Η γυναίκα κράτησε ένα θετικό τεστ στα χέρια της.
Τον αγαπάει τον άντρα της. Θέλει να μεγαλώσει η οικογένεια τους. Ένα παιδί σημαίνει πάντα ελπίδα. Ένα μωρό θα φέρει ειρήνη. Χάρηκαν μαζί και έκλαψαν μαζί. Και έκλαψε και μόνη της. Και κλείστηκε στο δωμάτιο της. Και ένιωσε πόνο και ντροπή.
Το συναίσθημα του να σε πονάει κάποιος που αγαπάς είναι φριχτό. Δεν θέλει να το συνειδητοποιήσει. Αυτός ο άντρας δεν ήταν το όνειρο της. Όμως είναι ο άντρας της. Είναι αυτός που διάλεξε, είναι ο πατέρας των παιδιών της.
Έχει μάθει να ζει με τον θυμό και τα νεύρα. Έχει συνηθίσει τις φωνές και τις χειρονομίες. Τις προσβολές. Τη βία. Δεν της κάνουν πια εντύπωση. Δεν ζει καλά ούτε εκείνη ούτε τα παιδιά της. Πάντα φοβούνται ότι κάτι απροσδιόριστο θα ξυπνήσει και πάλι το τέρας που κοιμάται μέσα σε αυτόν τον άντρα. Και ξέρουν όλοι πολύ καλά στην γειτονιά ότι ξυπνάει πολύ εύκολα.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ότι και να κάνει ή πει μπορεί και να είναι λάθος. Έτσι σιγά σιγά η γυναίκα-μητέρα παραδίνεται. Δεν κάνει – δεν μιλάει πια. Για να μην τον προκαλέσει και έχουν πάλι φασαρίες. Δεν έχει πια δύναμη να αντιδράσει. Δεν έχει πια ψυχή. Δεν έχει πνεύμα. Διαλύθηκαν. Μερικές φορές πιστεύει ότι μπορεί και να της αξίζει. Προστατεύει τον εαυτό της πιστεύοντας ότι δεν είναι εκείνη που το ζει αυτό.
Βλέπει τον εαυτό της σε παλιές φωτογραφίες και είναι άλλη. Δεν είναι αυτή. Δεν είναι ούτε αυτή η ζωή και η οικογένεια που ονειρεύτηκε. Αλλά θέλει διαύγεια μυαλού για να σκεφτεί καθαρά.
***Όσοι αναρωτιέστε γιατί στο καλό δεν αντιδρούν οι γυναίκες που δέχονται βία από τον σύντροφο τους διαβάστε το κείμενο της Fanny που βίωσε αυτή την κατάσταση: “Στην ερώτηση που μου γίνεται ενίοτε, μα πώς εσύ είσαι μορφωμένη γυναίκα, δεν κατάλαβες, πώς τα άφησες τα πράγματα τόσο πολύ, απαντώ πως κανείς ο οποίος δεν έχει βρεθεί σε αυτήν τη θέση δεν μπορεί να καταλάβει πώς γίνεται.” Διαβάστε όλο το συνταρακτικό κείμενο εδώ
Το παιδί άκουσε τα κλειδιά στην πόρτα και τρέχει να παίξει στο δωμάτιο του.
Τον λατρεύει τον μπαμπά του γιατί καταλαβαίνει ότι είναι ο αδύναμος της οικογένειας. Αλλά δεν θέλει πια, φοβάται. Παίζει στο δωμάτιο του και μιλάει δυνατά για να μην ακούει τις φωνές.
Βγαίνει από εκεί μόνο όταν η μαμά του κλαίει. Θέλει να την βοηθήσει. Αλλά φοβάται να πλησιάσει μην τις φάει και ο ίδιος. Πιστεύει ότι ο μπαμπάς θα ακούσει την μικρή φωνούλα. Τα μικρά κλαμένα «Σε παρακαλώ μπαμπά…». Μια φράση που θα έπρεπε να λέγεται μόνο από χαρούμενα στόματα. Για να πάνε στην παιδική χαρά μαζί. Και όχι για να σταματήσει το δράμα.
Έχει μάθει να ζει με τον θυμό και τα νεύρα. Δεν πρόκειται ποτέ όμως να συνηθίσει τις φωνές και τις χειρονομίες. Τις προσβολές. Τη βία. Τα αντικείμενα που εκσφενδονίζονται μέσα στο σπίτι με στόχο. Η απειλή με το χέρι σηκωμένο έτοιμο να χτυπήσει με δύναμη. Δεν θα τα αποδεχτεί ποτέ γιατί το σπίτι του δεν είναι σπίτι. Δεν είναι φωλιά αυτή για ένα πουλάκι.
Βλέπει την οικογένεια του φίλου του και αναρωτιέται. Λίγο ζηλεύει. Λίγο θα ήθελε να είναι μέλος εκείνης και όχι αυτής. Νιώθει ένοχο γιατί μπορεί έτσι να την προδίδει. Αλλά αυτό νιώθει. Εκεί δεν έχει φασαρίες.
Όχι. Οι εικόνες δεν φεύγουν ποτέ από την μνήμη.
Όχι. Οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ.
Όχι. Κανένα παιδί δεν πρέπει να ασχολείται με τα προβλήματα των γονιών του.
Όχι. Σίγουρα όχι.
Καλλιμάρμαρο 2017. Συναυλία για το «Όλοι μαζί μπορούμε». Ένας άντρας που πήγε να δει την συναυλία μαζί με την οικογένεια του θυμώνει με κάποιον ή με κάτι. Και τότε στρέφεται και εναντίον της γυναίκας του χτυπώντας την. Μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Μπροστά στα μάτια του παιδιού του. Και έπεται και συνέχεια.
Παρακολούθησα τα 2 βίντεο (Βίντεο 1 και Βίντεο 2) και μελέτησα πολύ προσεκτικά τις αντιδράσεις.
Κάπου διάβασα «Δεν ξέρουμε αν φέρεται έτσι και στο σπίτι του»
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω όχι για τον ίδιο αλλά γενικά ότι ο άνθρωπος που εκδηλώνει τόσο έντονα τον θυμό του και τις βίαιες διαθέσεις του μπροστά σε κόσμο, τις εκδηλώνει και πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού του.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε κάθε θερμόαιμο άντρα σαν και αυτόν. Αυτή είναι λοιπόν η άλλη πλευρά. Αυτό αφήνετε πίσω σας κάθε φορά που “θυμώνετε”. Και όχι δεν δικαιολογείται με τίποτα.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε κάθε γυναίκα που ζει με έναν τέτοιον άνθρωπο. Το μόνο που έχω να της πω είναι το εξής:
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε κάθε παιδί που ζει σε ένα τέτοιο σπίτι. Να ξέρεις γλυκό μου παιδάκι ότι η φράση «Σε παρακαλώ μπαμπά…» πρέπει να λέγεται μόνο από χαρούμενα στόματα. Για να πάτε στην παιδική χαρά μαζί. Και όχι για να σταματήσει το δράμα.
****Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα έγκλημα που τιμωρείται από τις διατάξεις του Ν. 3500/2006 .
Η άσκηση κάθε είδους βίας ή κακοποίησης (ψυχολογικής, σωματικής, σεξουαλικής και συναισθηματικής), διώκεται από το Νόμο.
Διαβάστε επίσης Το videoanimation για την ενδοοικογενειακή βία που θα σας αφήσει άφωνους!
(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο! Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
Σας περιμένουμε και στην κλειστή ομάδα μας “Δεν είμαι τέλεια μαμά” για να γίνουμε μια όμορφη παρέα
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ γιατί εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε και να κάνουμε κουβεντούλα
