμπτη τάξη που είχα πλέον έναν κανονικό δάσκαλο, μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση ότι έχω το δικαίωμα να πάω τουαλέτα την ώρα του μαθήματος. Ότι δεν τρώω ξύλο από τον «παιδαγωγό» που ανέλαβε την εκπαίδευση μου. Ότι δεν ακούω τσιρίδες και υποτιμητικά σχόλια. Ότι το σχολείο δεν είναι φυλακή και ο δάσκαλος δεν είναι δεσμοφύλακας.



Είμαι σίγουρη ότι δεν θυμάσαι τίποτα.

Θυμάμαι όμως εγώ.

Και όλα τα παιδιά που ανέλαβες στην καριέρα σου ως κακή δημόσιος υπάλληλος. Γιατί αυτό ήθελες να ήσουν. Παρόλο που η δουλειά σου ήταν εκπαιδευτικός, παιδαγωγός, δασκάλα.

Εσύ δεν έχεις άλλωστε λόγο να θυμάσαι. Εσύ επέβαλες τα πιο άγρια, βίαια, ένστικτά σου σε μικρά απροστάτευτα παιδιά. Εσύ ξεσπούσες σε εμάς και γυρνούσες ήρεμη σπίτι σου. Εμείς γυρνούσαμε σπίτι φοβισμένοι με σημάδια στο σώμα μας.

Μα τα σημάδια της ψυχής είναι εκείνα που δε θα ξεθωριάσουν ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν. Και η απόδειξη είναι ότι σχεδόν 25 χρόνια μετά, εγώ θυμάμαι ακόμη…

Υ.Γ. Όλα αυτά έγιναν στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90. Ήθελα καιρό να γράψω γι αυτά τα 2 χρόνια της ζωής μου αλλά δεν είχα ποτέ αρκετή δύναμη. Να γράψω το γράμμα στη δασκάλα που με έκανε να μισήσω το σχολείο. Έσκαψα πολύ βαθιά στην ψυχή μου και έκλαψα καθώς τα έγραφα.

Αν και τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει, έχω δώσει υπόσχεση ζωής να μην αφήσω ποτέ τα παιδιά μου να υποστούν ούτε στο ελάχιστο τη βία που είχα αναγκαστεί να υποστώ εγώ. Η δουλειά του δασκάλου είναι ιερή, είναι κοινωνικό έργο. Αρκεί να το ξέρει και ο ίδιος.

Λίζα

(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)

Βρείτε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

7 Comments

  1. Αχ Λίζα μου σηκώθηκε η τρίχα!!!!!! Τι πέρασες βρε ψυχούλα!!!! Αχ εκείνα τα χρόνια που και οι γονείς μας δεν ήξεραν/μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα….
    Το τέρας αυτό μου θύμισε τη διευθύντρια στη Ματίλντα:) Εύχομαι την επόμενη φορά να βρεις τη δύναμη και το κουράγιο να της μιλήσεις, να της πεις όλα όσα μας έγραψες εδώ. Να απελευθερωθείς από την κακή της ανάμνηση.
    Μεγάλο κεφάλαιο άνοιξες όσον αφορά στους κακούς έως επικίνδυνους εκπαιδευτικούς οι οποίοι όχι μόνο κάκουν κακό στις παιδικές ψυχές αλλά τους προστατεύει και το σύστημα!
    Τα παιδιά μου έχουν ευτυχώς μέχρι τώρα απο εξαίρετους δασκάλους. Όμως έχω ακούσει από φίλες μου πολλές ιστορίες που πάλεψαν να τους διώξουν απο τα σχολεία αυτούς τους εφιάλτες και όσοι τα κατάφεραν και τους έδιωξαν και δεν τους προστάτεψε το σύστημα, τους έστειλαν απλά σε άλλα σχολεία να συνεχίσουν την καταστροφική τους πορεία!!!
    Δεν γίνεσαι δάσκαλος εάν δεν έχεις αμέτρητη αγάπη για τα παιδιά και αν επίσης έχεις προσωπικά προβλήματα, που άνθρωποι είμαστε, μπορεί να συμβούν πολλά στον καθένα, τότε πρέπει να έχεις την αξιοπρέπεια να σταματήσεις να συναναστρέφεσαι με τα παιδιά και να στιγματίζεις τις ψυχές του, ζητώντας δουλειά γραφείου ή δεν ξέρω τι άλλο!

    1. Δήμητρα μου, ένας καλός δάσκαλος δεν διαγράφεται ποτέ από την μνήμη, δεν ξεχνιέται ποτέ. Δυστυχώς το ίδιο και ένας κακός. Είμαι σίγουρη ότι αν συνέβαινε αυτό τώρα, οι γονείς μας θα ήταν πιο ενημερωμένοι, ίσως, θέλω να πιστεύω δεν θα το περνούσαμε αυτό. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να αντιληφθούμε ότι ο δάσκαλος δεν είναι δεσμοφύλακας. Δεν βγάζει βίτσα σε μικρά παιδιά. Αλλά τώρα το ξέρουμε.
      Το μόνο που με ένοιαζε μόλις μπήκα στην τάξη του Mini Me φέτος ήταν να δω στα μάτια τη νηπιαγωγό του. Νιώθω υπεύθυνη να προστατέψω τα παιδιά μου γιατί εγώ ξέρω πως είναι. Το σχολείο είναι χώρος δημιουργίας και χαράς. Έτσι πρέπει να το νιώθουν.
      Υ.Γ. Δε ξέρω αν θα της πω ποτέ κάτι. Αυτό το κείμενο ήταν ήδη λυτρωτικό. Και που ξέρεις. Ίσως κάποτε το διαβάσει και εκείνη. 🙂

  2. τα έχω περάσει απο μια μαλακισμένη και εχω να πω φταινε οι γονεις που δεν εκαναν τιποτα να την πλακωσουν να την μηνυσουν να την ξεμαλιασουν κατι οτιδηποτε στην δικη μου αθλια δασκαλα τηςευχομαι τα χειροτερα να υποφερει οσο κανενας στον πλανητη δεν προκειτε να την συγχωρησω ποτε το αθλιο κακασχημο σιχαμα του διαολου

  3. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα τη συναντήσεις να της τα πεις αυτά κατάμουτρα και μπροστά σε κόσμο στον περίγυρο της στους φίλους της στους συγγενείς της μπας και καταλάβουν το κατακάθι της κοινωνίας που έχουν δίπλα τους. ( Ξεκίνησα να γράψω ντην επόμενη φορά που θα τη συναντήσεις να της ρίξεις μια καλή ροχαλα στη μούτρα αλλά νομίζω το να την κάνεις ρόμπα θα την πονέσει περισσότερο!!!)

  4. Εγώ προτείνω την επόμενη φορά που θα την συναντήσεις να της πεις πόσο λυπάσαι για αυτά που πέρασε και την έκαναν να χάσει την ανθρωπιά, την συμπόνια, την αγάπη για το πιο τρυφερό καμμάτι της κοινωνίας, τα παιδιά… η δύστυχη, στέρησε από τον εαυτό της τον πλούτο που χαρίζουν απλόχερα τα παιδιά στους γύρω τους, στέρησε από τον εαυτό της την αγάπη!

  5. Γειά σας κορίτσια… εγώ έχω τελειώσει το δημοτικό σχολείο το 1973… χρόνια πολύ πιο δύσκολα και άγρια για τους μαθητές…. είχα όμως την τύχη να συναντήσω ένα από αυτά τα τέρατα που τους φωνάζαμε κύριε και κυρία στο δημοτικό…. δεν του χάρησα τίποτα, του είπα όλα όσα θυμώμουν απ ‘οσα περάσαμε δίπλα τους ως μαθητές και ειδικά τα αγοράκια… είχε μείνει άφωνος και με κοιτούσε αλλά δεν τον λυπήθηκα ούτε όταν πήγε να με αγκαλιάσει στοργικά και να ζητήσει συγνώμη… ούτε την δύναμη να αντιμιλήσει ή να σηκωθεί να φύγει δεν είχε… μόνο έλεγε συγνώμη παιδί μου.. συγνώμη…. αυτό το περιστατικό συνεβη πριν τριάντα χρόνια αλλά ακόμη το θυμάμαι, όπως θυμάμαι και όσα ζήσαμε σε εκείνη τη κόλαση που λεγόταν σχολείο…..

  6. Το 1994 είχα ένα καθηγητή μαθηματικών που μία και μόνο φορά (αλλά δεν ξεχάστηκε) τρία κορίτσια και εμένα μας χτύπησε στο εσωτερικό της παλάμης με τον ξύλινο χάρακα τον μεγάλο του πίνακα! Θυμάμαι τότε το είχα πάρει στο αστείο και η μητέρα μου μου είπε ότι μάλλον θα τον βγάλαμε εκτός ορίων για να φτάσει να κάνει κάτι τέτοιο. 25 χρόνια μετά ο ίδιος καθηγητής δίδασκε ακόμα και τον βρίσκει η αδερφή μου ως αναπληρώτρια σε ένα λύκειο! Πήγα λοιπόν τον βρήκα και του το θύμισα. Πάγωσε με κοίταξε και μου ζήτησε συγνώμη και ένιωσα ότι το εννοούσε!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

You May Also Like