Μια ώρα μόνη…
Εκείνη τη μέρα ξύπνησα στις 6.00 το πρωί. Αφήνω τον Mini Me στη μαμά μου και φεύγω σφαίρα για τη στάση του αστικού λεωφορείου. Περιμένω 30 λεπτά. Αυτό δεν το είχα προγραμματίσει. Συνήθως περνάει κάθε 5’. Έρχεται. Μετράω ένα ένα τα φανάρια. Πρώτη φορά πρόσεξα πόσα πολλά φανάρια έχει η πόλη. Αν δεν έφτανα στις 8.00 ακριβώς στα ΚΤΕΛ θα το έχανα το λεωφορείο. Guess what! 8.02 κατέβηκα από το αστικό και είδα το λεωφορείο των ΚΤΕΛ να με χαιρετάει. Μου έφυγε το άγχος και ο πανικός και μου έμεινε ο θυμός. Και τώρα; Θα πρέπει να περιμένω το επόμενο που είναι σε μια ώρα.
Μια ώρα;;; Και τι θα κάνω μια ολόκληρη ώρα; Δηλαδή τι; Κενή; Χωρίς να χρειάζεται να κάνω κάτι; Χωρίς να πρέπει να στριμώξω δεκάδες πράγματα σ αυτή την ώρα; Χωρίς να αγχωθώ για το τι θα προλάβω να κάνω αυτή τη μια ώρα;
Μου έφυγε λίγο ο θυμός. Άρχισε να μη μου φαίνεται τόσο άσχημη η ιδέα. Μια ώρα μόνη! Μια ώρα ελεύθερη!
Πήρα ελληνικό καφέ. Και μοσχομύριζεεε. Δεν θυμάμαι πραγματικά πότε ήταν η τελευταία φορά που απόλαυσα τον καφέ μου ήρεμη. Κάθισα στα τραπεζάκια της καφετέριας του σταθμού, έπινα το καφεδάκι μου και παρατηρούσα. Ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που συνέβησαν ήταν ότι δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου. Ε, τι; Να τα αφήσω έτσι; Χωρίς να κάνουν κάτι; Μια τα έβαζα στις τσέπες, μια τα έβγαζα και μια τα άφηνα και κρεμόταν. Ένιωθα λίγο άβολα που δεν είχαν τίποτα να κάνουν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου ήταν φοιτητές που θα έπαιρναν το ΚΤΕΛ για να πάνε μάλλον στη σχολή τους. Και τότε θυμήθηκα ότι κάποτε ως φοιτήτρια έπαιρνα και εγώ το ΚΤΕΛ για τη σχολή. Βρισκόμουν στον ίδιο σταθμό, στο ίδιο τραπεζάκι και έπινα τον ίδιο καφέ, όταν τύχαινε κάποιες φορές να περιμένω το επόμενο λεωφορείο. Μόνο που τότε ήμουν ακόμα θυμωμένη με το αστικό που άργησε, ο καφές δεν μοσχομύριζε το ίδιο αφού δεν ήταν κάτι σπάνιο τότε, δεν είχα κανένα προβληματισμό για το τι θα πρέπει να κάνω με τα άπραγα χέρια μου. Για αυτό ίσως δεν το θυμήθηκα αμέσως. Γιατί ζούσα την ίδια ακριβώς σκηνή μεν, αλλά με πολλές και σημαντικές διαφορές.
Για την ιστορία, η μια αυτή ώρα κύλισε υπέροχα ήρεμα, ήσυχα και δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Ήταν κάτι σαν απρόσμενο reset που σίγουρα πέτυχε.
Μερικές φορές δεν είναι τόσο κακό να χάνουμε ένα λεωφορείο. Ίσως μάλιστα να το χάνω πιο συχνά από εδώ και πέρα. Άλλωστε σχεδόν πάντα όταν χάνεις κάτι, κερδίζεις κάτι άλλο.
Σωστά;
Liza
(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου χωρίς άδεια)
Like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
Σας περιμένουμε και στην κλειστή ομάδα μας “Δεν είμαι τέλεια μαμά” για να γίνουμε μια όμορφη παρέα
