Τα πάντα μου έμαθαν οι γονείς μου εκτός από το πώς να ζήσω χωρίς αυτούς

Τα πάντα μου έμαθαν οι γονείς μου εκτός από το πώς να ζήσω χωρίς αυτούς

Χτύπησε το τηλέφωνο. Πήγα να το σηκώσω. 

– «Παρακαλώ», είπα. «Παρακαλώ», επανέλαβα… «Ποιος είναι μιλήστε μου», φώναξα κλαίγοντας. 

– «Πήρα να δω αν έφαγες το φαγητό σου», νομίζω πως άκουσα…

Πονάει το κόψιμο του ομφάλιου λώρου.

Σαν κάποιος να πήρε ένα ψαλίδι και τον έκοψε όχι στα δύο.

Αλλά στα χίλια.

Έτσι λένε…

Ότι ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται στην αρχή της ζωής μας. Μα όταν έρχεται το φευγιό της μάνας. Του πατέρα.

Όταν έρθει η ώρα να χαϊδέψεις τη φωτογραφία τους. Και όταν θα πλέκεις τα δάχτυλα σου στα πράγματα που είχαν ακουμπήσει εκείνοι και δε θα θες να τα ξεμπλέξεις. Όταν έρθει η ώρα να κλείσεις την πόρτα πίσω σου καθώς ακούς στο κεφάλι σου ακόμη τις συμβουλές τους. Όταν έρθει η ώρα να κλείσεις το κεφάλαιο παιδί…

«Κανενός το παιδί δεν είμαι πια» μου είχε πει η μαμά μου όταν έχασε και τον πατέρα της. «Είμαι ορφανή…» Και ήταν η συνειδητοποίηση αυτή, η τόσο πικρή. Που σου αφήνει το στόμα στυφό και στεγνό.

Σου αφήνει ένα στόμα που δε θα πει ξανά «Μάνα». Σου αφήνει ένα στόμα που δε θα πει ξανά «Πατέρα».

Και αν είσαι και μεγάλος πια δεν έχει σημασία.

Γιατί όσο μεγάλος και αν είσαι στην ηλικία, όσο ζει ο γονιός σου, είσαι κάποιου το παιδί. Έχεις τη ρίζα σου κοντά σου για να μοιραστείς τις αναμνήσεις και να θυμηθείς. Έχεις τη ρίζα σου εκεί και μια αόρατη κλωστή που δένει γλυκά. Και όταν κοπεί εκείνη η κλωστή που δένει γεμάτη αγάπη και δόσιμο, ο πόνος γίνεται βαθύς.

Και μέσα στον βαθύ τον πόνο το μυαλό παλεύει να μην ξεχάσει τα όσα του έμαθαν οι ρίζες του. Γιατί του έμαθαν πολλά. Τα πάντα του έμαθαν, τα πιο σημαντικά. Του έμαθαν τη ζωή, το α και το β. Το «σ’ αγαπώ» και το «ν’ αγαπάς». Το «προσπάθησε πάλι» και το «να θυμάσαι». Όπως και το «μην τα παρατάς» και το «συνέχισε».

Μα εκείνο που δεν του έμαθαν γιατί ποτέ δεν μαθαίνεται, είναι το πώς να ζήσει χωρίς αυτούς.

Πώς να διαχειριστεί το κενό της αγάπης που δεν υπήρχε περισσότερη. Και πώς να ξεμάθει να είναι παιδί. Πώς; Που όταν χάνεις τους γονείς γίνεσαι πιο παιδί από ποτέ…

Που έρχεται η ώρα που συνειδητοποιείς και λες… Τα πάντα μου έμαθαν οι γονείς μου εκτός από το πώς να ζήσω χωρίς αυτούς…

*Το μικρό απόσπασμα είναι από κείμενο που έγραψε ένα μεγάλο παιδί όταν έχασε τη μάνα του:

Χτύπησε το τηλέφωνο. Πήγα να το σηκώσω. 

– «Παρακαλώ», είπα. «Παρακαλώ», επανέλαβα… «Ποιος είναι μιλήστε μου», φώναξα κλαίγοντας. 

– «Πήρα να δω αν έφαγες το φαγητό σου», νομίζω πως άκουσα…

Σπίτι της μαμάς είναι εκείνο που μπαίνεις όποτε θέλεις και σου λέει «Καλώς το παιδί μου!»

*Ο τίτλος αυτού του άρθρου προήλθε από ένα “παράπονο” που διάβασα, ενός μεγάλου παιδιού έχασε τους γονείς του.  Ενός παιδιού που συνειδητοποίησε ότι “Τα πάντα μου έμαθαν οι γονείς μου εκτός από το πώς να ζήσω χωρίς αυτούς”

Αφιερωμένο σε όλα αυτά τα παιδιά. Όσο μεγάλα και αν είναι.

Λίζα

(Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)

Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!