Το παιδί μου δεν είναι αντικοινωνικό. Είναι ντροπαλό.
«Πως σε λένε;»
Σιωπή
«Σου έφαγε η γάτα τη γλώσσα; Δε θα μου πεις πως σε λένε;»
Σιωπή
«Κόλλα πέντε!»
Σιωπή
Απευθυνόμενη σε εμένα:
«Μη στεναχωριέσαι και η κόρη της κουμπάρας μου ήταν τόσο αντικοινωνική και τώρα δε βάζει γλώσσα μέσα της!»
Σήκωσα τα φρύδια μου χαμογελώντας συγκαταβατικά. Τα αντικοινωνικά ντροπαλά παιδιά!
Ο 6 ετών Mini Me, κατά κόσμον Θάνος είναι ένα χαρούμενο, πανέξυπνο, χαρισματικό παιδί. Ένα παιδί φωτιά! Τι άλλο θα έλεγα; Μάνα του είμαι άλλωστε. Όμως είναι πολύ ντροπαλός. Αν σε συναντήσει για πρώτη φορά μάλλον δε θα σου μιλήσει, δε θα σου απαντήσει, δε θα σε κοιτάξει καν. Ίσως να κρυφτεί από πίσω μου για να μην τον βλέπεις.
Και τότε εσύ να σκεφτείς δυνατά «Άαααρε ολόκληρος άντρας, πίσω από τα φουστάνια της μάνας σου ακόμα ρε;». Αλλά εγώ ξέρω ότι το παιδί μου δεν είναι αντικοινωνικό. Είναι ντροπαλό.
Αν βρεθείς με ένα παιδί σαν τον Θάνο είναι πολύ πιθανό να μη μιλήσετε καθόλου. Να μην υπάρχει καμία αλληλεπίδραση. Να διψάει σαν τρελός αλλά να μη σου ζητήσει ποτέ νερό. Ή να θέλει να πάει απεγνωσμένα τουαλέτα αλλά να ντρέπεται τόσο πολύ που να μη σου το πει ποτέ. Θα ντραπεί ακόμα και όταν θα του πεις μπράβο και σε καμία περίπτωση δε θέλει να είναι το κέντρο της προσοχής! Λατρεύει τις φωτογραφίες, αλλά δε θέλει να τον τραβάς.
Το πιο πιθανό είναι να μην πει καν το ποίημα του στη γιορτούλα του σχολείου μπροστά σε όλον αυτόν τον κόσμο. Αλλά στην τάξη του αντιδρά κανονικά με τις δασκάλες, ακολουθεί άριστα τις οδηγίες τους και είναι ιδιαίτερα αγαπητός και δημοφιλής στους φίλους του.
Αυτό μας μπέρδεψε ακόμη περισσότερο.
Τι συμβαίνει με όλη αυτήν τη συμπεριφορά; Τι κάναμε λάθος σαν γονείς; Γιατί ντρέπεται τόσο πολύ και δε βγάζει στους άλλους όλη αυτή τη φλόγα που έχει μέσα του; Γιατί δε δείχνει τα χαρίσματα που βλέπουμε στο σπίτι; Και πώς να εξηγήσεις σε όλα εκείνα τα στόματα που ευθαρσώς σου ξεστομίζουν «το παιδί σου είναι αντικοινωνικό» ότι το παιδί μου είναι ντροπαλό;
Στην αρχή ήταν η καλημέρα που δεν έλεγε. Και εμείς του το επιβάλλαμε μπροστά στους άλλους: «Πες καλημέρα βρε Θανούλη στην κυρία! Γιατί δε λες καλημέρα;». Και τότε σκοτείνιαζε το βλέμμα του και βυθιζόταν ακόμη περισσότερο στη ντροπή του.
Ο Χριστός και η Παναγία να φυλάει, μη τυχόν ξαναπούν οι ξένοι πόσο «αντικοινωνικό είναι το παιδί μας!
Μα πόσο λάθος κάναμε! Ότι μας έκαναν οι δικοί μας γονείς κάναμε και εμείς (ήμασταν και οι δύο πολύ ντροπαλά παιδιά, όχι και πολύ περίεργο που είναι και ο Θανούλης έτσι). Και τότε έκανα ένα rewind και θυμήθηκα σε πόσο δύσκολη θέση με έφερνε αυτό το «ΠΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!», με το ζόρι.
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση ενός τέτοιου παιδιού. Πως θα αντιδρούσες αν σε πίεζε κάποιος τρίτος να κάνεις κάτι που θα ντρεπόσουν πολύ να κάνεις; Πολύ άσχημα ε; Και αν σε χαρακτήριζε «αντικοινωνικό» επειδή δεν πληροίς τα δικά του στάνταρ; Ακόμη χειρότερα.
Δεν ήξερα ακριβώς πώς να χειριστούμε την κατάσταση ακόμα, αλλά σταμάτησα να τον πιέζω. Προσπαθούσα να τον αποσυμπιέσω και απαντούσα χαριτωμένα «Είναι λίγο ντροπαλός». Αλλά οι περισσότεροι δε φαινόταν να μπορούσαν να το αποδεχτούν. Ξέρω τι σκεφτόταν αλλά δε με ένοιαζε πλέον. Ήθελα να βοηθήσω το παιδί μου όσο γίνεται περισσότερο, ήξερα ότι αυτή θα είναι μια κατάσταση που θα τον φέρνει πάντα σε δύσκολη θέση και ότι υποφέρει. Αλλά πώς να τον βοηθήσω;
Η αρχή έγινε όταν μας μίλησε η παιδοπνευμονολόγος που τον παρακολουθεί. Αν και θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι ο τομέας της, έχει ασχοληθεί για το δικό της παιδάκι και μας έδωσε μια πολύ καλή πρώτη κατεύθυνση.
Έπειτα εντελώς τυχαία έπεσα πάνω και σε ένα άρθρο για την «εκλεκτική αλαλία», γνώριμες καταστάσεις αλλά όχι ακριβώς αυτό που βλέπαμε.
Πήραμε τα κομμάτια και αρχίσαμε να φτιάχνουμε το παζλ.
Η συνέχεια ήρθε με την παιγνιοθεραπεία, που μου σύστησε η φίλη μου Άντα και βοηθά παιδιά με συναισθηματικές δυσκολίες. (Η Άντα Ακριτίδου είναι Ειδικός Θεραπευτικού Παιχνιδιού από τον οργανισμό Play Therapy Greece). Η παιγνιοθεραπεία είναι μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση και βασίζεται στην αρχή ότι το παιχνίδι είναι θεραπευτικό και μετατρέπεται ως μέσο εξωτερίκευσης των συναισθημάτων του παιδιού. Αν και ήμουν διστακτική αρχικά για την αποδοτικότητα της συγκεκριμένης μεθόδου, μείναμε έκπληκτοι από τα αποτελέσματα από τις πρώτες συνεδρίες κιόλας.
Ειδικότερα το «Sandplay», τον ξεδίπλωσε! Το Παιχνίδι με την άμμο βοήθησε την Άντα να οδηγήσει τον Θάνο μέσα από τρόπους έκφρασης που είναι φιλικότεροι και ασκούν λιγότερη πίεση στο παιδί σε σχέση με μια ξερή συζήτηση που βασίζεται αποκλειστικά σε ερωτήσεις-απαντήσεις. (Υπόσχομαι ότι θα γράψω ένα άρθρο αφιερωμένο στην παιγνιοθεραπεία για να την γνωρίσεις καλύτερα και γιατί την αγάπησα!)
Για εμάς πλέον είναι εμφανής η πρόοδος. Όλα εκείνα που σε εσένα φαίνονται απόλυτα φυσιολογικά και μικρής σημασίας εμάς μας έκαναν να δακρύζουμε από χαρά. Σταδιακά άρχισε να απαντάει πια στην ερώτηση πως σε λένε, κολλάει 5, λέει καλημέρα, είπε το ποιηματάκι του στο τέλος της χρονιάς. Αλληλεπιδρά με οικείους όπως η νονά του, ζητάει πλέον ότι χρειάζεται ακόμη και αν δεν είμαστε εμείς μπροστά. Διστακτικά ακόμη, αλλά για εμάς είναι ένα τεράστιο βήμα!
Δεν κολλάμε ποτέ ταμπέλες στα παιδιά. Όταν θα ξαναδείς ένα παιδί που διστάζει μη σκεφτείς ή πεις «αντικοινωνικό». Δώστου το χρόνο και το χώρο που χρειάζεται.
Αν το μικρό σου αντιδρά όπως ο Θανούλης μου, μη σκεφτείς «Έτσι είναι, so what? Θα του περάσει μωρέ». Βοήθησε το. Δώστου τη βοήθεια που χρειάζεται. Κάνε οτιδήποτε για να ενισχύσεις την προσπάθεια του.
Όχι για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Αλλά για το παιδί.
Πίστεψε με, θα ανοιχτεί ένας άλλος κόσμος μπροστά του. Μπροστά σε όλη την οικογένεια σας!
Κοινοποίησε αυτό το άρθρο λοιπόν για να ενημερωθούν και άλλοι γονείς!
Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
