Το κατάλαβες ότι είμαστε γονείς;
Ο Mini Me δεν έχει πολύ καιρό που ήρθε στη ζωή μας. Ούτε λίγο. Τώρα είναι στη φάση της ανάπτυξης, της ανακατωσούρας, του γκρεμίσματος, του σκαρφαλώματος, της ζημιάς, των χτυπημάτων που έρχονται ως συνέπεια της ασταμάτητης τρέλας. Επίσης είναι στη φάση των μικρών λέξεων (που ίσως μόνο εμείς καταλαβαίνουμε), των γλυκών μουγκρητών, των συνηθειών που αποκτά ένα νήπιο και που μάλλον μόνο οι γονείς του ίδιου, τα βρίσκουν τόσο χαριτωμένα, αστεία και είναι τόσο περήφανοι για αυτά.
Πριν λίγο καιρό βγήκαμε με αγαπημένους φίλους, χωρίς το μωρό. Φίλους που τους ξέρουμε απο πάντα, πριν κάνουμε το μωρό, πριν παντρευτούμε, πριν καν γνωριστούμε! Η νύχτα κυλούσε περίφημα, τα είπαμε, τα ήπιαμε, μοιραστήκαμε τα νέα μας, γελάσαμε όλοι μαζί. Ώσπου, από κάποιο σημείο και μετά, πιάσαμε τον εαυτό μας (εγώ με τον husband) να συμπεριφερόμαστε όπως ο Mini Me. Κάναμε τις γκριμάτσες του, μιλούσαμε τη γλώσσα του (υπέροχη γλώσσα η οποία είναι εφικτό να την καταλάβεις μόνο με μετάφραση), λέγαμε για τα κατορθώματά του, θυμόμασταν αστεία στιγμιότυπα από αυτά που μόνο εμείς λυνόμαστε στα γέλια, αλλά οι άλλοι σου χαμογελάνε συγκαταβατικά, μιας και δεν είναι το ίδιο αστείο όταν στο περιγράφουν δυο βλαμμένοι ενήλικες.
Τα παιδιά που βγήκαμε δεν είναι ακόμα γονείς, αλλά μας ανέχτηκαν. Μας ξέρουν άλλωστε! Και για να εξηγηθούμε (ή να απολογηθούμε 🙂 ) ότι είπαμε (ή κάναμε) ήταν μόνο για να γελάσουμε, δεν μπήκαμε σε λεπτομέρειες που είναι βαρετές και δεν κράτησε για πολύ ώρα. Και εγώ θα βαριόμουν αν κάποιος μου περιέγραφε όλη τη βραδιά πως πρέπει να αλλάξει δίσκο πλατώ στο αμάξι του, ή πόσο καλά περνούσε όταν ήταν φαντάρος.
Είναι τελικά ακατανίκητο αυτό το συναίσθημα και αυτή η «ανάγκη» που σου βγαίνει εντελώς αβίαστα, να μιλάς για το παιδί σου (ή σαν το παιδί σου), όταν δεν είναι εκεί; Αν πέσει για παράδειγμα ο αναπτήρας κάποιου, δεν θα πεταχτείς να πεις «Ααααα-μπούμ»; Ή τουλάχιστον δεν θα σκεφτείς ότι αυτό θα έλεγε το μωρό σου; Που να φανταζόμασταν παλιά ότι θα βγαίναμε με τους παλιούς φίλους μας, που κάποτε, στα νιάτα μας, κάναμε ότι τρέλα μπορείς να φανταστείς και τώρα μιλούσαμε για το παιδί μας. Το παιδί μας! Είμαστε γονείς!
Φεύγοντας ο husband γυρνάει και μου λέει:
«Το κατάλαβες ότι είμαστε γονείς;»
Σου παίρνει λίγο καιρό να το συνειδητοποιήσεις όταν είσαι νέος γονιός, αλλά ναι, είμαστε πλέον γονείς… 🙂
(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου χωρίς άδεια)
Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ κάτω γιατί εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε και να κάνουμε κουβεντούλα!
