Στη μαμά που γέννησε εν μέσω βομβαρδισμών
Η Mia γεννήθηκε την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου. Η αρχή της ζωής της δεν σηματοδοτήθηκε από δάκρυα χαράς, αλλά δάκρυα τρόμου και φόβου.
Η Mia ήρθε στον κόσμο εν μέσω βομβαρδισμών και η μαμά της Svitlana έπρεπε να την γεννήσει ακούγοντας εκρήξεις έξω από το παράθυρο του νοσοκομείου. Η ζωή και ο θάνατος ένα βήμα μόνο…
Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στη μαμά. Στη Svitlana. Γιατί δεν ξέρω πώς είναι να γεννάς εν μέσω βομβαρδισμών σε έναν πόλεμο. Αλλά ξέρω πώς είναι να είσαι μαμά…
Ξέρω. Και όλα αυτά που θα σου πω, τα ξέρω γιατί κάπως έτσι είναι η φυσιολογική ζωή μιας εγκύου που περιμένει τον θησαυρό της. Και έτσι πρέπει να είναι.
Ξέρω ότι πριν κάποιους μήνες κράτησες στα χέρια σου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Και ότι έκανες όνειρα για το μωρό σου.
Ξέρω ότι τις πρώτες μέρες ξάπλωνες προσεκτικά και αναρωτιόσουν αν θα πρέπει να ξαπλώσεις μπρούμυτα. Αν θα κάνει κακό στο μωρό. Γιατί από τη στιγμή που το έμαθες, δεν ήθελες να κάνει τίποτα κακό στο μωρό.
Ξέρω ότι μόνο το μωρό σου είχες στο μυαλό σου
Όταν πήγες στο γιατρό και άκουσες την καρδούλα του για πρώτη φορά: Μετά τη δεύτερη. Και όλες τις επόμενες. Και όσο περνούσε ο καιρός και η κοιλίτσα φούσκωνε, έκανες όνειρα. Διάβαζες ασταμάτητα.
Ξέρω ότι άρχισες να διαβάζεις για την καισαρική ή τον φυσιολογικό τοκετό, τον θηλασμό και όλα αυτά. Όλα αυτά τα καινούργια πράγματα μέσα στα οποία έπρεπε να μπεις. Ξέρω ότι αγχώθηκες, αλλά ήσουν και ενθουσιασμένη.
Ξέρω ότι έψαξες τα πιο όμορφα κρεβατάκια και τα πιο εύχρηστα καροτσάκια. Τα πιο γλυκά ρουχαλάκια και καλτσάκια. Ίσως πρόλαβες και τα αγόρασες. Ή πρόλαβες και έβαψες το δωματιάκι του μωρού σου. Ίσως να τα είχες όλα έτοιμα για να έρθει το μικρό σου σε αυτόν τον κόσμο.
Αλλά ξέρω ότι τα όνειρα και τα σχέδια σου άλλαξαν εν μια νυκτί.
Δηλαδή ότι το άσπρο έγινε μαύρο. Ότι δεν περίμενες να γεννήσεις εκείνο το βράδυ της 24ης Φεβρουαρίου εν μέσω βομβαρδισμών. Ξέρω ότι φοβήθηκες περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη ζωή σου όταν εσύ γεννούσες και έξω άκουγες εκρήξεις. Και ότι δεν ήταν στα όνειρα σου να τρέξετε λίγα λεπτά μετά τη γέννα για να κρυφτείτε στο υπόγειο παρκινγκ για να σωθείτε.
Ξέρω ότι οι προτεραιότητες σου άλλαξαν. Δεν έχεις την πολυτέλεια να αναρρώσεις από τον τοκετό. Και δεν έχεις τα περιθώρια να νιώσεις τα συναισθήματα σου. Δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς έχει συμβεί.
Ξέρω αγαπημένη μου μαμά. Αυτή θα έπρεπε να είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής σου. Ξέρω ότι τίποτα από όσα έγιναν δεν έπρεπε να γίνουν.
Ξέρω ότι όσοι κάνουν πόλεμο δεν έχουν νιώσει ποτέ αυτό το βλέμμα ενός μικρού μωρού: Ότι δεν έχουν δει ποτέ αγάπη στα πιο μικρά τεράστια μάτια. Δεν έχουν νιώσει ποτέ τη ζεστασιά ενός μικρού κορμιού που ψάχνει για ασφάλεια. Δεν έχουν ζήσει ένα τόσο μεγαλειώδες συναίσθημα: Αν είχαν, δε θα ξεκινούσε ποτέ κανένας πόλεμος.
Αυτά ξέρω.
Αυτό που δεν ξέρω, είναι πώς είναι να γεννάς εν μέσω βομβαρδισμών σε έναν πόλεμο. Αλλά ξέρω πώς είναι να είσαι μαμά…
Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς!
Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
