Μπαμπά γίνεται πόλεμος; Η απάντηση ενός μπαμπά που πρέπει να διαβάσεις
Η πρώτη απάντηση στο ερώτημα αν πρέπει να ενημερώσουμε τα παιδιά για τον πόλεμο, είναι κλείσε την τηλεόραση.
Μην εκθέτεις τα παιδιά σε εικόνες πολέμου.
Θα συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό. Ηθελημένα δεν θα αφήναμε οι περισσότεροι από εμάς να εκτεθούν τα παιδιά σε εικόνες που τρομάζουν ακόμη και εμάς.
Όμως αυτό θα συμβεί. Θα εκτεθούν σε εικόνες. Θα ακούσουν συζητήσεις. Θα τους μείνει ένα ερώτημα που φοβούνται γιατί τους είναι άγνωστο. Και γιατί είναι έτσι κι αλλιώς τρομακτικό.
Όταν πήγα με τα μικρά μου στο ψιλικατζίδικο, η τηλεόραση έδειχνε πόλεμο. Τους είδα ότι κόλλησαν το βλέμμα τους εκεί. Ένιωσα τον τρόμο τους. Ένιωσα και τον δικό μου. Και ποιος δε νιώθει τρόμο μπροστά σε έναν πόλεμο;
Έπειτα επισκεφθήκαμε ακόμη ένα χώρο που η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και δεν είχαμε εμείς επιλογή να την κλείσουμε. Είδα το ίδιο βλέμμα. Δεν είπα τίποτα γι αυτό παρά μόνο για πράγματα που αφορούν εμάς. Όπως για το φαγητό που θα πάρουν αύριο στο σχολείο.
Τα παιδιά θα εκτεθούν σε εικόνες πολέμου, ακόμη και αν εμείς έχουμε να ανοίξουμε τηλεόραση στο σπίτι μας, από… τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Γυρνώντας ο μεγάλος μου με ρώτησε ευθέως. «Μαμά γίνεται πόλεμος;». Δεν του απάντησα. Του ζήτησα λίγο χρόνο. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο, ούτε άνετο.
Τι απαντάμε λοιπόν; Τι συζητάμε μαζί τους;
Οι γονείς έχουμε ένα έξτρα βάρος σε όλο αυτό που συμβαίνει. Είναι μια εξαιρετικά άβολη στιγμή και για εμάς. Θέλουμε να τα προστατέψουμε και να μην πούμε τίποτα; Θέλουμε να πούμε ψέματα; Αυτό σίγουρα όχι. Μα ούτε και την αλήθεια όπως είναι θέλουμε να πούμε. Δεν υπάρχει λόγος και είναι επίφοβο όταν μιλάς για κάτι τόσο σκληρό σε μικρά παιδιά.
Και όταν λέμε παιδιά; Διαφορετικές ηλικίες άλλη αντιμετώπιση. Άρχισα να ψάχνω λοιπόν ποια είναι η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω. Διάβασα πολλά. Και εστίασα στη συζήτηση με μικρά παιδιά. Γιατί όταν υπάρχουν έφηβοι στο σπίτι, η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Και αν υπάρχουν παιδιά με μεγάλη διαφορά ηλικίας η συζήτηση θα πρέπει να γίνεται ξεχωριστά.
Έτσι όπως ρώτησε εμένα ο μικρός μου, «Μαμά γίνεται πόλεμος;», έτσι ρώτησαν έναν μπαμπά τα δίδυμα αγόρια του. “Μπαμπά γίνεται πόλεμος;” Κοντά στην ηλικία με τα δικά μου παιδιά.
Ο μπαμπάς αυτός δεν είναι ψυχολόγος, ούτε κάποιος ειδικός. Είναι απλά γονιός. Όμως νομίζω ότι η δική του απάντηση με έκανε να αισθανθώ πιο άνετα. Με έκανε να νιώσω ότι μπορώ να την κάνω αυτή τη συζήτηση.
Διάβασε το ποστ του
«Μπαμπά γίνεται πόλεμος; Γιατί υπάρχει φωτιά στα σπίτια;».
Χθες καθώς ετοιμάζαμε τα δίδυμα για τη γιορτή του σχολείου για τα καρναβάλια, εμφανίστηκαν στις ειδήσεις εικόνες της Ουκρανίας που δέχεται επίθεση. Πιθανότατα θα μπορούσαμε να κλείσουμε την τηλεόραση. Να βάλουμε παιδικά, ή να πούμε ψέματα. Να λέγαμε ότι ήταν κάποια εκπομπή για ενήλικες. Ότι δεν ήταν κάτι αληθινό.
Γνωρίζουμε όμως ότι η «εκπαίδευση» των παιδιών στην αλήθεια ενέχει τον κίνδυνο να αντιμετωπίσουν σύνθετα και περίπλοκα συναισθήματα. Όπως ο φόβος και το άγχος. Τα οποία θα είναι μέρος της ζωής τους.
Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν πράγματα που να μην μπορούν να εξηγηθούν στα παιδιά. Υπάρχουν μόνο εναλλακτικοί τρόποι εξήγησης με βάση την ηλικία και την κατανόησή τους.
Αντιμετωπίσαμε λοιπόν με ηρεμία και ψυχραιμία το θέμα. Γιατί προτιμάμε τις λιγότερο όμορφες καταστάσεις στη ζωή, να τις ανακαλύπτουμε και να τις επεξεργαζόμαστε μαζί. Αλλά χωρίς να κρύβουμε και την πραγματικότητα.
«Επειδή υπάρχουν κάποιοι ενήλικες που για τους δικούς τους λόγους χρησιμοποιούν βία.»
«Γιατί;» Ρώτησε γεμάτος απορία ο μικρός μας.
«Επειδή θέλουν το ίδιο πράγμα και δεν μπορούν να συμφωνήσουν».
Παρατηρώντας την μπερδεμένη έκφραση του μικρού, του εξηγήσαμε ότι είναι κάπως όπως όταν θέλουν το ίδιο παιχνίδι, αλλά κανείς από τους δύο δεν θέλει να το δώσει στον άλλον. Και ότι το να χτυπιόμαστε μεταξύ μας δεν είναι ποτέ η λύση για την επίλυση της σύγκρουσης.
«Μα δεν πρέπει να δίνουμε μπουνιές και ούτε να δαγκώνουμε» τόνισε ο γιος μας με την πολύ γλυκιά παροιμιώδη αθωότητά του.
«Σωστά. Γιατί τότε οι άλλοι πληγώνονται και κλαίνε».
«Πρέπει να κάνουν ειρήνη, να αγκαλιαστούν και να δώσουν το χέρι ο ένας τον άλλον όπως κάνουμε εγώ και ο αδερφός μου όταν μαλώνουμε.»
Χαμογελάσαμε περήφανα, με την ελπίδα οι νεότεροι να μάθουν από τα λάθη των μεγάλων. Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας, μας λέει δύο πράγματα. Τα παιδιά μας έχουν την υπερδύναμη να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Και εμείς οι ενήλικες έχουμε χρέος να τους δείξουμε πώς να το κάνουν!
Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς!
Οι σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
