Το μάθημα – χαστούκι που πήρα από το παγούρι του παιδιού μου
Το πιο τέλειο μάθημα-χαστούκι το πήρα από ένα παγούρι και ένα ποτήρι…
Το περιστατικό έγινε πριν λίγο καιρό. Είχα γράψει τότε τι συνέβη για να μην το ξεχάσω ποτέ. Για να ανατρέχω σε αυτό το κείμενο όσα χρόνια και αν περάσουν.
Γιατί το πιο σπουδαίο μάθημα-χαστούκι το πήρα από ένα παγούρι και ένα ποτήρι…
🌸Karma is a bitch
Χθες το βράδυ ρωτάω το μικρό μου κατσαριδάκι που είναι το παγούρι του για να το ετοιμάσω να το πάρει σήμερα στο σχολείο.
«Χμμ, δε… δεν ξέρω…» μου απαντά
«Τιιι; Τι εννοείς δεν ξέρεις;», γούρλωσα μάτια, μύτη, φρύδια, κάθε κύτταρο του κορμιού μου.
«Κάπου το άφησα, δε θυμάμαι που…»
Έξαλλη εγώ! Τσιτώθηκα, χύτρα έτοιμη να σκάσει!
«Στο διάλειμμα το άφησα δίπλα μου στο πεζούλι για να είναι ελεύθερα τα χέρια μου για να φάω… και μάλλον το ξέχασα εκεί»
«Μα πώς; Πώς είναι δυνατόν να ξεχνάς το παγούρι σου όπου να ναι;;; Να μάθουμε να είμαστε λίγο υπεύθυνοι βρε παιδί μου! Μεγάλο παιδί είσαι πια! Έλα!»
Μετάφραση: «Είμαι σκασμένη από τη δουλειά, έχω άπειρα νεύρα, προσπαθώ να ισιώσω, ανάθεμα τα τάλαρα γιατί τα οικονομικά πάνε κακά και σκέφτομαι ότι μέσα σε όλα αυτά πρέπει να ψάξω και να σου πάρω ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΑΓΟΥΡΙ!»
Πωπω ρε παιδί μου, τι δράμα ήταν αυτό ε; Σαν να ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί. Μα γιατί μου το κάνεις αυτό; Μια χαρά δεν ήμασταν πριν χάσεις το παγούρι σου;
«Να πας αύριο και να ψάξεις σε όλο το σχολείο, να ρωτήσεις παντού, που είναι το παγούρι σου!» του είπα με πολύ πολύ αυστηρό ύφος.
Αυτή τη φορά θα είμαι πολύ αυστηρή! Μεγάλο ατόπημα να χάσεις το παγούρι σου! Πρέπει να μάθει να είναι υπεύθυνος, παραμύθιαζα τον εαυτό μου από μέσα μου.
🌸Karma is a bitch είπαμε στην αρχή ε;
Χμμ… Τώρα αρχίζει το καλό.
Ξυπνάω το πρωί, πάω τα παιδιά στο σχολείο, επιστρέφω να πάρω τα πράγματα μου και να φύγω στη δουλειά.
Που είναι το ποτήρι μου;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΜΟΥ ΟΕΟ;
Που είναι το ροζ ποτήρι του καφέ μου που πάνω γράφει Live Laugh Love (για να μην τα ξεχνάω), που το παίρνω κάθε μέρα μαζί μου στη δουλειά;
Δεν είναι εδώ! Δεν είναι πουθενά… Που στο καλό το άφησα;
Και τότε μου ήρθαν όλα στο μυαλό…
«Κάπου το άφησα, δε θυμάμαι που…»
«Μα πώς; Πώς είναι δυνατόν να ξεχνάς το ποτήρι σου όπου να ναι;;; Να μάθουμε να είμαστε λίγο υπεύθυνοι βρε παιδί μου! Μεγάλο παιδί είσαι πια! Έλα!»
Μεγάλο ατόπημα να χάσεις το ποτήρι σου! Πρέπει να μάθεις να είσαι υπεύθυνη!
Όταν ήρθε η συνειδητοποίηση, κουλουριάστηκα σε εμβρυϊκή στάση και με έπιασε ένας κλαυσίγελος.
Όταν το παιδί μου έχασε το παγούρι του ήταν ένα μεγάλο γεγονός, τεράστιο, που μου έφερε θυμό. Θα μπορούσε να το είχε προλάβει. Θα μπορούσε να μην το είχε χάσει. Αλλά όταν το ίδιο ακριβώς πράγμα έκανα και εγώ και μάλιστα μέσα στην ίδια μέρα, ήταν απλά Τρίτη;
Βρε, βρε κάτι μαθήματα που σου δίνει αυτή η ζωή και έρχεται και σου τραβάει το αυτάκι δίνοντάς σου την ευκαιρία να γίνεις καλύτερος.
Όλο αυτό το μάθημα-χαστούκι λοιπόν με έβαλε σε σκέψεις.
Πόσες φορές το κάνουμε αυτό σαν γονείς; Πόσες φορές η ανοχή μας είναι μικρότερη από όση θα έπρεπε να είναι; Πόσες φορές ζητάμε από τα παιδιά μας πράγματα στα οποία δεν μπορούμε ούτε εμείς να ανταπεξέλθουμε;
Από τα πιο υπέροχα και ηχηρά χαστούκια που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου!
Δεν είναι το ποτήρι, ούτε το παγούρι.
Είναι όλα αυτά που συμβολίζουν και όλα αυτά που άλλαξαν από σήμερα.
Και όσο και αν φαίνεται περίεργο… τα άλλαξαν ένα παγούρι και ένα ποτήρι…
ΥΓ1. Για την ιστορία, το ποτήρι μου το άφησα στο ψιλικατζίδικο απέναντι από το σπίτι μου. Γυρνώντας από τη δουλειά, έκανα μια στάση εκεί πριν πάω σπίτι. Το ποτήρι μου το άφησα πάνω στο ψυγείο με τα παγωτά για να είναι ελεύθερα τα χέρια μου… και να βγάλω το πορτοφόλι μου.
Το άφησα εκεί. Ακριβώς ότι έκανε και ο μικρός μου. Και όλο αυτό έγινε την ίδια μέρα που έκανα διάλεξη στον μικρό μου για υπευθυνότητα.
ΥΓ2. Είπα όλη την ιστορία στον μικρό μου. Του ζήτησα συγνώμη και του μίλησα για το μάθημα που πήρε η μαμά και πόσο σημαντικό ήταν.
Αν κάτι θέλω να ξέρουν τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, τα παιδιά γενικά, είναι ότι οι μεγάλοι κάνουν λάθη. Κάτι που δεν έμαθαν στη δική μας γενιά. Και της στοίχησε αρκετά. Ότι μπορούν και να με αμφισβητήσουν, γιατί μέσα από την αμφισβήτηση μπορεί να έρθει γόνιμος διάλογος. Κάτι που δεν μπορεί να έρθει με μια μόνιμη διάθεση νουθεσίας.
Το μάθημα που θα μας σοκάρει με θετικό πρόσημο μπορεί να έρθει από το παιδί μας, από ένα παγούρι, από ένα ποτήρι, από την ίδια τη ζωή, από οτιδήποτε. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να το πάρουμε και να ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτό.
Έτσι δεν είναι;
Λίζα
Κοινοποίησε αυτό το άρθρο. Μοιράσου το και με άλλους γονείς που θέλουν να το διαβάσουν! Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!