«Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις» Τελικά σε κατάλαβα ρε μάνα!
«Ο κίνδυνος παραμονεύει και είναι παντού σύμφωνα με τη μαμά μου!»
Αυτό θυμάμαι να λέω στους έφηβους φίλους μου και να χασκογελάμε.
Η κλασική ατάκα της όταν ήθελε να μας συνετίσει ήταν «ένα παιδάκι έκανε αυτό που θέλετε να κάνετε και εσείς και έπαθε το τάδε».
Καθώς μεγαλώναμε καταντούσε γραφικό και μαζί με την αδερφή μου συνεχίζαμε τις ιστορίες της και λέγαμε μεγαλύτερα τέρατα κοροϊδεύοντας.
Θυμάμαι τις εξορμήσεις μας στη θάλασσα τα καλοκαίρια.
Την λατρεύαμε όλοι οικογενειακώς εκτός από τη μαμά μου. Η μαμά μου τη φοβόταν. Μας έκανε πάντα νόημα να μην πηγαίνουμε στα βαθιά κουνώντας ασταμάτητα τα χέρια της. Και εμείς χαζογελούσαμε, της κουνούσαμε και εμείς τα χέρια πηγαίνοντας όλο και πιο μέσα.
Τελικά η μαμά μου δε φοβόταν τη θάλασσα. Φοβόταν μη πάθουμε εμείς κάτι μέσα στη θάλασσα. Τώρα που έγινα μάνα την καταλαβαίνω.
Θυμάμαι στο δρόμο να με κρατάει γερά από το χέρι μέχρι να μου το λιώσει!
Δεν καταλάβαινα ειλικρινά αυτή τη μανία και την κτητικότητα! Ή θα είσαι κοντά μου ή πουθενά! Jeasus! Control yourself mama! Εγώ δε θα τα κάνω έτσι τα παιδιά μου!
Τελικά η μαμά μου δεν είχε τάσεις κτητικότητας πάνω μου. Είχε το αυτόματο ένστικτο της μάνας που λέει ότι όταν προχωράς στο δρόμο με το παιδί σου πρέπει να εξασφαλίσεις ότι δε θα πάθει τίποτα κακό. Τώρα που έγινα μάνα την καταλαβαίνω.
Θυμάμαι μετά από 12ωρα δουλειάς, να γυρνάει σπίτι και να μας φτιάχνει κρέπες.
Και θυμάμαι να μη μένει ούτε ψιχουλάκι για εκείνη. Αλλά είχα πειστεί ότι η μαμά μου δεν πεινάει ποτέ για κάτι καλό!
Τελικά η μαμά μου ήθελε να φάει και εκείνη μια κρέπα. Αλλά χόρταινε που τάιζε τα πουλάκια της και ήταν οκ με αυτό. Τώρα που έγινα μάνα την καταλαβαίνω.
Θυμάμαι όταν ετοιμαζόμασταν για να πάμε στην Ανάσταση που την περιμέναμε κάτω από το σπίτι.
Γιατί καθυστερούσε πάντα να κατέβει. «Άντε ρε μαμά θα χάσουμε το Χριστός Ανέστη!» φωνάζαμε. Ήμαρτον! Πόσες ώρες θέλει να ετοιμαστεί;
Τελικά η μαμά μου δε χρειαζόταν ώρες για να ετοιμαστεί. Χρειαζόταν ώρες για να έχει ένα τέλειο καθαρό σπίτι, να ετοιμάσει 2 παιδιά, να έχει τα καλά μας ρούχα σιδερωμένα καθαρά, να φτιάξει μαγειρίτσα. Και όσος χρόνος απέμενε μέχρι τις 12 μπορούσε να ετοιμαστεί και εκείνη.
Και μπορεί ακόμη να μη συμφωνώ με αυτήν την υπέρμετρη προσπάθεια για πράγματα που ίσως δεν χρειαζόταν, αλλά τώρα που έγινα μάνα το καταλαβαίνω.
Θυμάμαι να γυρνάω από ξενύχτια ξημερώματα με την ελπίδα ότι δε θα τη βρω και αυτή τη φορά να κάθεται στο μπαλκόνι αγχωμένη.
Αλλά πάντα τα βλέμματα μας συναντιόταν πριν καν ανέβω στο σπίτι. Ειλικρινά δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο έπρεπε να είναι ξύπνια. Ένα τηλέφωνο στο κινητό για να μάθει που είμαι, αρκούσε!
Τελικά ένα τηλέφωνο στο κινητό δεν αρκούσε. Δεν υπάρχει κάτι να εξηγήσω. Απλά δεν αρκούσε. Ίσως η μόνη εξήγηση είναι ότι τώρα που έγινα μάνα την καταλαβαίνω.
Θυμάσαι που στην αρχή του άρθρου σου είπα ότι η μαμά μου επινοούσε ιστορίες για να μας αποτρέψει να κάνουμε κάτι επικίνδυνο; Και εμείς την κοροϊδεύαμε και τις εμπλουτίζαμε;
Η ιστορία είναι τόσο άτιμη και επαναλαμβάνεται χωρίς ίχνος οίκτου λοιπόν!
«Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις» Τελικά μπορώ να το πω, ότι σε κατάλαβα ρε μάνα!
Έπιασα τον εαυτό μου να ξεστομίζω και εγώ μια ιστορία στον Mini Me Θάνο λοιπόν για να τον αποτρέψω να βάζει τα χέρια του στις πόρτες του ασανσέρ.
Τώρα που έγινα μάνα καταλαβαίνω τη δική μου μάνα και όλα όσα μου φαινόταν περίεργα και ακατανόητα. Αν και νόμιζα ότι δε θα το καταλάβω ποτέ. Τελικά κατάλαβα ακόμα και το «Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις».
Και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι κάποια μέρα θα με κοροϊδεύει και ο Θάνος για τις ιστορίες που θα του λέω. Αλλά εγώ θα ξέρω από μέσα μου ότι κάποια στιγμή θα με καταλάβει και εκείνος…
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
