Τα λάθη που κάνεις ως γονιός είναι απαραίτητα
Και μπορεί να σε ξενίζει ως τίτλος, αλλά τα λάθη των γονιών εκτός του ότι τελικά ΔΕΝ μπορούν να αποφευχθούν, είναι και απαραίτητα.
Είμαστε η γενιά των γονιών που έχουμε εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία και εργαλεία στα χέρια μας για να μην κάνουμε λάθη ή να τα αποφύγουμε όσο μπορούμε.
Όταν πρωτοέγινα μαμά το 2012, είχα τόσο μεγάλη αγωνία για να μην κάνω λάθη. Να μην ταλαιπωρήσω τα παιδιά μου, να μη χρειαστεί να επουλώσουν τραύματα από τα δικά μου λάθη.
Και δίκιο είχα. Τα παιδιά δεν πρέπει να επουλώνουν τραύματα. Αυτό που αγνοούσα ήταν ότι δε φέρουν όλα τα λάθη αυτό που λέμε τραύματα. Και προφανώς δε θα μιλήσουμε για λάθη που έχουν βαθιές επιπτώσεις.
Το είχα τόσο μεγάλο βάρος στην αρχή και προσπαθούσα να κάνω το οτιδήποτε για να το αποφύγω. Διάβαζα ασταμάτητα, παρατηρούσα συμπεριφορές, ενημερωνόμουν, ένιωθα τεράστια αποτυχία όταν κάτι δεν πήγαινε καλά με την τέλεια μαμά.
Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό δεν έχει καμία αξία. Σιγά σιγά άρχισα να αμφισβητώ την τελειότητα και να αποτινάσσω από πάνω μου αυτό το βάρος. (Fun Fact: Η ομάδα «Δεν είμαι τέλεια μαμά» δημιουργήθηκε στη γέννηση αυτών των αμφισβητήσεων).
Δεν είναι παράδοξο όμως;
Περάσαμε από μια γενιά γονιών που δεν παραδέχεται μέχρι σήμερα τα λάθη του παρελθόντος (όχι όλοι), στη γενιά των γονιών που αποφεύγει τα λάθη σαν ο διάολος το λιβάνι.
Κανείς δε μιλάει για το ενδιάμεσο.
Ότι δηλαδή λάθη θα κάνουν όλοι οι γονείς ανεξαιρέτως, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε με αυτά τα λάθη; Πώς μπορούμε να τα διαχειριστούμε; Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από αυτά; Κανείς δεν έχει πει…
Τα λάθη που κάνεις ως γονιός είναι απαραίτητα
Γιατί μέσα από αυτά μαθαίνεις. Γιατί γονιός δε γίνεσαι τη μέρα που έρχεται το παιδί σου στον κόσμο, γονιός γίνεσαι μέρα με τη μέρα. Νύχτα με τη νύχτα. Και λάθος με το λάθος.
Γιατί όταν μια γενιά γονιών έχει την πεποίθηση ότι το λάθος είναι κάτι ντροπιαστικό, κάτι που δεν πρέπει να γίνει ποτέ, αυτόματα έρχεται η αμφισβήτηση του ίδιου του του εαυτού όταν θα το κάνει. Γιατί θα το κάνει. Ή μάλλον θα ΤΑ κάνει τα λάθη.
Γιατί μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε όλοι. Γονείς και παιδιά.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια, σε μια κοινωνία, που τα λάθη είναι απαγορευτικά, είναι απαξιωτικά. Είναι αυτό που θα κάνει το παιδί να ντρέπεται και να πιστεύει ότι θα ντρέπονται και οι άλλοι γι’ αυτό.
Όταν αυτό το παιδί κάνει λάθος, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί θα είναι να το κρύψει κάτω από το χαλί. Να μην το αποκαλύψει ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Να κλειδώσει τη σκέψη του και να μην σκεφτεί ποτέ, ούτε γιατί έγινε το λάθος, ούτε πώς μπορεί να το διορθώσει.
Το ίδιο θα κάνει και ένας γονιός. Μόνο που ο γονιός έχει και την ευθύνη των παιδιών του, έτσι δεν είναι;
Το παράδοξο βέβαια είναι ότι μιλάμε συχνά για το πώς να χειριστούμε τα λάθη των παιδιών. Τι να τους εξηγήσουμε για αυτά, πώς να τα συμβουλέψουμε, ποια είναι τα μαθήματα που παίρνουμε από αυτά.
Όμως τι λέμε για τα λάθη των γονιών; Συνήθως τίποτα.
Σκέψου. Σε μια παρέα γονιών θα υπάρξουν συζητήσεις για κάποιο πρόβλημα που δημιουργήθηκε από τα λάθη των παιδιών τους. Θα αναλυθούν, θα αναζητηθούν λύσεις, θα δοθούν συμβουλές.
Πόσο συχνά θα ακούσεις στην ίδια παρέα «Έκανα το τάδε λάθος». Πιο σπάνια οπωσδήποτε.
Έχω παρατηρήσει σε παρέες μαμάδων, ότι θα ανοιχτούν μόνο όταν θα αρχίσω να μιλάω εγώ ή κάποια άλλη μαμά για τα λάθη μας. Μόνο όταν θα νιώσουν ασφάλεια ότι δεν υπάρχει κάποιος εδώ που θα τις κρίνει για αυτά.
Και τότε βγάζουν μια θάλασσα από μέσα τους, ίσως να το ακούν για πρώτη φορά την ώρα που το λένε, αφού δεν υπάρχει χώρος να το παραδεχτούν ούτε μέσα τους.
Και τότε όλη η συζήτηση αλλάζει, αναρωτιούνται τι μπορούν να μάθουν από το λάθος τους, τι αντίκτυπο είχε, πόσο σημαντικό είναι να ζητήσουν συγνώμη για αυτό το λάθος. Πόσα διδάγματα μπορεί να δώσει στα παιδιά η συζήτηση για το λάθος του γονιού και η συγνώμη του. Η παραδοχή ότι δεν είμαστε τέλειοι και δεν είναι απαραίτητο να είμαστε. Ότι δεν είμαστε περήφανοι για τα λάθη μας, αλλά αισθανόμαστε καλά που τα αναγνωρίζουμε και δίνουμε ευκαιρία να τα διορθώσουμε.
Αυτή είναι μια σημαντική παρατήρηση για το πόσο μεγάλη ανάγκη υπάρχει για να κανονικοποιηθεί το λάθος των γονιών, στα μάτια όλων μας.
Αν τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε μια κοινωνία όπου το λάθος είναι δαιμονοποιημένο, που οι γονείς δε δουλεύουν τα λάθη τους, δεν τα αναγνωρίζουν και δε ζητούν ποτέ συγνώμη για αυτά, το ίδιο θα κάνουν και εκείνα.
Ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις; Εγώ πάντως θα ήθελα πάρα πολύ να μου πει κάποιος όταν έγινα μητέρα ότι…
Τα λάθη που κάνεις ως γονιός είναι απαραίτητα.
Η συνέχεια αυτού του κειμένου είναι το άρθρο “Πουλάκια μου, ελπίζω να ξέρετε πόσο σας λατρεύω, ακόμη και όταν κάνω λάθη”. Αξίζει τόσο πολύ να το διαβάσεις.
Λίζα
Είναι τόσο ωραίο να μοιραζόμαστε! Κοινοποίησε αυτό το άρθρο. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια
Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!