Τα παιχνίδια της γειτονιάς μας

Τα παιχνίδια της γειτονιάς μας

Ξέρετε πόσες φορές αναπολώ τις μέρες που παίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς μαζί; Θυμάμαι πόσο ζωντανή ήταν η γειτονιά μας!

Ήμασταν περίπου 40 παιδιά (συμμορία ολόκληρη!), που ειδικά τα καλοκαίρια δεν μαζευόμασταν με τίιιιποτα στα σπίτια μας!

Ξεκινούσαμε από το απογευματάκι και τελειώναμε κατά τις 11 το βράδυ, όταν μας έβαζαν τις φωνές οι μεγάλοι γιατί τους είχαμε ζαλίσει με τις φωνές μας, ή έπρεπε πια να πάμε σπίτια μας να κοιμηθούμε.

Μας φώναζε η μαμά μας από το μπαλκόνι και μας έλεγε την κλασική ατάκα «Άντε, αύριο πάλι». Δεν υπήρχε καλύτερη «παιδική χαρά» από αυτή!

Παίζαμε με τις ώρες όλα τα παιχνίδια! Ξεκινούσαμε συνήθως με τα μήλα και καταλήγαμε στο κρυφτό. Είπα να θυμηθούμε λίγο τα παλιά και να καταγράψουμε τα παιχνίδια που παίζαμε τότε, στο κάτω κάτω, τα παιχνίδια της γειτονιάς είναι μια ξεχασμένη «τέχνη», αλλά δεν πρέπει να την αφήσουμε να σβήσει τελείως.

Γράφω όσα θυμάμαι με τον τρόπο που τα παίζαμε εμείς (σίγουρα θα υπάρχουν παραλλαγές) και θα ήθελα να συμπληρώσετε και όσα θυμάστε εσείς.

Αυτά ήταν λοιπόν τα παιχνίδια της γειτονιάς μας 

Μήλα

Το αγαπημένο μας φρούτο σε παιχνίδι! Και ομαδικό και ατομικό. Στεκόταν δύο άτομα απέναντι το ένα με το άλλο και προσπαθούσαν να χτυπήσουν με την μπάλα, τους υπόλοιπους που ήταν μέσα. Αν σε χτυπούσε η μπάλα «καιγόσουν» και έβγαινες έξω. (Αυτό το κλασικό χαιρέκακο «Κάηκεεεεες» αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου, χαχαχα).

Αυτός που δεν καιγόταν και έμενε τελευταίος, έπαιζε στον τελικό. Για να κερδίσεις, έπρεπε να βγεις σώος από 12 μπαλιές που σου έριχναν με φόρα για να σε κάψουν. Οι πιο γρήγοροι και ευέλικτοι στις κινήσεις τους, ήταν νικητές.  

Κρυφτό

5, 10, 15, 20, 25… 100 φτου και βγαίνω, πάντα όμως τραγουδιστά! Ένας τα «φυλούσε» με γυρισμένη τη πλάτη στον τοίχο και οι υπόλοιποι κρυβόταν. Μόλις τελείωνε το μέτρημα έπρεπε να τους βρει. Αν έβρισκε κάποιον πήγαινε πίσω στον τοίχο και έλεγε «φτου φτου ένας Γιώργος!». Τότε ο Γιώργος έπρεπε να τα φυλάει.

Αν όμως κάποιος έβρισκε ανοχύρωτο τον τοίχο και πήγαινε και έλεγε «φτου ξελευθερία για όλους» τότε ήταν ήττα για αυτόν που τα φυλούσε και έπρεπε να τα ξαναφυλάει και στον επόμενο γύρο. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν πολύ δύσκολο παιχνίδι δεδομένου ότι ήμασταν τόσα πολλά παιδιά!

Ψείρες

Όλοι μαζί κάναμε έναν κύκλο. Ένας βρισκόταν στο κέντρο του κύκλου κρατώντας μια μπάλα. Πετούσε την μπάλα ψηλά στον αέρα φωνάζοντας το όνομα κάποιου. Αυτός που άκουγε το όνομά του έπρεπε να πιάσει την μπάλα πριν αυτή να πέσει κάτω, ενώ οι άλλοι έτρεχαν να σωθούν. Αν την έπιανε, φώναζε άλλο όνομα. Αν δεν τα κατάφερνε, μόλις έπιανε την μπάλα φώναζε: «1, 2, 3, στοπ».

Οι υπόλοιποι μόλις άκουγαν το «στοπ» έπρεπε να μείνουν ακίνητοι. Τότε ο παίκτης με την μπάλα (αφού έκανε 3 βήματα) προσπαθούσε να σημαδέψει όποιον ήταν πιο κοντά του και να τον κάψει ή να του δώσει μια ψείρα. Αν δεν τα κατάφερνε έπαιρνε ο ίδιος την ψείρα. Όποιος μάζευε 3 ψείρες έφευγε από το παιχνίδι, ενώ κέρδιζε όποιος είχε τις λιγότερες.  

Κουτσό

Γι αυτό το παιχνίδι χρειαζόμασταν πλακάκια πεζοδρομίου, μια κιμωλία ή ένα κομμάτι τούβλου για να ζωγραφίσουμε τα νούμερα (από το 1 μέχρι το 8) και μια πετρούλα. Πετούσες την πετρούλα στο πλακάκι με το νούμερο ξεκινώντας από το 1. Η πέτρα έπρεπε να μην βγει έξω από το πλακάκι, αν έβγαινε έχανες τη σειρά σου.

Κουτσαίνοντας έκανες τη διαδρομή και γυρνώντας έπαιρνες την πέτρα (πάντα στο ένα πόδι). Αν πατούσες έξω από το πλακάκι πήγαινε στράφι όλη σου η προσπάθεια, έχανες τη σειρά σου και φτου και από την αρχή!  

Τζαμί

Κάτι σαν μπόουλινγκ. 🙂 Μια μπάλα, 7 κεραμίδια που χτίζονται το ένα πάνω στο άλλο και δύο ομάδες. Η μία είχε τη μπάλα και προσπαθούσε να γκρεμίσει εντελώς το κεραμιδοτζαμί και η άλλη περίμενε να το γκρεμίσει για να τους κυνηγήσει με την μπάλα. Όποιον χτυπούσε η μπάλα «καιγόταν» και έβγαινε έξω.

Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να ξαναχτίσουν το τζαμί με κίνδυνο τη «ζωή» τους, αφού αν σε αντιλαμβανόταν ο «έχων» την μπάλα θα σε χτυπούσε με αυτή και θα καιγόσουν. Αν κατάφερνες όμως να ξαναχτίσεις το τζαμί η ομάδα σου νικούσε! Πολλή αδρεναλίνη αυτό το παιχνίδι! Αγαπημένο από τη λίστα με τα παιχνίδια της γειτονιάς μας!

Ένα δύο τρία κόκκινο φως!

Ένας έκανε τη «μάνα» με το πρόσωπο στον τοίχο, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά βρισκόταν αρκετά πίσω του, πίσω από μια γραμμή που είχε χαραχτεί πιο πριν, δηλαδή την αφετηρία. Λέει ή «μάνα»: «Ένα – δύο – τρία κόκκινοοοο φως» και τα παιδιά έπαιρναν διάφορες (αστείες ως επί το πλείστο)  στάσεις. Τότε η «μάνα» γυρνούσε απότομα προς το μέρος των παιδιών για να εντοπίσει αυτόν που κουνιόταν. Αν τον έβλεπε τότε εκείνος καιγόταν και έβγαινε έξω.

Το παιχνίδι επαναλαμβανόταν μέχρι τη στιγμή που κάποιο παιδί θα πλησίαζε τη «μάνα» πολύ κοντά και θα τη χτυπούσε στον ώμο. Τότε όλα τα παιδιά άρχιζαν να τρέχουν, για να περάσουν τη γραμμή της αφετηρίας. Αν κάποιο παιδί πιανόταν από τη «μάνα», πριν περάσει τη γραμμή, τότε τα «φυλούσε». Αλλιώς, τα φυλούσε πάλι το ίδιο παιδί. 

Αγαλματάκια αγαλματάκια

«Αγαλαματάκια αγαλματάκια με τα κόκκινα σκουφάκια, τι είναι; Μέρα ή νύχτα;» Νομίζω ότι τα αγαλματάκια και το κόκκινο φως έμοιαζαν πολύ! Με θυμάμαι να το παίζω και ήταν από τα αγαπημένα μου, αλλά νομίζω ότι ο τρόπος που το παίζαμε ήταν τουρλού τουρλού με το κόκκινο φως.

Θυμάμαι ότι όταν έλεγε η μάνα «… τι είναι μέρα ή νύχτα;» οι υπόλοιποι απαντούσαμε «μέρα» ή «νύχτα», αναλόγως πότε ήμασταν έτοιμοι. Παίρναμε πόζες για να μοιάζουμε με αγάλματα και όταν η μάνα γυρνούσε και έβλεπε κάποιον να κινείται έβγαινε έξω. Αλλά μετά; Η συνέχεια ήταν όπως στο κόκκινο φως; Όποιος θυμάται ας μας πει να το συμπληρώσουμε! 

Λαστιχάκι

Καθαρά κοριτσίστικο παιχνίδι, αλλά συχνά τρύπωναν και αγόρια στην ομάδα μας. Δύο κορίτσια έβαζαν το λαστιχάκι στα πόδια τους ξεκινώντας από τον αστράγαλο και προχωρώντας μπορεί να έφτανε μέχρι και το λαιμό! Το κορίτσι που έπαιζε έπρεπε να κάνει 4 κινήσεις πηδώντας, χωρίς να πατήσει το λαστιχάκι.

Αν τα κατάφερνε το λαστιχάκι ανέβαινε μια θέση πιο πάνω (η σειρά ήταν: αστράγαλος, γόνατα, γοφοί, μέση, μασχάλες, λαιμός). Αν το πατούσε έπαιρνε τη θέση ενός από τα δύο κορίτσια που «φορούσαν» το λαστιχάκι (πω πω, ήταν τόσο βαρετό όταν ήσουν σε αυτή τη θέση!). Πολλές φορές όταν ήμασταν σπίτι με την αδερφή μου και δεν είχαμε τρίτο άτομο, βάζαμε το λαστιχάκι σε μια καρέκλα. 🙂 

Το χρώμα της μάγισσας

Το θυμάστε αυτό; Στην προσπάθειά μου να θυμηθώ μου ήρθε σαν αναλαμπή! Το είχα ξεχάσει τελείως! Ένα παιδί από τη γειτονιά έπαιρνε το ρόλο της μάγισσας και οι υπόλοιποι ήταν γύρω της. Τότε έλεγε πχ. «Το χρώμα της μάγισσας είναιιιιι… μπλε» (ή οποιοδήποτε χρώμα του ερχόταν στο μυαλό) και όλοι έτρεχαν να πιάσουν κάτι μπλε.

Όποιος ακουμπούσε το χρώμα της μάγισσας ήταν προστατευμένο. Αν δεν προλάβαινε να το ακουμπήσει και η μάγισσα έπιανε το παιδί, γινόταν αυτό μάγισσα. Ο αγώνας για νίκη ήταν ανελέητος, μέχρι και παπούτσια βγάζαμε σε χρόνο dt για να πιάσουμε το βεραμάν της κάλτσας! 

Σι μαριό

Σι μαριό, μαριό, σι ντο ρε μι
μακαρό, μακαρό,
λέο, λέο, τιπ τιπ τιπ
λέο, λέο τιπ τιπ τιπ
One two three!!!

Κάναμε ένα κύκλο και ενώναμε τα χέρια με τις παλάμες να κοιτούν προς τα πάνω. Τραγουδούσαμε το τραγουδάκι και χτυπούσαμε με το δεξί μας χέρι τη παλάμη του διπλανού μας με τη σειρά. Όταν φτάναμε στο one, two, three, και ήσουν προτελευταίος έπρεπε να χτυπήσεις  πολύ γρήγορα τη παλάμη του τελευταίου πριν προλάβει να το τραβήξει. Αν προλάβαινε περνούσαμε σε «ξαφνικό θάνατο».

Έβαζε την παλάμη του στο χέρι σου και είχες τρεις ευκαιρίες να τον χτυπήσεις. Αν κατάφερνες και τον χτυπούσες πριν προλάβει να το τραβήξει «καιγόταν» και έβγαινε από το παιχνίδι. Αν δεν τα κατάφερνες έβγαινες εσύ. Στο τέλος έμεναν δύο και επαναλάμβαναν τη διαδικασία έτσι ώστε να μείνει ένας νικητής. Φανταστείτε ότι αυτό το παιχνίδι το παίζαμε 20-30 παιδιά κάθε φορά! Πανζουρλισμός!

Γκαζάκια ή αλλιώς μπίλιες

Δεν περιγράφω, σας παραθέτω μόνο τη φωτογραφία που βρήκα και με γύρισε αιώνες πίσω. Έτσι μου έρχεται να πάρω 100 δραχμές και να πάω να τα αγοράσω από το περίπτερο!

Η γειτονιά μας πλέον δεν έχει φωνές, παιχνίδια, χαρές. Δεν ξέρω καν αν έχει παιδιά γιατί δεν τα βλέπω, δεν παίζουν ποτέ κάτω. Είμαστε πολύ τυχεροί που παίξαμε τα παιχνίδια της γειτονιάς μας τόσο όμορφα, να το ξέρετε. Ανέπτυξαν την δημιουργικότητα μας, την φαντασία μας, μας δίδαξαν πώς να παίζουμε και να φερόμαστε ομαδικά αλλά και ατομικά.

Αλλά φτάνει με το μελό! Πείτε μας εσείς, ποια παιχνίδια παίζατε στη γειτονιά σας;

Λίζα

Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©

Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!