Αν έχεις εγγόνια… τότε ξέρεις
Υπάρχει κάτι βαθιά ιερό – κάτι σχεδόν αλλόκοσμα όμορφο — στο να βλέπεις το παιδί σου να γίνεται γονιός.
Είναι σαν ο χρόνος να διπλώνει και να επανωτίζει πάνω στις δικές σου αναμνήσεις.
Βλέπεις μια λάμψη από τα βρεφικά του μαγουλάκια, ακούς την ηχώ από το πρώτο του γέλιο, έχεις τη μνήμη από τα μικρά ποδαράκια του που έτρεχαν στον διάδρομο — τώρα καθρεφτίζονται σε αυτή τη μικροσκοπική, νέα ζωή που κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του.
Βλέπεις το μωρό σου να κρατάει το δικό του μωρό.
Αν έχεις εγγόνια… τότε ξέρεις
Νομίζεις πως έχεις νιώσει την πληρότητα της αγάπης όταν γίνεσαι γονιός. Αλλά μετά γίνεσαι παππούς ή γιαγιά… και ξαφνικά, η καρδιά σου βρίσκει τρόπο να απλωθεί ακόμα πιο πολύ.
Είναι μια εντελώς διαφορετική αγάπη — πιο βαθιά, πιο σιωπηλή, γεμάτη δέος.
Βλέπω το μωρό μου — που τώρα έχει μεγαλώσει, με κουρασμένα μάτια, να νανουρίζει το δικό του παιδί μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, όπως έκανα κι εγώ κάποτε.
Θέλω να τρέξω, να διορθώσω τα πάντα, να διώξω την κούραση μακριά. Μα ξέρω… αυτή είναι πια η δική τους ιστορία. Όχι η δική μου.
Και υπάρχει ένας γλυκός πόνος σε αυτή τη συνειδητοποίηση – στο να μάθεις να κάνεις κάπως πίσω – να δίνεις χώρο, και αυτό είναι κάπως δύσκολο γιατί έχεις μάθει μια ζωή να είσαι μόνο πολύ κοντά τους. Πάντα θα είσαι δίπλα τους, απλά τώρα όχι τόσο κοντά τους όσο είχες μάθει να είσαι.
Αν έχεις εγγόνια… τότε ξέρεις
Ο κύκλος της ζωής δεν είναι απλά μια φράση. Είναι ένα “ανακάτεμα” ψυχής. Μια βαθιά επίγνωση ότι τα νανουρίσματα που κάποτε τραγουδούσαμε στα δικά μας μωρά δεν σταματούν. Απλώς εξελίσσονται, τα ψιθυρίζουν τα δικά μας μωρά στα δικά τους μωρά, τα ακούνε νέα αυτάκια.
Και μέσα σ’ όλο αυτό το μπέρδεμα και τη μαγεία — τις πάνες, τα δάκρυα, τους μικρούς και μεγάλους θριάμβους — αντιλαμβάνεσαι ότι συμβαίνει κάτι που χαράσσεται στο χρόνο, ίσως και για πάντα.
Αν έχεις εγγόνια… τότε ξέρεις
Ότι η αγάπη συνεχίζεται. Όχι μέσα από εντυπωσιακές χειρονομίες… αλλά περνώντας σιωπηλά από γενιά σε γενιά, η τρυφερότητα που είχες δώσει εσύ κάποτε. Και ταξίδεψε και έφτασε στο μέλλον. Για φαντάσου!
Αυτό είναι η αληθινή κληρονομιά. Όχι οι περιουσίες που γράφονται στα παιδιά, όχι τα υπάρχοντα, αλλά ο τρόπος που η αγάπη «γράφεται» και περνάει στα παιδιά των παιδιών σου. Ότι θα κληροδοτήσεις στα εγγόνια σου το πιο σημαντικό πράγμα στη γη.
ΥΓ: Ως παιδί που δε μεγάλωσα κοντά σε γιαγιάδες και παππούδες, έχω να πω ότι πάντα κάτι θα μου λείπει από αυτό το κομμάτι. Στα εξηγώ καλύτερα και στο άρθρο μου «Η γιαγιά είναι δώρο Θεού»,
Κάτι που κατάλαβα όταν έκανα δικά μου παιδιά. Όταν είδα τη μαμά μου να είναι γιαγιά και τα παιδιά μου να έχουν τις γιαγιάδες και τον παππού τους να τα λατρεύουν.
Αυτή είναι μια αμφίδρομη σχέση όπως σου εξηγώ στο «Τα εγγόνια κάνουν καλό στη ψυχική υγεία του παππού και της γιαγιάς».
Εκεί έρχεται και κουμπώνει τόσο τέλεια το άρθρο “Γιατί οι γιαγιάδες φέρονται διαφορετικά στα εγγόνια από ότι στα παιδιά τους;” Και καταλαβαίνουμε όλα αυτά που μας ήταν ανεξήγητα παλιά. Αξίζει τόσο πολύ να τα διαβάσεις όλα!
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
