Η ζωή είναι πολύ ακριβή πια για μια οικογένεια
Μπαίνεις στο σούπερ μάρκετ, μόνο για τα απαραίτητα. Και ίσως λιγότερα από τα απαραίτητα ε; Γιατί και αυτά τα «απαραίτητα» έχουν αλλάξει τελείως μορφή.
Εσύ όμως ξέρεις να κάνεις οικονομία. Δεν είναι κάτι που σου είναι δύσκολο. Άλλωστε μεγάλωσες σε οικογένεια που δεν ήταν πολύ άνετη οικονομικά. Την ξέρεις αυτή την αίσθηση και έχεις τη δεξιότητα να “μαζεύεσαι” όταν χρειάζεται.
Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
Προχωράς στους διαδρόμους, κάνεις μια στάση στα ψυγεία. Τι ωραία που είναι η φέτα ρε παιδί μου! Ευλογημένη χώρα είμαστε που παράγουμε ένα τόσο απίστευτα νόστιμο τυρί!
Προσπερνάς γρήγορα όμως. Προχθές πήρες ένα τέταρτο φέτα και έδωσες τα μαλλιά της κεφαλής σου. Τόσο ακριβό ένα τέταρτο τυράκι; Η οικογένεια το έφαγε κιόλας μέχρι το βράδυ. Κοροϊδία νιώθεις.
«Ίσως πάρω ανθότυρο!», σκέφτεσαι. Πάντα είχε χαμηλότερη τιμή! Ξέρεις άλλωστε να κάνεις οικονομία. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Επιστρέφεις πολύ γρήγορα στα ψυγεία με μια σιγουριά και βλέπεις τη νέα τιμή…
Το ανθότυρο πια είναι ακριβότερο από τη φέτα όταν την έπαιρνες πριν την αύξηση τιμών. Αναστροφή και πίσω γρήγορα.
Μα καθώς προχωράς βλέπεις κάτι που σου φτιάχνει τη διάθεση! Αυτή την εβδομάδα ΔΕΝ ανέβηκε η τιμή στο αγαπημένο σας γιαούρτι! Πώς και έτσι; Αναρωτιέσαι! Το αρπάζεις γρήγορα, λες και θέλεις να προλάβεις, μην τυχόν και μέχρι να πας στο ταμείο σου αυξήσουν την τιμή.
Μα για στάσου… Αυτή είναι η μισή ποσότητα… Το ήδη ακριβό προϊόν στη μισή ποσότητα.
«Σας παρακαλώ, δε θα ‘θελα», λες και το παρατάς πίσω στη θέση του. Αν και σας αρέσει οικογενειακώς, αλλά τι να κάνουμε;
Η ζωή είναι πολύ ακριβή πια για μια οικογένεια και μας λένε ότι πρέπει να προσαρμοστούμε.
Ανεβαίνεις στον πάνω όροφο γρήγορα γρήγορα γιατί έχεις και τον μικρό μαζί σου και δε θέλεις να δει τον διάδρομο με τις σοκολάτες.
Τα μακαρόνια!
Ωωω ναι τα μακαρόνια! Πάντα ήταν φθηνά! Πλησιάζεις να δεις αυτά που έπαιρνες κάποτε. Βλέπεις τιμές, τινάζεσαι προς τα πίσω και στραβώνεις το στόμα σου.
Βλέπεις ταμπελίτσα «Το καλάθι του νοικοκυριού» και πλησιάζεις. Ξέρεις άλλωστε να κάνεις οικονομία. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Παίρνεις ένα πακέτο στα χέρια σου και το κοιτάς καλά καλά.
Σου λέει ο μικρός σου: «Όχι ρε μαμά αυτά! Αυτά είναι που δεν έβραζαν, ήταν σκληρά και έβγαζαν μια γλίτσα! Δε θυμάσαι;»
Ναι. Θυμήθηκες. Το αφήνεις. Δεν πειράζει, ας αφήσουμε και τα μακαρόνια, ίσως κάποια άλλη στιγμή. Ή θα ψάξεις σε άλλο κατάστημα. Είστε μακαρονάδες οικογενειακώς, αλλά η ζωή είναι πολύ ακριβή πια για μια οικογένεια και μας λένε ότι πρέπει να προσαρμοστούμε. Βέβαια εσύ ξέρεις άλλωστε να κάνεις οικονομία. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
Προχωράς στα λάδια και σε πιάνει μια μίνι κρίση πανικού.
Πλέον βγάζεις επιφωνήματα τρόμου χωρίς να το καταλαβαίνεις. Δίπλα ακριβώς τα άλευρα. Δεν έχεις ιδέα πόσο πήγαν αυτά, έχεις πάρα πολύ καιρό να τα πλησιάσεις και οι τιμές αλλάζουν καθημερινά.
Μπροστά στα άλευρα βλέπεις μια κυριούλα σε απόγνωση. Σε άκουσε που τρόμαξες όταν είδες τις τιμές των λαδιών. Ξέρει ότι είσαστε στα ίδια περίπου.
«Δεν μπορώ να πάρω τίποτα κορίτσι μου πια» σου λέει με παράπονο. «Ήρθα να πάρω αλεύρι και είναι πολύ ακριβά. Νόμιζα ότι θα μπορώ να πάρω αυτό από το καλάθι που λένε. Αλλά δεν μπορώ ούτε αυτό.
Εσείς οι πιο νέοι καταλαβαίνετε περισσότερα. Μας κοροϊδεύουν έτσι δεν είναι;»
Θέλεις απλά να την πάρεις αγκαλιά και να κλάψετε μαζί σε εμβρυική στάση μέσα στο σούπερ μάρκετ. Και να της πεις: Ναι, σε καταλαβαίνω τόσο πολύ!
Αντί αυτού ανασκουμπώνεσαι και της λες μια κουβέντα ελπίδας. Ότι δε θα μείνει για πολύ έτσι. Που ούτε εσύ το ξέρεις, αλλά θέλεις να δώσεις και να πάρεις λίγο κουράγιο.
Δεν τολμάς καν να ξεστομίσεις ότι… η ζωή είναι πολύ ακριβή πια και αγχώνεσαι για το μέλλον.
Συνεχίζεις τη διαδρομή σου με το άδειο καλάθι σου. Το καλάθι του νοικοκυριού δηλαδή. Πας στοχευμένα στα προϊόντα που θες και προσπαθείς να μην επηρεάζεσαι από όσα βλέπεις γύρω σου. Ξέρεις άλλωστε να κάνεις οικονομία. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
«Μαμά! Τετράδιο! Χρειάζομαι τετράδιο!» σου λέει ο μικρός σου. «Θα σου βρω εγώ από αλλού, πιο φθηνό» του απαντάς με σιγουριά, χωρίς να ξέρεις πόσο θα το βρεις «από αλλού».
Πηγαίνεις στο ταμείο και ξέρεις από πριν πόσα θα πληρώσεις γιατί τα υπολόγισες. Αυτό που δεν υπολόγισες ήταν ότι η μικρή σου σακουλίτσα έχει πολύ λίγα προϊόντα, μα το ποσό που πρέπει να πληρώσεις δεν είναι καθόλου μικρό. Κρύβεις με το σώμα σου το πορτοφόλι σου και ψάχνεις τα χρήματα σου.
Φτάνεις σπίτι και βλέπεις στην είσοδο ένα φυλλάδιο προσφορών από άλλο σούπερ μάρκετ. Όλα θα τα γυρίσεις, ωσάν πρωταγωνιστής από το Hunger Games, αρκεί να βρεις φθηνές τιμές. Βέβαια εσύ ξέρεις άλλωστε να κάνεις οικονομία. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
Και τότε…
Βλέπεις τους φακέλους της ΔΕΗ που περιμένουν στο γραμματοκιβώτιο… Θέλεις να κάνεις ότι δεν τους βλέπεις, αλλά σε βλέπουν αυτοί!
Μπαίνεις στο σπίτι και τακτοποιείς τα πράγματα. Χτυπάει το κινητό σου και είναι ο σπιτονοικοκύρης σου. Τρίτη αύξηση ενοικίου μέσα σε ένα χρόνο. Τώρα σε πιάνει κρίση πανικού και προσπαθείς να πάρεις αναπνοές.
Και σε λίγο ξαναχτυπάει το κινητό σου αλλά αυτή τη φορά είναι οι αγαπημένοι φίλοι σου.
«Να πάμε μια βόλτα αύριο με τα παιδιά; Θα έχει ωραία μέρα!»
Ωωω ναι! Γιούπι! Επιτέλους κάτι ευχάριστο!
«Να πάμε σε εκείνο το ωραίο μαγαζί;»
Ξεφουσκώνεις απότομα και προτείνεις βόλτα χωρίς πολλά έξοδα, λίγο σπαρτιάτικα, λίγο πικ νικ. Το στολίζεις και με ένα «Θα το ευχαριστηθούμε περισσότερο».
Πήγε αργά πια και έβγαλε και ένα κρύο.
Περνάς γρήγορα δίπλα από το θερμοστάτη και πιάνεις το διακόπτη. Κοντοστέκεσαι. Δεν κάνει και τόσο κρύο τελικά, σκέφτεσαι. Ας το αφήσουμε. Ναι αλλά είτε το ανάβουμε είτε όχι, ο λογαριασμός είναι πάντα υψηλός! Πώς γίνεται αυτό μωρέ; Θα το ανάψετε για λίγο, ίσα, ίσα, να κάνουν μπάνιο τα παιδιά. Ξέρεις να κάνεις οικονομία. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
Και με τη μικρή αυτή επανάσταση που έκανες νιώθεις λίγο καλύτερα! Δε θα πεθάνουμε κιόλας!
Ανοίγεις λίγο το κινητό και ρίχνεις κλεφτές ματιές. Αστείες εικόνες, λίγο να χαλαρώσεις, λίγο να ξεχαστείς. Και εκεί πάνω, σου σκάει ένα βίντεο με κάτι τύπους κουστουμαρισμένους και με μια έπαρση, από άλλον πλανήτη.
Εκείνους που δεν έχουν ιδέα για το πόσο ακριβή έχει γίνει η ζωή για μια οικογένεια πια, να λένε με στόμφο και επιτακτικά ότι ναι μεν, αλλά οι οικογένειες πρέπει να… προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση, να κάνουν οικονομία.
Στην αρχή είσαι ήρεμη. Σκέφτεσαι τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις για να «προσαρμοστείς». Να κάνεις μεγαλύτερη οικονομία. Ξέρεις να κάνεις οικονομία άλλωστε.
Σου λένε τα κανάλια να βγάζεις τις συσκευές από την πρίζα, να παραλείπεις το πρωινό, να μαζευτείς, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν φέρνει οικονομία. Φαίνεται ότι το πρόβλημα ΔΕΝ είναι ότι δεν ξέρεις να κάνεις οικονομία.
Και τότε βγαίνει το μικρό σου από το μπάνιο τουρτουρίζοντας και σου φωνάζει «Μαμά, δεν έχει ζεστό νερό!».
Σου ανεβαίνει η πίεση, κοκκινίζεις, μια φλέβα ξεπροβάλει στο μέτωπο και βγάζεις ένα ουρλιαχτό τόσο δυνατό που πόνεσαν τα πνευμόνια σου.
Και δεν ξέρεις γιατί σου βγήκε. Ίσως ήταν η «προσαρμογή» που ανέβηκε στο λαιμό σου και σε έπνιξε. Ίσως το ότι ενώ ξέρεις να κάνεις οικονομία, δεν φαίνεται να έχει καμία εφαρμογή πια. Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι ότι δεν ξέρεις να κάνεις εσύ οικονομία, όσο και αν προσπαθούν να σε πείσουν για το αντίθετο.
Δεν είναι ότι θέλεις εσύ περισσότερα χρήματα ή ότι είσαι άπληστη και παραπονιέσαι για την ακρίβεια.
Άλλωστε η νουβέλα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Η τιμή και το χρήμα» μας δίδαξε ότι:
«το χρήμα και το συμφέρον αλλοιώνουν το χαρακτήρα των ανθρώπων και κατευθύνουν τις πράξεις τους»
Και το επιβεβαιώνουν όλοι όσοι επηρεάζουν τον κόσμο, τις ζωές μας και τα σπίτια μας.
Η ζωή είναι πολύ ακριβή πια για μια οικογένεια (και όχι μόνο φυσικά) όχι γιατί εσύ δεν ξέρεις να κάνεις οικονομία. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Δε φταις εσύ, δε φταίμε εμείς.
Φταίει το γεγονός ότι αφηνόμαστε να παλεύουμε κάθε μέρα με τις αυξήσεις χωρίς να υπάρχουν στοιχειώδη εργαλεία παρέμβασης και αντιστάθμισης στις αγορές, όπως γινόταν πάντα στο παρελθόν. Δεν είναι ιδέα σου, είναι όντως έτσι. Φαίνεται σαν να μη νοιάζεται κανείς πια για το ασταμάτητα συρρικνωμένο πορτοφόλι σου, αλλά όλοι να σε κατηγορούν για το ότι πρέπει να υποστείς τις συνέπειες εσύ και η οικογένεια σου για κάτι που δε φταις ή δε φέρεις ευθύνη.
Δε φταις εσύ, δε φταίμε εμείς. Η ζωή είναι πολύ ακριβή πια για μια οικογένεια (και όχι μόνο φυσικά). Και ΔΕΝ φταίει το ότι εσύ, εγώ και όλοι μας δεν ξέρουμε να κάνουμε οικονομία.
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
