«Είναι κακή συνήθεια που έμαθαν να κοιμούνται μαζί σας» – Όχι, ευχαριστώ
Θυμάμαι τη μαμά μου να έρχεται να ξαπλώνει μαζί μας στο κρεβάτι μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Και νόμιζα ότι είναι γιορτή! Μιλούσαμε, γελούσαμε, λέγαμε ιστορίες και παραμύθια!
Πόσο όμορφες αναμνήσεις έχω από τότε. Και όταν έφευγε ήδη ερχόταν ο Μορφέας και πριν το καταλάβω με είχε πάρει ο ύπνος.
Ήταν πολύ σημαντικό για εμένα γιατί ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν το σκοτάδι.
Το ένστικτο μου, μου έλεγε ότι πρέπει να επιβιώσω. Και τότε ερχόταν τα τρομακτικά σκοτεινά σχήματα που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα ρούχα πάνω στην καρέκλα. Όμως αυτή η ώρα που περνούσα με τη μαμά μου πριν τον ύπνο έδιωχνε όλες τις ανασφάλειες.
Ως μαμά μου αρέσει να κάνω το ίδιο με τα δικά μου παιδιά. Όσο ήταν μωρά, βρισκόταν πάντα κοντά μας στον ύπνο. Και ακόμη και σήμερα, εφαρμόζουμε co-sleeping.
Tώρα που μεγάλωσαν κάπως, η ώρα πριν τον ύπνο είναι το “highlight” της ημέρας μας. Δεν είναι φυσικά όλα τα βράδια δημιουργικά με παραμύθια και ιστορίες.
Είναι βράδια που απλά λιποθυμώ δίπλα τους. Και ίσως ξυπνάω κάποια στιγμή για να πάω στο κρεβάτι μου. (και μερικές φορές ούτε καν αυτό).
Δεν είναι κάτι που αναρωτήθηκα αν είναι σωστό ή όχι. Αυτό ήταν το ένστικτο μου. Αυτό είμαι μάλλον «προγραμματισμένη» από τη φύση μου να κάνω. Ώσπου…
«Τα παιδιά ΠΡΕΠΕΙ να ξέρουν ότι ΠΡΕΠΕΙ να κοιμούνται μόνα τους. Όταν κλείνει το φως ΠΡΕΠΕΙ να ξέρουν ότι είναι ώρα για ύπνο, τέλος! Είναι κακή συνήθεια που έμαθαν να κοιμούνται μαζί σας.»
Είναι κακή συνήθεια… Όχι ρε να πάρει. Λες;
Ας το σκεφτώ όμως καλύτερα. Δουλεύουμε αρκετές ώρες. Οι ώρες της ημέρας που μας απομένουν για να είμαστε μαζί είναι ελάχιστες. Το θέλουμε και το κάνουμε, μας ωφελεί, μας κάνει να νιώθουμε καλά.
Γιατί να είναι κακή συνήθεια από τη στιγμή που το ΠΡΕΠΕΙ θα μας ταλαιπωρήσει όλους περισσότερο;
Αν θέλουμε να το δούμε και επιστημονικά τότε ας ρίξουμε άλλη μια ματιά στο άρθρο μου «Γιατί τα παιδιά δε θέλουν να πάνε για ύπνο;» –που το θεωρώ την καλύτερη αν όχι τη μοναδική εξήγηση στο «Γιατί;». Δεδομένου ότι αυτό το ΠΡΕΠΕΙ είναι φαινόμενο μόνο του δυτικού και σύγχρονου κόσμου, εξηγούνται πολλά. Αυτομάτως ακυρώνεται το πρέπει και γίνεται επιλογή.
Δεν είναι κακή συνήθεια να ξαπλώνεις με τα παιδιά μέχρι να κοιμηθούν. Ή μέχρι να ξυπνήσετε μαζί. Είναι η επιλογή που κάνεις στα πλαίσια της γονικής μέριμνας. Αν αυτό δουλεύει καλύτερα για την οικογένεια σου και σας ωφελεί όλους, μη σκεφτείς να το αλλάξεις. Ούτε επειδή ΠΡΕΠΕΙ.
Μπορείς επίσης να διαβάσεις το άρθρο “Η πανέξυπνη co-sleeping κατασκευή μιας οικογένειας με 5 παιδιά”
Μια οικογένεια βρήκε τον τρόπο της με ελάχιστα χρήματα να κατασκευάσει ένα co sleeping δωμάτιο.
Αλλά και το “Δεν διάλεξα να κάνω co sleeping. Εκείνο με διάλεξε”
Εκεί σου εξηγώ πώς κοιμάμαι σε ένα κρεβάτι «γεμάτο» παιδιά. Συνήθως τα πρωινά μου ξυπνάω με ένα πόδι στο πρόσωπο μου. Ή με ένα κεφάλι στο στήθος μου. Και κάποιος να μου ψιθυρίζει γλυκά ή να ουρλιάζει… «Μανούλα/Μαμά ξύπνα!». Ανάλογα την περίπτωση.
Χρόνια πριν, όταν ήμουν νέα μαμά βομβαρδίστηκα με τα «πρέπει» του ύπνου που μου πρόσφεραν απλόχερα όσοι νόμιζαν ότι βοηθούσαν. Προσπάθησα, πραγματικά προσπάθησα να προσαρμοστώ στα «πρέπει» για τον ύπνο. Δεν ήξερα ότι είχα και άλλη επιλογή…
Όταν όμως το κατάλαβα, γίναμε όλοι πιο ευτυχισμένοι. Το ένστικτό μου ήταν πάντα να κοιμάμαι κοντά στα μωρά μου. Το ένστικτο μου, μου έλεγε να… ακούω την ανάσα τους. Να νιώθω τη μορφή τους. Να πλημμυρίζει το δωμάτιο αγάπη!
Συνέχισε την ανάγνωση στο άρθρο. Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον!
Λίζα
Οι μύθοι για τον ύπνο των μωρών και των παιδιών καλά κρατούν. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
