Και στο βάθος…Ακρόπολη!
Ή αλλιώς, αυτή είναι η Αθήνα σας;
Ζητώντας συγγνώμη εκ των προτέρων.
Αυτή τη φορά κινήθηκα στο κέντρο. Και το περπάτησα όλο, όλες τις ώρες της ημέρας. Και στο λέω για να μη νομίζεις ότι δεν έχω άποψη, παρότι χωριατάκι.
Ανεβαίνοντας την Ερμού, τον – μάλλον άλλοτε – πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας, η ψυχή μου σφίχτηκε όταν συνειδητοποίησα ότι πρέπει να προσπεράσω τους άστεγους – που απ’ ότι πληροφορήθηκα ξεπερνάνε πλέον τους 2.000 μόνο στο κέντρο – ωσάν να μην συμβαίνει τίποτα. Άλλωστε το ίδιο κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι που όσο να ‘ναι την ζουν την Αθήνα. Όχι σαν εμένα, το χωριατάκι.
Προσπέρασα λοιπόν τους άστεγους και μαζί με αυτούς τη διάχυτη μυρωδιά από ούρα και σκουπίδια που όσο και να θέλεις σου είναι αδύνατον να ανεχτείς, για να φτάσω στην πλατεία Μοναστηρακίου και να χρειαστεί να προσπεράσω για μια ακόμα φορά. Τι; Τα καπνογόνα από ένα ντου που έκαναν εθνικιστές στη στάση του μετρό σε μια πλατεία ασφυκτικά γεμάτη από ανθρώπους συγκεντρωμένους σε κλίκες την ώρα που είναι προφανές ότι μόνο τουρίστες δεν είναι.
Φοβήθηκα, ψέματα δε θα σου πω. Περπάτησα σαν κυνηγημένη, μια γυναίκα μόνη στο κέντρο της Αθήνας, κοιτάζοντας κάθε λίγο και λιγάκι πίσω μου. Χωριατάκι σε λέω.
Κι αφού προσπέρασα τους άστεγους, τη διάχυτη δυσοσμία, τα καπνογόνα, κάποιες “πονηρές” συναλλαγές που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μου και τα αμέτρητα εγκατελελειμμένα κτίρια, πηγές μόλυνσης – 1.600 στο σύνολο στην Αθήνα – και κατάφερα να περπατήσω ακροβατώντας σχεδόν σε πεζοδρόμια γεμάτα παράνομους προφανώς πάγκους μικροπωλητών, συνειδητοποίησα πόσα καταστήματα μαζικής εστίασης έχουν ξεφυτρώσει. Καφετέριες, φούρνοι, ψητοπωλεία, ταβέρνες να γεμίζουν ασφυκτικά τους κάδους απορριμάτων χωρίς κανένα έλεγχο και χωρίς καμία ντροπή, την ώρα που άτυχοι τουρίστες σουλατσάρουν αμέριμνοι. Λέμε τώρα!
Αλλά τι ξέρω εγώ! Ένα χωριατάκι στην Αθήνα!
Βγήκα να φάω πρωινό και στο πάρκο του Θησείου. Μπουγάτσα, για να μη νομίζεις ότι οι συνήθειες κόβονται. Κι εκεί που φαντάστηκα ότι θα ανοίξει το μάτι μου, να σου οι καλλιτέχνες να ξεφορτώνουν την πραμάτεια τους οδηγώντας το παραγεμισμένο αυτοκίνητο τους ανάμεσα στους τουρίστες που έχουν ήδη καταφθάσει, στον “πεζόδρομο” του Αποστόλου Παύλου. Που εγώ, μαζί τους είμαι και λατρεύω τους γεμάτους κομψοτεχνήματα πάγκους τους στον ομορφότερο ίσως πεζόδρομο της Ευρώπης, αλλά όχι αυτήν την ώρα. Όχι έτσι. Πιο νωρίς, πιο διακριτικά, πιο αλλιώς τελοσπάντων. Καλλιτέχνες είστε στο κάτω κάτω και συγχωρείστε με αν από εσάς έχω άλλες απαιτήσεις.
Ανέβηκα, κατέβηκα, γύρισα την Ομόνοια, την Πλάκα, τα Αναφιώτικα για να καταλήξω στην Ακρόπολη…συγγνώμη στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Ναι! Κάπου εκεί στο βάθος στέκει – ακόμα- η Ακρόπολη.
Αγέρωχη. Υπέροχη. Περήφανη. Ακόμα περήφανη, όσο και να μου κάνει εντύπωση που καταφέρνει να κρατά την περηφάνια της κοιτάζοντας από ψηλά αυτήν την κατάσταση. Και μαγεύτηκα για πολλοστή φορά.
Και θύμωσα ακόμα πιο πολύ. Με αυτούς που φταίνε. Με όλους σας. Με όλους μας.
Αλλά τι ξέρω εγώ; Ένα χωριατάκι είμαι εγώ. Από τη Θεσσαλονίκη. Απλά αναρωτιέμαι. Αυτή είναι η Αθήνα σας; Ή μάλλον αυτή είναι η Αθήνα που θέλετε για εσάς και για εμάς;
Πόσο στο βάθος θα την αφήσετε την Ακρόπολη επιτέλους;
Και να φανταστείς ότι είμαι από αυτούς που θέλουν να τα βλέπουν όλα άσπρα. Απλά αυτή τη φορά δεν μπόρεσα. Δεν με αφήσατε.
(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
3 Comments
Αχ, με στενοχωρείς βρε Χριστίνα μου, να ήξερες πόσο… Την Αθήνα μας την αγαπώ, πολύ!
Τη διασχίζω καθημερινά από παιδι σχεδόν, από φοιτήτρια που ξεκίνησα 20+ χρονια πριν μέχρι και από όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, μέχρι και σήμερα ακόμα πάντα στο κέντρο κινούμαι και δουλεύω και μάλιστα τα τελευταία 10 χρόνια σε πιο ” δύσκολες” γειτονιές απο αυτες στις οποιες κινήθηκες εσύ αυτές τις ημέρες.
Όμως ξέρεις κάτι, εξακολουθώ πάντα να την αγαπώ! Να βρίσκω τις ομορφιές της και την αξία της ανάμεσα από όλα της τα στραβά! Και ναι έχει πολλά, και δυστυχώς έχουν γίνει ακόμα περισσότερα -όσα περιγράφεις και αλλά τόσα και περισσοτερα που δεν ειδες- και δυστυχώς αυτοί που πρέπει και έχουν τη δύναμη, δεν κάνουν τίποτα για αυτήν. Δεν μπορουν; Δε θέλουν θα πω…
Αλλά όχι, δεν είναι αυτή η Αθήνα μας!
Τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτή…. <3
Ειρήνη γι’ αυτό θέλησα να μιλήσω. Για να στεναχωρεθείτε εσείς κι εμείς μαζί σας. Επειδή κι εγώ την αγαπώ την Αθήνα. Και είναι πολύ άδικο να δίνει αυτήν την εικόνα σε όσους την επισκέπτονται. Ακόμα πιο άδικο όμως είναι να την ζείτε εσείς έτσι. Είναι μια υπέροχη πόλη. Φαντάσου να ήταν και ανθρώπινη!
Δεν είμαι από αυτούς που ρίχνουν την ευθύνη στους ιθύνοντες βέβαια. Ή τουλάχιστον όχι μόνο σ’ αυτούς, αν και για να πω την αλήθεια το γεγονός ότι δεν πέτυχα 4 ολόκληρες μέρες καθαριστές του Δήμου στο δρόμο, με προβλημάτισε. Μα πόσο σπάνια βγαίνουν; Ή για να το θέσω καλύτερα, πόσο λίγοι είναι;;; Στην Πράγα που είχα επισκεφτεί, που δεν θεωρείται και ιδιαίτερα καθαρή, είχα βαρεθεί να βλέπω καθαριστές και αυτοκίνητα του Δήμου να πλένουν(!!!! και όχι μόνο να σκουπίζουν) τους δρόμους! Έτσι πρέπει να λειτουργεί μια πόλη που υποδέχεται εκατομμύρια τουριστών. Να είναι κάθε ώρα της ημέρας έτοιμη και χαμογελαστή.
Περισσότερο όμως νομίζω ότι φταίμε όλοι εμείς. Δεν έχουμε καθόλου περιβαλλοντική συνείδηση και κανέναν σεβασμό σε κανόνες, γραπτούς και άγραφους. Επισκέπτες, κάτοικοι και μαγαζάτορες έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης.
Είμαστε όλοι συμμέτοχοι, κατά τη γνώμη μου. Κι αν τον αγαπάμε τον τόπο μας, πρέπει να πιστεύουμε ότι έχουμε τη δύναμη να τον αλλάζουμε!
Θα μπορούσα να γράψω μάλλον πολλά ακόμα, γιατί φορτίστηκα αυτές τις μέρες. Σε ευχαριστώ!
Λοιπον, ξέρεις τι γίνεται… σαφέστατα και έχουμε όλοι μας μερίδιο ευθύνης πάντα και για τα πάντα, σχεδόν… κοίτα όμως, που η δύναμη είναι στους ιθύνοντες… και που οι πολίτες της Αθήνας μπορουν να έχουν και σεβασμό αλλά και συνείδηση με δύο πολύ απλά παραδείγματα που μας δείχνουν ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφαλι:
1. Γιατί το καλοκαίρι του 2004 η Αθήνα έλαμπε και όλοι οι κάτοικοι ήταν με ενα χαμόγελο στο στόμα και έτοιμοι να βοηθήσουν τους παντες, στα πάντα;
Και 2. κάτι πιο διαχρονικό και όχι πρόσκαιρο και εφήμερο, γιατί το μέτρο λάμπει και όλοι όσοι το χρησιμοποιούν ανεβαίνουν τις κυλιόμενες πάντα δεξιά και χωρίς να γκρινιαζουν η να σπρώχνονται;
Και στα δύο παραδείγματα, λοιπόν, κάποιος μίλησε στον “ελληναρα” έτσι όπως επρεπε για να ακούσει. Κάποιος, που ειχε τη δυναμη να ακούστει, ηθελε και μπορούσε, τον έκανε/μας εκανε -όχι δυσκολα- να δείξουμε και τη συνείδηση του αλλά και το σεβασμό μας.
Και όχι δε χρειάζεται η ανάγκη, ο βουρδουλας ή ο εντολέας για να λειτουργήσουμε οι άνθρωποι σαν άνθρωποι, μα όσο και να το κάνεις όταν οι επιλογές και οι συνέπειες δίνονται με σαφήνεια και αποφασιστικότητα από αυτούς στους οποίους ως πολίτες εμπιστευόμαστε την πόλη και τη χώρα μας, τα αποτελέσματα έρχονται!
(και σου γραφει μια ψυχή που στην τσάντα της έχει πάντα σταχτοδοχειο μιας χρήσης διαθέσιμο για γοπες, χαρτάκια ή και τσίχλες, σε περίπτωση που χρειαστεί στην ίδια ή την παρέα της…)
Σε φιλώ γλυκά, σμουτςςςς