Τα μωρά που κλαίνε στο καθισματάκι αυτοκινήτου
«Δε σταματάει το κλάμα στο κάθισμα αυτοκινήτου!»
«Μόλις τον βάζω στο κάθισμα αυτοκινήτου, κλαίει»
«Έχω δοκιμάσει τα πάντα, δε γίνεται τίποτα»
Ο μεγάλος μου Mini Me (κατά κόσμων Θάνος) δεν έκλαψε ποτέ στο κάθισμα. Αυτό έκανε απείρως ευκολότερη τη ζωή μας, πηγαίναμε παντού μαζί με το αυτοκίνητο, βόλτες, εκδρομές, μικρές και μεγάλες διαδρομές.
Διάβαζα όμως μαμάδες που τα μικρά τους αντιπαθούσαν το κάθισμα αυτοκινήτου και έψαχναν εναγωνίως λύση!
Καταλάβαινα την πολύ δύσκολη κατάσταση αλλά δεν μπορούσα να το νιώσω. Γιατί δεν το είχα ζήσει ποτέ.
Ώσπου ήρθε στη ζωή μας ο Mini Me Junior – Φοίβος και κατάλαβα για τα καλά!
Από την πρώτη μέρα που τον πήραμε από την κλινική δεμένο στο ειδικό καθισματάκι μας έδειξε τις προθέσεις του. Μεγάλη αντιπάθεια σου λέω. Δε μιλάμε για απλή γκρίνια, αλλά για πλάνταγμα.
Ο καιρός περνούσε και οποιαδήποτε διαδρομή με το αυτοκίνητο φάνταζε αδύνατη.
Το μωρό έκλαιγε, ούρλιαζε, υπέφερε. Και μαζί του υπέφερα και εγώ γιατί δεν μπορούσα να βλέπω το μωρό μου να υποφέρει και να μην μπορώ να κάνω τίποτα.
Κάθε φορά ο σφυγμός μου ανέβαινε, το στομάχι μου πονούσε, το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει, τα επίπεδα του άγχους εκτοξευόταν.
Κάποιες φορές καθόμασταν απλά σιωπηλοί όλοι και η κραυγή του Φοίβου μας έσκιζε την καρδιά. Ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και να τον παρηγορήσω. Όμως ήξερα πολύ καλά ότι αυτό δε γίνεται.
Δε θα ξεχάσω την ημέρα που μου είπε ο 5χρονος Mini Me «Μαμά στενοχωριέμαι πολύ που κλαίει το μωρό μας, πονάει η ψυχή μου!». Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα… γιατί δεν είχα λύση!
Να πω εδώ ότι δοκιμάσαμε τα πάντα, τραγούδια, γλυκόλογα, να καθίσω πίσω μαζί του, αλλαγή καθίσματος, παιχνίδια, το παλέψαμε πέραν του δέοντος. Δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά για το Φοίβο όσο βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο.
Ήταν σαν να άνοιγε ο διακόπτης και ΔΕΝ σταματούσε μέχρι να βγει εντελώς από το αμάξι.
Αν και η επιθυμία μας είναι να πηγαίνουμε παντού όλοι μαζί σαν οικογένεια, αυτό μας τα άλλαξε όλα. Οι διαδρομές μας μειώθηκαν δραματικά (εκτός από τις απολύτως απαραίτητες) και ο Φοίβος έπρεπε να αποφεύγει το αυτοκίνητο όσο γίνεται περισσότερο.
Έκανα άπειρα χιλιόμετρα με το καρότσι και τα πόδια για να μη μπει στο αυτοκίνητο.
Αυτό κράτησε σχεδόν 15 μήνες.
Ώσπου μια μέρα… Ησυχία. Ξεκινήσαμε και άκουσα τον πιο περίεργο ήχο στο αυτοκίνητο. Τον ήχο της απόλυτης ησυχίας. Της γαλήνης.
Κοιταχτήκαμε με λοξές ματιές με τον Husband μη τυχόν μας καταλάβει να κινούμαστε και πυροδοτήσουμε μια νέα έκρηξη. Ήταν μια λύτρωση, μια μέρα που περιμέναμε πάνω από ένα χρόνο τώρα.
Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου και το χαμόγελο μου. Φυσικά αυτή η ησυχία κράτησε λίγη ώρα, όμως ήμασταν πολύ χαρούμενοι γιατί ήταν «κάτι».
Φτάσαμε στο σήμερα που το μωρό μας (16 μηνών τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές) έχει γίνει ένα αγγελούδι στο καθισματάκι του αυτοκινήτου!
Παίζει «τζα» με τον αδερφό του, παρατηρεί έξω από το παράθυρο, απαντάει σε ερωτήσεις μας, απασχολείται επιτέλους και έχει αφήσει πίσω τις δακρύβρεχτες, δύσκολες μέρες.
Θέλω να στείλω ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους του γονείς που βρίσκονται ή θα βρεθούν στη δική μας θέση.
Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Ξέρω ότι αυτό που θα θέλατε να κάνετε μέσα στο αυτοκίνητο είναι να πάρετε αγκαλιά το μωρό γιατί το ένστικτο σας λέει ότι δεν πρέπει να κλαίει και να υποφέρει.
Ξέρω ότι υποφέρετε και εσείς όσο εκείνο κλαίει στο καθισματάκι αυτοκινήτου. Ξέρω ότι θα θέλατε να υπήρχε μαγικός τρόπος να είναι ασφαλές το μωρό ή το παιδί και εκτός καθίσματος.
Όμως δεν υπάρχει.
Τα μωρά που κλαίνε στο καθισματάκι αυτοκινήτου κάποια στιγμή θα σταματήσουν να κλαίνε. Σας το λέω εγώ που πίστευα ότι ο Φοίβος μου θα έπρεπε να φτάσει στην εφηβεία για να σταματήσει.
Όμως για να φτάσουμε μέχρι εκεί θα πρέπει να φροντίσουμε για την ασφάλεια τους γιατί είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτήν.
Δοκιμάστε όλους τους τρόπους για να ανακουφιστεί το μωρό σας ή να βρείτε λύση, εκτός από έναν. ΜΗ βγάλετε το παιδί από το κάθισμα του. Για να μπορείτε σε μερικά χρόνια να του λέτε την ιστορία και να γελάτε μαζί. 🙂
Διάβασε περισσότερα στην κατηγορία “Παιδί και αυτοκίνητο” για την παιδική ασφάλεια των μικρών μας στο αμάξι.
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
7 Comments
Ακριβως ετσι και ο δικος μου.δεν σταματουσε το κλαμα στο αυτοκινητο αποβοταν γεννηθηκε.ενα μαρτυριο.οπου πηγαιναμε κλαμα.λες να ειναι οτι γεννηθηκα ιδια μερα;στην ιδια κλινικη; περιπιυβιδια ωρα κ σε διπλανες αιθουσες;;;να τα χαιρομαστε τα γκαγκστερακια μας Λιζα.
Λες να φταίει αυτό Γιάννα μου; χεχεχε Να είναι γερά τα μωρά μας! 🙂
Έχουμε δλδ ακόμα μέλλον… Έτσι άκριβως κ εμείς τώρα πια γίναμε 6 μηνών. Δεν δέχεται ούτε το καρεκλακι στο αυτοκίνητο ούτε το καρότσι. Με συνέπεια να μη πηγαίνουμε πουθενά. Μόνο στο μάρσιπο κάθεται λιγάκι.
Ο μάρσιπος μου έλυσε και εμένα τα χέρια Κωνσταντίνα μου, από όλες τις απόψεις. Το βασικό είναι ότι βρίσκεται το μωρό κοντά σου, πάνω σου, ακούει την καρδιά σου και ηρεμεί. Είναι πολύ μικρούλι το δικό σου ακόμη, σταδιακά θα δεις ότι θα αλλάζει και θα μπορείτε να κάνετε περισσότερα πράγματα. Μέχρι τότε, υπομονή και πάντα δεμένο στο καθισματάκι στις απαραίτητες διαδρομές : )
Καλησπέρα σας,
Υπέροχο άρθρο!! Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας! Αφήνω αυτό εδώ για οσες μανουλες θέλουν να ενημερωθούν για ασφαλή ταξίδια!!!
https://www.facebook.com/groups/thilasmosxorisenoxes/permalink/2280917632136850/
Η δικιά μου είναι 6 μηνών κ μόλις μπει στο καθίσματακι ξεραινεται στον ύπνο από την 1η μέρα που την έβαλα….
Υπέροχο άρθρο.κ μεις τα ίδια τραβάμε.βεβαια λόγω νυστας κλαίει εμάς στο αμάξι,αλλα μέχρι να τον πάρει ο ύπνος γινόμαστε κουδούνια όλοι!!χαχααχ..γερά να ειναι τα παιδάκια μας κ όλα τα άλλα θα λυθούν.θελουν λίγο χρόνο όλα τα πράγματα!