«Να τα πούμε;» Σ’ αυτό το σπίτι που ρθαμε

«Να τα πούμε;» Σ’ αυτό το σπίτι που ρθαμε

Κλείνω τα μάτια και ακούω τον ήχο από τα τριγωνάκια, ανακατεμένο με παιδικές φωνές και γέλια.

Μυρίζω τη γλυκιά μυρωδιά από τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα που πρόλαβαν να ψηθούν τις προηγούμενες μέρες.

Ξημερώνει παραμονή Χριστουγέννων, η αγαπημένη μου μέρα του χρόνου.

Ακόμη και τώρα νιώθω την προσμονή. Στριφογυρίζω και πάλι στο μαξιλάρι μου. Ανυπομονώ κάθε χρόνο τέτοια μέρα να ξημερώσει, όπως τότε που ήμουν παιδί. Να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι, συνήθως κατά τις 7 το πρωί, να μας τα πουν οι πολύ πρωινοί, αυτοί που θα πάρουν και το πιο γερό κάλαντο.

«Να τα πούμε;»

«Να τα πείτε.»

Αυτό ήταν πάντα το έναυσμα και μετά ξαμολιόμασταν στους δρόμους, να γυρίσουμε τις γειτονιές, να συναγωνιστούμε την διπλανή παρέα, να τους προλάβουμε όλους.

Δεν ξέρω γιατί την αγαπώ τόσο αυτή τη μέρα. Την αγαπώ πιο πολύ και από τα Χριστούγεννα, ίσως γιατί κρύβει μέσα της την ελπίδα γι’ αυτό που έρχεται. Ίσως πάλι να είναι επειδή έχει τον ήχο, τον ενθουσιασμό και την αθωότητα ενός παιδιού.

Ακούω ξανά και ξανά τα κάλαντα, σε όλες τις πιθανές παιδικές παραλλαγές. Αλήθεια υπάρχει κανείς που να ξέρει τα ακριβή τους λόγια; Μου αρέσουν όλες, παρόλο που πολλούς τους ενοχλούν. Οτιδήποτε είναι αποκύημα της φαντασίας ενός παιδιού με ενθουσιάζει ούτως ή άλλως.

«Να τα πούμε;»

«Να τα πείτε.»

                                                                                 Καλήν εσπέραν άρχοντες
                                                                                 κι αν είναι ορισμός σας
                                                                                 Χριστού την θεία γέννηση
                                                                                 να πω στ΄ αρχοντικό σας

                                                                                 Χριστός γεννάται σήμερον
                                                                                 εν Βηθλεέμ τη πόλη
                                                                                 οι ουρανοί αγάλλονται
                                                                                 χαίρει η φύσις όλη

                                                                                 Εν τω σπηλαίω τίκτεται
                                                                                 εν φάτνη των αλόγων
                                                                                 ο βασιλεύς των ουρανών
                                                                                 και ποιητής των όλων

                                                                                 Σ’αυτό το σπίτι που ρθαμε,

                                                                                 Πέτρα να μη ραγίσει

                                                                                 Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού

                                                                                 Χίλια χρονιά να ζήσει

Και του χρόνου…

(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)

Οι σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!