Θέλετε να μοιραστούμε τις παιδικές μας αναμνήσεις;
Αναλαμπή θα μου πεις. Ιδέα θα σου πω!
Τα πράγματα λίγο πολύ έχουν κάπως έτσι. Είναι βράδυ, έχω κοιμήσει τα παιδιά και χαζεύω στο Internet. Και εκεί που χαζεύω, σκοντάφτω σε αυτήν τη φωτογραφία.
Όταν λέμε σκοντάφτω όμως, εννοούμε σκοντάφτω. Γιατί μέσα από ποιά διαδικασία και διαμέσου ποιών καναλιών σκέψης οδηγήθηκα να θυμηθώ τα μισά μου παιδικά χρόνια, για να μην πω ολόκληρα, μέσα σε λίγη ώρα, ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω. Από τις μπουγελόφατσες, στην αγαπημένη Κάντυ-Κάντυ και τον Φρου-φρου και από το αγαπημένο μου βιβλίο τις Μικρές Κυρίες, στην Παταπούφα μου και το περιοδικό Άρτσι. Να μη μιλήσω για τα Γκαζάκια, τις φάρσες στο τηλέφωνο (τις χρυσές εκείνες εποχές που δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσης) και τις αφιερώσεις στο ραδιόφωνο.
Αυτές δεν είναι αναμνήσεις, θα μου πεις. Εκθέματα σε αρχαιολογικό μουσείο θα έπρεπε να είναι. Κι όμως είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι μοιραζόμαστε τις ίδιες ή παρόμοιες αναμνήσεις. Αναμνήσεις που τις έχουμε κλειδωμένες μέσα σε ένα κουτάκι στο βάθος του μυαλού μας και αρκεί μία εικόνα, μια μυρωδιά, ένα τραγούδι για να ανακαλύψουμε εκείνο το μαγικό κλειδί που ξεκλειδώνει το κουτάκι και ζωγραφίζει στο πρόσωπό μας ένα τεράστιο, αγνό, παιδικό χαμόγελο.
Επειδή λοιπόν πιστεύω ακράδαντα πως δε σταματάμε να παίζουμε όταν γερνάμε, αλλά γερνάμε όταν σταματάμε να παίζουμε, σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ όμορφο να παίξουμε, μιλώντας για τις παιδικές μας αναμνήσεις. Φωτογραφίες από παλιά παραμύθια ή βιβλία, φωτογραφίες από παιχνίδια, τραγούδια, τηλεοπτικά παραμύθια που αγαπήσαμε. Ότι μπορεί να ξεκλειδώσει εκείνο το κουτάκι στο μυαλό μας και να μας χαρίσει το παιδικό χαμόγελο που λέγαμε, όλα είναι ευπρόσδεκτα.
Εμείς θα κάνουμε την αρχή. Εγκαινιάζουμε μια νέα κατηγορία με τον τίτλο «Παιδικές Αναμνήσεις» και ανοίγουμε το κουτάκι. Περιμένουμε και τις δικές σας αναμνήσεις, να μιλήσουμε για αυτές. Στείλτε μας φωτογραφίες, ιστορίες, βιντεάκια, τραγούδια, ότι τραβάει η ψυχή σας.
Και η ιδέα μου γίνεται ακόμη καλύτερη. Στο τέλος του πρώτου κύκλου των παιδικών αναμνήσεων (που δεν έχουμε σκεφτεί ακόμη πότε θα είναι), οι πιο όμορφες αναμνήσεις, αυτές που θα ξεχωρίσουν, θα τεθούν σε ψηφοφορία και ο νικητής θα κερδίσει ένα όμορφο δώρο (που δεν έχουμε σκεφτεί ακόμη τι θα είναι, υποσχόμαστε όμως κάτι πολύ καλό!!!!!!!!!!).
Αυτά για σήμερα. Θα επανέλθω με νεότερα. Μέχρι τότε…
Άνοιξε αυτό το κουτί, παραμύθι να ακουστεί…
2 Comments
Καλημέρα, μόλις τώρα διάβασα την ανάρτησή σου και μου’φερες στο μυαλό τρελές αναμνήσεις. Τι να πρωτοθυμηθώ! Δε θα ξεχάσω τα απογεύματα της Παρασκευής που έτρεχα στο περίπτερο για να αγοράσω τα αγαπημένα μου περιοδικά ΜΑΝΙΝΑ και ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΠΑΤΥ και ΚΑΝΤΥ-ΚΑΝΤΥ (αναλόγως με τα λεφτά από το βδομαδιάτικο επίδομα). Με πόση λαχτάρα έπερνα τα σιδερότυπα που είχαν τα περιόδικα για να ζητήσω από τη μανούλα μου να τα βάλει στα λευκά κοντομάνικα μπλουζάκια. Και μετά σειρά είχαν οι χάρτινες κούκλες στο οπισθόφυλλο που τις έκοβες και τις έντυνες. Οι αφίσες που κρεμούσαμε στους τοίχους του δωματίου μας (και φαντάζομαι όλες οι μαμάδες παραπονιόταν για τα σημάδια που άφηνε το σελοτέιπ στους “τέλειους” τοίχους) με τους σταρ της εποχής π.χ. Γαρδέλης, Duran Duran και κ.τ.λ. Τώρα αμφιβάλλω αν τα παιδιά μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν κάτι έντυπο.
Ποιος δε θυμάται τη BiBiBo και μετά τη Barbie. Θυμάμαι πόσο ασχολήθηκα με τις φίλες μου για να τους ράψουμε καινούρια γκαρνταρόμπα!
Βέβαια σαν παιδί ήθελε να παίξω και άλλα παιχνίδια και τι καλύτερο από το κρυφτό σε όλη τη γειτονιά, τα μήλα και φυσικά την εφτάπετρα ή αλλιώς τζαμί, ξέρετε εκείνο που βάζεις 7 πέτρες, η μια πάνω στην αλλή και προσπαθείς να τις ρίξεις και να τις ξαναστήσεις.
Για να μη μιλήσω για τα καρναβάλια που κάθε χρόνο ντυνόμουν και μια διαφορετική πριγκήπισσα. Η καημένη η μαμά, όταν στέρεψε από πριγκήπισσες άρχισε δική της σειρά: η πριγκήπισσα της νύχτας, της ανοιξης και πάει λέγοντας!
Και’γω όπως έχετε καταλάβει ανήκω στα “εκθέματα του αρχαιολογικού μουσείου” αλλά δε με πειράζει καθόλου η ηλικία μου. ‘Εχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις από τα καλοκαίρια μου στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά και από τον υπόλοιπο χρόνο που ζούσα σαν ένα φυσιολογικό παιδί χωρίς άγχος και πολύ φόρτωμα. Τώρα που έχω και εγώ ένα μικρό αγοράκι προσπαθώ να κάνω ό,τι έκαναν και οι δικοί μου γονείς για να έχει όμορφες αναμνήσεις χώρις τα τερατόμορφα κινούμενα σχέδια που δείχνει η τηλεόραση (τον έκανα φανατικό φίλο του Garfield, του χοντρού πορτοκαλί γάτου).
Αυτά από εμένα. Ευχαριστώ για το ταξίδι στις αναμνήσεις! (Φρου Φρου, Νιλς Χολγκερσον, Μικρό σπίτι στο λιβάδι και τόσα άλλα)
Κωνσταντία, πραγματικά έχουμε να θυμηθούμε πάρα πολλά από τα ανέμελα και αγνά παιδικά μας χρόνια. Η ιδέα για αυτήν τη στήλη προέκυψε από τη δική μας ανάγκη να θυμηθούμε όλα εκείνα που μας χάριζαν χαρά και να κρατήσουμε κάτι από αυτήν την αγνότητα και για τα δικά μας παιδιά! Αρχίζει λοιπόν ένα πολύ όμορφο ταξίδι και ετοιμάζω πολλά ωραία πράγματα αμέσως μετά τις διακοπές!!!