Συγγνώμη που δε σε έσωσα όταν άκουσα «Βοήθεια»
Συγγνώμη που δε σε έσωσα όταν σε άκουσα να φωνάζεις «Βοήθεια»
Η φωνή σου ακόμη μου σκίζει την ψυχή.
Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια, αλλά είναι ακόμη μέσα μου.
Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια αλλά ποτέ δεν έφυγε η επιθυμία μου να σε σώσω.
Δεν σε αντίκρισα ποτέ, μα θυμάμαι τη φωνή σου. Ήταν το πιο διαπεραστικό «Βοήθεια» που είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Και το ακούω ακόμη…
Συγγνώμη.
Ήταν πριν πολλά χρόνια. Χρόνια χωρίς social media, χωρίς #metoo, χωρίς τη δύναμη που σε κινητοποιεί και έχει τόσο μεγάλη αξία. Ήμουν μικρή, δεν ήμουν καν σίγουρη ότι γίνονται όντως τέτοια πράγματα. Δεν μιλούσε κανείς γι’ αυτά τότε. Τέτοια πράγματα ακουγόταν μόνο από πολύ μακριά και ποτέ δε πίστευα ότι μπορούν να γίνουν όντως. Ήμουν τόσο μικρή. Τόσο ανήξερη.
Ήμουν και εγώ εκεί. Περνούσα με το αμάξι από κείνο το σκοτεινό μέρος.
Συγγνώμη. Συγχώρεσε με. Την άκουσα τη φωνή σου, δεν είναι ότι δεν την άκουσα. Ακόμη την ακούω. Νομίζω πως την άκουσε όλο το σύμπαν. Μα νόμιζα πως έκανα λάθος. Νόμιζα ότι ήταν δικό μου λάθος αυτός ο διαπεραστικός ήχος. Μα πώς το νόμιζα αυτό; Πώς είναι δυνατόν;
Σταμάτησα το αμάξι στην άκρη και περίμενα να ακούσω και κάτι ακόμη. Μήπως και επιβεβαιώσω.
Σίγουρα το μέρος που βρισκόσουν ήταν κοντά μου.
Πήρα στα χέρια μου που έτρεμαν το κινητό μου και πληκτρολόγησα 100. Περίμενα. Εκκωφαντική σιωπή. Δεν ξανάκουσα βοήθεια. Δεν ξανάκουσα τίποτα. Άρχισα να φοβάμαι.
Συγγνώμη.
Φοβήθηκα. Σίγουρα εκεί που βρισκόσουν ήταν κοντά μου. Όπως και εκείνοι που σε έκαναν να φωνάξεις βοήθεια.
Ξαφνικά τη σιωπή έσπασαν τα decibel μιας απροσδιόριστης μουσικής. Ουφ, βαριαναστέναξα. Κάποιος κάνει πλάκα. Είναι παρέα και πήγαν εκεί να αράξουν. Αυτό θα είναι. Άλλωστε αυτό το κάναμε και με την δική μου παρέα! Αφού δεν γίνονται τέτοια πράγματα, αυτά είναι μακρινά πολύ από εμάς. Ανακουφίστηκα κάπως γιατί αυτό αναζητούσα. Αυθυποβολή βλέπεις.
Έφυγα.
Μη με παρεξηγείς. Συγγνώμη. Ήμουν πολύ μικρή τότε, δεν είχα εμπιστοσύνη στο ένστικτο μου. Αν γινόταν σήμερα δεν θα έφευγα χωρίς να σε βοηθήσω. Ξέρω ότι δεν σου κάνει αυτό που σου λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Επιστρέφοντας έκανα rewind στο μυαλό μου και η φωνή σου ακόμη μου έσπαγε τα αυτιά. Μα εκείνο που δεν άντεχα ήταν ότι μου έκαιγε την ψυχή.
Βαράω για χρόνια το κεφάλι μου στον τοίχο. Έπρεπε να το είχα καταλάβει. Δεν πήγαν να αράξουν. Έβαλαν πολύ δυνατή μουσική για να μην ακούγεται η φωνή σου. Για να μην ακούγεται η βοήθεια που ζήτησες.
Μόνο εγώ ήμουν εκεί. Και ενώ σε άκουσα δεν σε βοήθησα. Δεν κάλεσα την αστυνομία. Δεν χρειαζόταν να κάνω κάτι σπουδαίο. Μόνο ένα τηλεφώνημα. Δεν το έκανα. Δεν είχα μάθει ακόμα να ακούω το ένστικτο μου.
Συγγνώμη.
Εσφαλμένα νόμιζα ότι αν όντως γινόταν κάτι κακό θα το άκουγα την επόμενη μέρα. Θα το διάβαζα κάπου. Δεν άκουσα ποτέ τίποτα. Μα δεν ησύχασα ποτέ. Γιατί μάλλον δεν το είπες πουθενά.
Με ακολούθησε η φωνή σου για πολλά χρόνια. Με ακολουθεί ακόμη.
Μα εσύ ήσουν η αιτία που τα βράδια τα μάτια μου έγιναν μεγαλύτερα. Για να βλέπω καλύτερα. Για να προστατέψω τον εαυτό μου. Για να προστατέψω μια άλλη αδερφή μας που ήταν σε κίνδυνο.
Και ήρθε μια νύχτα που σε είδα χωρίς να σε έχω δει ποτέ. Σε είδα στο πρόσωπο μιας άλλης κοπέλας.
Την είδα κάτω. Κάτω σου λέω, στο πεζοδρόμιο! Και από πάνω της δύο γομάρια. Μα ποιος βιάζει μέσα στην πόλη κάτω στο πεζοδρόμιο; Μήπως κάνω λάθος;
Και τότε άκουσα τη φωνή σου.
Τι λάθος; Καθόλου λάθος δεν έκανα. Το πήρα το μάθημα μου.
Και άρχισα να κορνάρω και να ουρλιάζω με κλειστά παράθυρα με όση δύναμη είχαν τα πνευμόνια μου.
Μα το Θεό, δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο στη ζωή μου να τρέχει πιο γρήγορα. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ άνθρωπο να γίνεται καπνός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι άφησε καπνό πίσω της φορώντας μόνο μια σαγιονάρα. Με μια σαγιονάρα. Η άλλη έμεινε πίσω και τα γομάρια γελούσαν καθώς απομακρυνόταν και την πετούσαν ο ένας στον άλλο. Σαν τρόπαιο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν προσπάθησα να την προλάβω για να την βοηθήσω, να της πω ότι είναι ασφαλής, δεν είδα ούτε τη σκιά της. Έτρεχε σαν αστραπή, χάθηκε στα στενά.
Το ξέρω. Δεν έσωσα εσένα. Δεν εξιλεώθηκα. Μα έμαθα από το λάθος μου. Δε θα αναρωτηθώ ποτέ ξανά στη ζωή μου αν κάνω λάθος για κάτι τέτοιο. Δε θα αγνοήσω ποτέ ξανά το ένστικτό μου. Και αυτό θα μάθω και στα παιδιά μου.
Συγγνώμη που δε σε έσωσα τότε.
Η φωνή σου ακόμη μου σκίζει την ψυχή. Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια αλλά ποτέ δεν έφυγε η επιθυμία μου να σε σώσω. Συγγνώμη. Για πάντα…
Το #metoo έχει σημασία. Το #metoo σώζει. Το #metoo κάνει τα παιδιά μου και τα παιδιά σου να ξέρουν ότι συμβαίνει. Ότι δεν είναι κάτι μακρινό. Και θα τα κάνει να αντιδράσουν πιο γρήγορα από ότι εγώ. Μέχρι να έρθει η μέρα εκείνη που δε θα χρειάζεται το #metoo. Μέχρι να έρθει η μέρα που δε θα συμβεί ξανά σε καμία άλλη γυναίκα…
(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Οι σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
