Το μάθημα που πήρα από την κηρομπογιά της Άννας

Το μάθημα που πήρα από την κηρομπογιά της Άννας

Ο 4χρονος γιος μου έτρεξε έξω από το δωμάτιο του. Το μπλουζάκι του ήταν γεμάτο οδοντόκρεμα και τα παπούτσια του φορεμένα ανάποδα. Ο μικρός αδερφός του έτρεξε ξωπίσω του, με τα μαλλιά και τα ρούχα του βρεγμένα.

«Τι έπαθες;» ρώτησα τον 4χρονο.

Είχαμε ήδη αργήσει. Τώρα θα αργούσαμε για τα καλά. Το στομάχι μου έγινε κόμπος. «Τι έπαθες;» ξαναρώτησα, νιώθοντας την υπομονή μου να εξαντλείται.

Ο μικρός, μη μπορώντας να καταλάβει το θυμό μου, απάντησε με αφέλεια: «Πλύθηκα, ντύθηκα και έπλενα τα δόντια μου.» Χοροπηδούσε χαρούμενος.

Είχε ντυθεί μόνος του. Είχε πλύνει τα δόντια του και είχε πάει τουαλέτα. Και τα είχε κάνει όλα χωρίς να του το ζητήσω εγώ. Αυτό προσπαθώ να του μάθω από τότε που γεννήθηκε. Άρα αυτό που έκανε ήταν καλό. Όχι, αυτό που έκανε ήταν υπέροχο.

«Πάρε βαθιές ανάσες. Πάρε βαθιές ανάσες» (όχι δεν έχω σκύλο, στον εαυτό μου μιλούσα).

Έπρεπε να ηρεμήσω, έπρεπε αμέσως να ηρεμήσω. Θυμήθηκα κάτι που είχε γράψει μια φίλη μου στο Facebook:

Βλέπω ξαφνικά την Άννα. Έρχεται τρέχοντας, ενθουσιασμένη και περήφανη. Παίρνει μια ολοκαίνουρια κηρομπογιά και τη σπάει στα δύο. «Άννα! Γιατί έσπασες την κηρομπογιά;», της φωνάζω! Και με κοιτάει με τα μάτια γουρλωμένα. Και η χαρά και η περηφάνια που υπήρχε σε αυτά τα ματάκια μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα, έχουν εξαφανιστεί. Και ξεσπάει σε κλάματα. Και μέσα στα αναφιλητά ακούω «Ήθελα μόνο να σου δείξω πόσο δυνατή είμαι!».

 Η κηρομπογιά της Άννας! Δεν είχα μάθει τίποτα από την κηρομπογιά της Άννας;

Ο γιος μου δεν ήθελε να αργήσουμε. Προσπαθούσε να βοηθήσει. Προσπαθούσε να είναι αυτάρκης. Είχε χτενίσει και τον αδερφούλη του. Γι’ αυτό ήταν βρεγμένος ο μικρός. Δεν τον είχε χτενίσει απλώς. Του είχε βάλει και ζελέ.

Πάρε βαθιές ανάσες, σκέφτηκα. Και πήρα.

Ο κόμπος στο στομάχι μου λύθηκε.

Έπρεπε απλώς να βάλει τα παπούτσια σωστά. Το μπλουζάκι του σε λίγη ώρα θα λερωνότανε ακόμη παραπάνω. Σιγά το πράγμα. Αυτό δεν είναι τίποτα. Ήταν μια καλή μέρα.

Και για να πούμε την αλήθεια δεν έφταιγε αυτός που είχαμε αργήσει. Είχαμε αργήσει γιατί έχω τρία μικρά παιδιά. Είχαμε αργήσει επειδή δεν τους είχα ξυπνήσει όλους εγκαίρως. Είχαμε αργήσει επειδή μόλις είχα τελειώσει το φαγητό. Είχαμε αργήσει επειδή αυτά συμβαίνουν. Αυτά συμβαίνουν όταν έχεις παιδιά.

Και όπως ήταν αναμενόμενο, αυτά και άλλα χειρότερα συνέβησαν. Ο μικρός μου γιος άρχισε να κλαίει, το πρόσωπό του έγινε κατακόκκινο και δε μπορούσα να τον συνεφέρω.

Και τότε αργήσαμε στ’αλήθεια.

Το μάθημα που πήρα από την κηρομπογιά της Άννας! Δεν είχα μάθει τίποτα από την κηρομπογιά της Άννας;

(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)

Οι σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!