Και για δώρο… μια μπάλα
Όταν ρωτούσαμε τον Mini Me τι δώρο θέλει να του φέρει ο Αι Βασίλης, έλεγε «μπάλα». Ή «φίνητο» (μετάφραση: αυτοκίνητο).
Είναι μόλις 31 μηνών βλέπετε και δεν έχει κατακλυστεί από τις διαφημίσεις με τα περίπλοκα, μεγάλα και ακριβά δώρα για παιδιά. Ήθελε απλά μια μπάλα ή ένα αυτοκινητάκι. Έτσι απλά.
Κάθε χρόνο στη δουλειά μου κάνουμε ένα πάρτι Χριστουγέννων που συμμετέχουν και τα παιδιά μας και το αφεντικό μας παίρνει δωράκια για όλα τα παιδιά των εργαζομένων. Έτσι όταν με ρώτησαν τι θα ήθελα να πάρουν για τον Mini Me, απάντησα μια μπάλα ή ένα αυτοκινητάκι. Έτσι απλά.
Τελικά η μέρα του πάρτι έφτασε και ο Mini Me πήρε δώρο μια υπέροχη κίτρινη μπάλα.
«Κοίτα, μπάλα είναι μαμά!» γύρισε και μου είπε και το πρόσωπό του έλαμψε λες και ήταν το πολυτιμότερο δώρο του κόσμου!
Την έβγαλε γρήγορα γρήγορα από τη σακούλα και την στριφογύριζε στα χέρια του. Ήθελε να την δείξει σε όλους και κυρίως στα άλλα παιδάκια.
Πολύ γρήγορα και πριν το καταλάβουμε, βρεθήκαμε μικροί και μεγάλοι να παίζουμε με την κίτρινη μπάλα. Πάσες από εδώ, γκολ από εκεί, πιάσε την μπάλα από την άλλη και το παιχνίδι καλά κρατούσε με μια ανείπωτη χαρά ευτυχίας. Το διασκεδάζαμε όλοι τόσο πολύ! Τα πιτσιρίκια έπαιζαν ακούραστα για ώρα και οι μεγάλοι παίζαμε μαζί τους σαν παιδιά!
Και τότε θυμήθηκα το άρθρο μας «Τι ζητούσαν τα παιδιά από τον Αι Βασίλη το 1913 και τι σήμερα». Αν το διαβάσετε ίσως δυσκολευτείτε να πιστέψετε πως είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά στο πόσο απλά ήταν τα δώρα που έκαναν ευτυχισμένα τα παιδιά τότε.
Κατέληξα στο ότι ίσως τελικά δεν υπάρχει και τόσο μεγάλη διαφορά στο τι κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα ακόμα και σήμερα. Η μπάλα, το πιο απλό παιχνίδι του κόσμου, παίζεται ακόμη με τόσο μεγάλη ευχαρίστηση από τα σημερινά παιδιά. Όμως τα απλά δώρα είναι λίγο υποτιμημένα και από εμάς τους γονείς. Ίσως νομίζουμε ότι ένα ακριβό και πολύπλοκο δώρο, ένα δώρο που υπάρχει στα ράφια των μεγάλων καταστημάτων παιχνιδιών και διαφημίζεται παντού, θα φέρει μεγαλύτερη ευχαρίστηση στα παιδιά μας από ότι… μια «μπάλα» για παράδειγμα.
Μα είναι φυσιολογικό θα μου πείτε. Ζούμε σε μια εποχή που οι αξίες και τα ιδανικά έχουν αλλάξει κατά πολύ και ο καταναλωτισμός (ή υπερκαταναλωτισμός θα έλεγα) αρχίζει από τη στιγμή που γεννιέται ένα μωρό. Θα μπορούσαμε να το ελέγξουμε και να το περιορίσουμε άραγε; Να αντισταθούμε στην τάση της εποχής που θέλει να δώσεις πολλά λεφτά για ένα δώρο – παιδικό παιχνίδι που ο λιλιπούτιος παραλήπτης του θα το παίξει ελάχιστα, χωρίς να του προσφέρει ιδιαίτερη χαρά και δημιουργικότητα;
Είναι μάλλον δύσκολο, γιατί πίσω από αυτό το βρίσκεται ένα καλοστημένο μάρκετινγκ πωλήσεων των μεγάλων εταιριών παιχνιδιών (με το οποίο δύσκολα τα βγάζεις πέρα) αλλά η απάντηση βρίσκεται στον καθένα από εμάς.
Ξέρω ότι μεγαλώνοντας ίσως να έρθει η στιγμή που ο μικρός μας θα δει μια διαφήμιση με εκείνο το μεγάλο, ακριβό και cool παιχνίδι που το έχει και ο Κωστάκης και ο Λευτεράκης και ο Νικολάκης και μπορεί να το θέλει και εκείνος. Η « μπάλα » ίσως δεν θα του φαίνεται πια και πολύ καλή ιδέα για δώρο. Αλλά ανυπομονώ να έρθει εκείνη η πρόκληση για να δω πως μπορούμε να το χειριστούμε. Δεν θα πω μεγάλα λόγια, απλά θα περιμένω οπλισμένη με όρεξη για να του δείξω το διαφορετικό.
Γιατί είμαι σίγουρη, ότι από το 1913 δεν είναι τα παιδιά που άλλαξαν, αλλά εμείς οι μεγάλοι…
