Μια μέρα θα είναι η τελευταία φορά που θα σηκώσεις αγκαλιά το μικρό σου. Γιατί δεν θα είναι πια τόσο μικρό.
Μπήκα χθες στην κρεβατοκάμαρα μας. Ο μικρός μου που είναι ένα μυρμήγκι μόλις 6 ετών, τρύπωσε εκεί από νωρίς και αποκοιμήθηκε.
Τον είδα πάνω στο τεράστιο πάντα για εκείνον, υπέρδιπλο κρεβάτι μας να πιάνει αρκετό χώρο.
Μα για στάσου. Κάτι δεν μου κολλάει. Ήταν αρκετός ο χώρος που έπιανε για ένα τόσο δα μυρμήγκι…
Είναι το ίδιο μυρμήγκι, που όταν το άφηνα εκεί όταν ήταν μωρό τον έψαχνα. Είναι το ίδιο μυρμήγκι που μέχρι πριν, όχι πολλά χρόνια, αγωνιζόταν να σκαρφαλώσει στο κρεβάτι μας με μαεστρία σαν έμπειρος ορειβάτης.
Και καθώς καθόμουν και χάζευα το μέγεθος του με γουρλωμένα μάτια, ήρθε και το μεγάλο μου μυρμήγκι που είναι κιόλας 10 ετών και ξάπλωσε δίπλα στον μικρό. Μου έριξε μια γρήγορη ματιά σαν να ήξερε τι κοιτούσα και ξάπλωσε γρήγορα δίπλα στον αδερφό του. Μου χαμογέλασε και έκλεισε και εκείνος τα ματάκια του.
Αυτό ήταν! Το κρεβάτι γέμισε πια για τα καλά. Η συνειδητοποίηση…
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν…
Δεν έχουμε πια καροτσάκια. Δεν βάζω κανένα παιδί μου εκεί μέσα και το μόνο καροτσάκι που κυκλοφορώ πια είναι εκείνο της λαϊκής… Δεν υπάρχουν ούτε μάρσιποι, ούτε ring sling, ούτε wrap, ούτε mei tai.
Δεν υπάρχουν πάνες και σαφάρι αγορών για να βρούμε και να προλάβουμε τις καλύτερες προσφορές σε αυτές.
Δεν έχουμε θηλασμούς και νανουρίσματα. Έχω κρύψει κάπου τα σουτιέν θηλασμού και τα υφασμάτινα επιθέματα θηλασμού (πάντα με την προοπτική ενός τρίτου μωρού η οποία μάλλον πια απομακρύνεται) και δεν μπορώ ούτε καν να θυμηθώ που πια.
Δεν έχουμε νυχτερινά ξυπνήματα και νιαουρίσματα. Μα ούτε και κλάματα. Οι νύχτες μας είναι ήσυχες και κοιμόμαστε όλοι αδιάκοπα πια.
Δεν έχουμε το ολόλευκο βρεφικό κρεβατάκι που μύριζε μωρουδένια βανίλια, έχουμε γκρι – σχεδόν εφηβικά κρεβάτια.
Δεν έχουμε εκείνο το απαλό γαλάζιο baby blue χρώμα στους τοίχους, έχουμε γκρι απαλό. Δεν έχουμε πια στον τοίχο ούτε το ονειρικό ουράνιο τόξο που φτιάξαμε με άπειρη αγάπη μαζί με τον μπαμπά λίγο πριν έρθει το μεγάλο μωρό μας. Έχουμε όμως ένα αυτοκόλλητο πάνω στον γκρι τοίχο που λέει “Gaming Zone”.
Ήρθε μια μέρα που κατάλαβα ότι δεν μπορώ πια να σηκώσω αγκαλιά τον μεγάλο μου για να τον πάω στο κρεβάτι του.
Δεν έχουμε τίποτα που να θυμίζει ότι κάποτε ήταν μωρά. Και ήξερα ότι θα έρθει μια μέρα που θα το συνειδητοποιούσα. Δεν έχουμε τίποτα που να θυμίζει ότι κάποτε ήταν μωρά…
Εκτός από τις αναμνήσεις που τους εξιστορώ και τα άπειρα Gigabyte στο δίσκο μου από βίντεο και φωτογραφίες που τους δείχνω καμία φορά και γελάμε όλοι μαζί με φωνές.
Και όταν ακούω εκείνο το γάργαρο παιδικό γέλιο τους καταλαβαίνω ότι δε μεγάλωσαν ξαφνικά.
Επειδή τα χέρια τους και τα πόδια τους μεγάλωσαν και καταλαμβάνουν ολόκληρο υπέρ διπλό κρεβάτι. Επειδή τα νούμερα στα ρούχα τους ανέβηκαν και δεν είμαστε πια στα νούμερα με μήνες, αλλά στα εφηβικά… δε σημαίνει ότι μας ξεπέρασαν. Ή ότι έγιναν ανεξάρτητα. Ή ότι έγιναν ανθεκτικά στα πάντα.
Είναι ακόμη παιδιά. Μικρά παιδιά.
Η αγκαλιά είναι ακόμη θεραπευτική. Η αγκαλιά είναι ακόμη εκεί. Η αγκαλιά δε μίκρυνε. Πάντα θα χωράνε.
Και όταν ήρθε η μέρα που δεν μπόρεσα να σηκώσω τον μεγάλο μου στην αγκαλιά μου για να τον πάω στο κρεβάτι του, κάθισα και τον πήρα αγκαλιά καθιστή. Και μείναμε εκεί.
Είπα και λέω στα παιδιά μου να είναι παιδιά για όσο καιρό εκείνα νιώθουν. Να μη βιαστούν ποτέ.
Και ακόμη και όταν θα έρθει η ώρα που δε θα μπορώ να σηκώσω στην αγκαλιά μου ούτε τον μικρό μου, ξέρω ότι δε θα είναι μια διαφορετική μέρα. Θα είναι η μέρα που απλά θα προσαρμόσουμε μια νέα αγκαλιά.
Η αγκαλιά είναι σε όλες τις μορφές της θεραπευτική.
Λίζα
Κοινοποίησε αυτό το άρθρο. Μοιράσου το και με άλλους γονείς που θέλουν να το διαβάσουν! Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
