Μαμά στην Ουκρανία με 2 μικρά παιδιά μιλάει για τη ζωή τους στον πόλεμο

Μαμά στην Ουκρανία με 2 μικρά παιδιά μιλάει για τη ζωή τους στον πόλεμο

«Καθώς μιλούσαμε στο zoom χθες το βράδυ, μπορούσα να δω το κτίριο όπου μένει η Κατερίνα να τρέμει, λόγω των κραδασμών από τις εκρήξεις.

Οι σειρήνες ούρλιαζαν και άκουγα ανακοινώσεις συνεχώς σε ένα ραδιόφωνο. Μείωσε την ένταση του ραδιοφώνου για να μπορούμε να μιλήσουμε.»

Η Pinky Mckay μιλάει με τη φίλη της την Κατερίνα, μια μαμά στην Ουκρανία. Η Κατερίνα είναι μαμά 2 μικρών παιδιών, 2 ετών και μόλις 5 μηνών. Έχει ακόμη σύνδεση στο ίντερνετ και η υπόσχεση η μια στην άλλη είναι να μιλούν κάθε μέρα, όσο μπορούν.

«Είναι πολύ στρεσογόνο όλο αυτό για όλους μας. Αλλά για τα παιδιά που είναι σε αυτές τις ευαίσθητες ηλικίες ακόμη περισσότερο. Εύχομαι να μην θυμούνται τίποτα όταν μεγαλώσουν.»

Όπως λέει, προσπαθεί να τα απασχολήσει όσο είναι εφικτό. Μένουν μέσα στο σπίτι όλη μέρα και περνάνε την ώρα τους διαβάζοντας και ζωγραφίζοντας.

Η μεγάλη κόρη της κάνει εκπαίδευση τουαλέτας εν μέσω πολέμου. Ναι, εν μέσω πολέμου. Όπως λέει και η Κατερίνα, είχε αγοράσει πριν 2 περίπου μήνες ένα καθισματάκι τουαλέτας. Για να την βοηθούσε όταν θα ερχόταν η ώρα. Δεν είχε φανταστεί με τίποτα ότι θα το χρησιμοποιούσε νωρίτερα και μάλιστα μέσα σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι σημαντικό να κάνει τώρα εκπαίδευση τουαλέτας γιατί είναι αμφίβολο αν θα βρίσκει πάνες σε λίγο καιρό.

Βρίσκουν ακόμη προϊόντα στα σούπερ μάρκετ;

«Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να πάει κάποιος να ψωνίσει και να γυρίσει ζωντανός. Ο άντρας μου πήγε χθες να φέρει πάνες για τα παιδιά. Βρήκε και επέστρεψε. Έπειτα μάθαμε ότι μόλις μισή ώρα μετά έγινε επίθεση με βαλλιστικά όπλα από το σημείο που πέρασε. Πολύ κοντά στο σπίτι μας. Αν περνούσε μισή ώρα μετά, δε θα επέστρεφε ποτέ σπίτι.»

Πώς είναι οι προμήθειες τους;

«Έχω γάλα για το μωρό που φτάνει για 2 ακόμη μέρες. Το νερώνω αρκετά για να φτάσει για περισσότερες. Είναι 5 μηνών οπότε της κάνω πρόωρη εισαγωγή σε στερεές τροφές. Βέβαια δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα έχουμε ακόμη και αυτές τις τροφές.

Δεν ξέρω από πολιτικά. Αυτό που ξέρω είναι ο πόνος. Ξέρω ότι θέλουμε να ζούμε μια κανονική, συνηθισμένη ζωή. Τις ώρες τις ημέρας που έχουμε ρεύμα και ίντερνετ επικοινωνούμε με οικείους μας για να ρωτήσουμε αν είναι ζωντανοί. Αυτό δεν είναι κανονική ζωή.

Υπάρχουν άνθρωποι που κρύβονται στα καταφύγια. Που δεν έχουν πρόσβαση σε τουαλέτα. Σε φαγητό. Σε νερό. Όταν χτυπούν οι σειρήνες για νέο χτύπημα, δεν ξέρουμε ποιο μέρος της πόλης θα χτυπήσουν.»

Τα παιδιά

«Τα παιδιά ζουν κάτω από τη γη, φυλακισμένα. Ωστόσο πρέπει να έχουν μια φυσιολογική ζωή. Να έχουν πρόσβαση σε χαρτιά και να ζωγραφίζουν ανέμελα. Επίσης να μπορούν να βγουν έξω να παίξουν. Αλλά και να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους χωρίς ήχο βομβαρδισμών.»

Πώς είναι η πόλη αυτή τη στιγμή;

«Δεν ξέρω τι έχει απομείνει αυτή τη στιγμή. Κάνω σκέψεις και έχω αναμνήσεις από εκεί που παντρευτήκαμε. Εκεί που βγάλαμε φωτογραφίες τα παιδιά μας. Δηλαδή εκεί που πηγαίναμε για καφέ ή για φαγητό. Δεν ξέρω τι έχει απομείνει από όλα αυτά.

Δεν θέλω να παραδώσουμε τα πάντα έτσι απλά. Θέλω κάποια μέρα να μπορέσουμε να ξαναφτιάξουμε όλα όσα καταστράφηκαν. Θέλω ο υπόλοιπος κόσμος να λέει ότι συνεχίσαμε παρά την καταστροφή.»

Η μαμά στην Ουκρανία συνομίλησε με τη φίλη της για 47 λεπτά περίπου.

Λίζα

Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς!

Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!