Ποτέ τα παιδιά δεν αναγκάστηκαν να το κάνουν αυτό. Γράφετε ιστορία.
Τα παιδιά μας γράφουν ιστορία.
Ένα ποστ με όλα όσα θα ήθελα να πω και εγώ και εσύ και όλες μας. Ότι ζούμε μέσα στα σπίτια μας εδώ και ένα χρόνο.
Το έγραψε μια μαμά και το μετέφρασα ελεύθερα για να το διαβάσουμε όλοι.
Διαβάστε το ποστ της μαμάς:
Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος που μαζί με τα παιδιά μου παλεύουμε για το σχολείο.
Και νομίζω πως έχω τελειώσει με αυτό.
Το επτάχρονο παιδί μου και εγώ, βρισκόμασταν μέσα στην καθημερινή μάχη της εκπαίδευσης. Κρατούσα στα χέρια μου την εργασία του από το σχολείο. Ήταν μια καλή εργασία με πλήρεις, καλά μελετημένες προτάσεις.
Αλλά δε θα κάνει τη χάρη και σε μένα, τουλάχιστον όχι χωρίς μάχη.
«Γράψτε μου για την καλύτερη μέρα σας.»
Του είπα ότι δεν ήταν απαραίτητο να γράψει για την καλύτερη του μέρα, όπως ζήτησε ο δάσκαλός του. Θα μπορούσε να γράψει και για τη χειρότερη μέρα του. Θα μπορούσε να γράψει για ό, τι ήθελε, αρκεί να έγραφε έστω μερικές προτάσεις.
Μου απάντησε ότι αν το κάνει θα βρει τον μπελά του. Ότι του φαίνεται ότι δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά για παιδί πρώτης δημοτικού και ότι θα αποτύχει. Ήταν έτοιμος να δακρύσει, αλλά δεν ήξερε το γιατί.
Με ταρακούνησε για τα καλά.
Δεν απογοητεύτηκα και δεν τον πίεσα να συνεχίσει με τα μαθήματα του. Κάθισα μαζί του στο γραφείο του. Μέσα στο δωμάτιο του που είναι γεμάτο με σούπερ ήρωες.
«Δε θα βρεις τον μπελά σου και δε θα αποτύχεις στην πρώτη τάξη. Στην πραγματικότητα, είσαι ένας σούπερ ήρωας!»
Κάθισε λίγο ακίνητος και με κοίταξε με δυσπιστία.
«Ξέρεις ότι ποτέ τα παιδιά στην ιστορία των παιδιών δεν αναγκάστηκαν να κάνουν αυτό που κάνετε εσείς τώρα; Ποτέ τα παιδιά στην ιστορία των παιδιών δεν αναγκάστηκαν να κάνουν τα μαθήματα του σχολείου από το σπίτι. Να κάθονται στο δωμάτιό τους. Και να παρακολουθούν τον δάσκαλό τους από έναν υπολογιστή προσπαθώντας μέσα από μια κακή σύνδεση να μάθουν νέα πράγματα. Εσύ και οι φίλοι σου γράφετε ιστορία.»
Ανασήκωσε τους μικρούς του ώμους με ένα αρκετά ορατό βάρος πάνω τους και με ρώτησε:
«Τι σημαίνει αυτό;»
Του είπα ότι σημαίνει ότι δεν του έχω πει ακόμη μπράβο για όλο αυτό που καταφέρνει. Του είπα πόσο περήφανη είμαι γι ‘αυτόν και τους φίλους του. Ότι τα παιδιά φέτος κάνουν τα αδύνατα δυνατά και κάνουν πολύ καλή δουλειά.
Του ζήτησα συγνώμη που δεν του το είπα νωρίτερα. Και που δεν του το λέω συχνότερα. Τελικά άφησε ελεύθερα τα δάκρυα του εκείνη τη στιγμή…
Τους ευχαριστήσαμε όλους. Και τους άξιζε. Από τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης έως τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ. Αλλά δεν έχουμε ευχαριστήσει αρκετά τα παιδιά που αντέχουν το βάρος που έχουν επωμιστεί στους ώμους τους φέτος.
Έχουμε πει στα παιδιά να το παλέψουν και το κάνουν. Παλεύουν σκληρά. Και είναι οι πραγματικοί σούπερ ήρωες σε όλο αυτό το σενάριο. Και δεν έχουν επιλογή γι αυτό. Αλλά κάνουν το καλύτερό που μπορούν και παλεύουν για να προσαρμοστούν σε κάθε νέα μέρα, σε κάθε νέο μέτρο.
Κλείσαμε το λάπτοπ και περάσαμε την υπόλοιπη μέρα παίζοντας. Όλο αυτό που ζούμε έπρεπε να είναι προσωρινό. Και είμαστε εδώ ένα χρόνο αργότερα και προσπαθούμε να κρατήσουμε το κεφάλι μας πάνω από το νερό να μην πνιγούμε.
Αυτό είναι το σπίτι μας και δε θα επιτρέψω να μετατραπεί πλέον σε πεδίο μάχης για κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Κάτι που δεν έχει πλέον νόημα.
Αγκαλιάστε τους μικρούς σας σούπερ ήρωες σήμερα. Και μην ξεχάσετε να τους δώσετε τη χαλαρότητα που τους αξίζει. Να τα δικαιολογήσετε γι αυτό που περνούν. Να τα δικαιολογήσετε όπως μας ζητούν να δικαιολογήσουμε όλους τους άλλους.
Θα κλείσω εγώ με ένα σχόλιο. Ένας χρόνος για ένα παιδί μοιάζει με μια αιωνιότητα. Στο μυαλό τους ίσως αισθάνονται ότι αυτό δε θα τελειώσει. Να είσαστε κοντά τους. Να συνεχίστε να τους υπενθυμίζετε πόσο περήφανοι είστε για αυτά.
Μη φύγεις αν δε διαβάσεις άλλο ένα συγκλονιστικό ποστ μαμάς για αυτό που ζούμε “Ο μικρός που ράγισε καρδιές κάνοντας διαδικτυακό μάθημα”
(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Βρείτε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
