Μαμά θα μ’ αγαπάς χωρίς πτυχίο;
Συνάντησα πρόσφατα μια μαμά που ο γιος της θα δώσει φέτος πανελλήνιες. Αγχωμένη πολύ η ίδια, μου εξομολογήθηκε ότι τον πιέζει γιατί είναι η πιο «κρίσιμη» στιγμή της ζωής του.
Ότι είναι ένας χρόνος και θα περάσει, αξίζει η πίεση.
Καθώς μου περιέγραφε τη σκληρή καθημερινότητα του, το αδιάκοπο διάβασμα, την απαγόρευση εξόδου με τους φίλους του, το άγχος που τον οδήγησε ακόμη και σε απώλεια μαλλιών, αναρωτήθηκα:
Η επιτυχία ή η αποτυχία στις εξετάσεις καθορίζουν τη ζωή ενός εφήβου; Είναι οι εξετάσεις η πιο «κρίσιμη» στιγμή της ζωής του; Αξίζει όλο αυτό; Είναι πραγματικά επιθυμία του παιδιού να αφιερώσει “ένα χρόνο” από τη ζωή του σε αυτό; Ή μήπως είναι του γονιού;
Το παρακάτω κείμενο το διαβάσαμε στη σελίδα του παιδιάτρου κύριου Γιώργου Χαρίτου. Αναφέρεται σε προσωπική εμπειρία, όμως έχει ένα τόσο δυνατό μήνυμα που θα ήθελα να το διαβάζω ξανά και ξανά.
Το συνόδευσε με μια φωτογραφία που γράφει “Μαμά θα μ’ αγαπάς χωρίς πτυχίο;”. Και αυτό το σύνθημα στη φωτογραφία ξυπνάει τόσα έντονα συναισθήματα.
Προκαλεί συναισθήματα σε όλους όσους δώσαμε ή δε δώσαμε πανελλήνιες σε μια εποχή που αυτό ήταν το τέλος και η αρχή. Που ήταν τα πάντα. Που αναρωτηθήκαμε όντως κάποιοι “Μαμά θα μ’ αγαπάς χωρίς πτυχίο;”
Διάβασε το και εσύ, όσων χρόνων και αν είναι τα παιδιά σου. Αξίζει.
Μαμά θα μ’ αγαπάς χωρίς πτυχίο;
Οι πανελλήνιες
Πέρασαν χρονάκια αλλά θυμάμαι ακόμα πολύ καλά την εποχή που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις.
Με την ταμπέλα “του καλού μαθητή” και το βάρος της προσδοκίας ότι “πρέπει να περάσεις ιατρική”.
Τότε, το σύστημα δημιουργούσε την εντύπωση στον υποψήφιο ότι “this is it” : εάν περάσεις “σώζεσαι” και εάν κοπείς “καταστρέφεσαι”.
25 χρόνια μετά, μπορώ με το χέρι στην καρδιά να σας πω ότι δεν είναι έτσι. Η ζωή είναι ένας μεγάλος λαβύρινθος, δεν υπάρχουν ούτε οριστικά αδιέξοδα, ούτε “τελευταίες ευκαιρίες”.
Τα αδιέξοδα τα δημιουργούμε εμείς. Και ανώφελα τα φορτώνουμε στους ώμους των παιδιών μας.
Πέρασα βεβαίως τελικά.
Θα είχα άραγε “καταστραφεί” εάν δεν περνούσα; Μπορώ πάντως να πω μετα βεβαιότητας ότι δεν “σώθηκα”, η ζωή μου από τότε είναι ένας συνεχιζόμενος αγώνας με ατελείωτες ώρες εργασίας και τόνους διαβάσματος που δεν τελείωσαν ποτέ.
Δεν έχω λοιπόν την προσωπική εμπειρία της “αποτυχίας” (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι δόκιμος ο όρος) αλλά και παιδιά που δώσαμε μαζί και δεν τα κατάφεραν σε εκείνο το σημείο, οι ζωές τους πήγανε γενικώς καλά.
Άλλοι πήγανε στο εξωτερικό για να συνεχίσουν, άλλοι ασχολήθηκαν με κάτι εντελώς διαφορετικό. Πάντως αυτό που παρατήρησα σε όλους ανεξαιρέτως είναι ότι αυτοί που δούλεψαν και αγαπούσαν βαθιά στον πυρήνα του αυτό που έκαναν έγιναν είτε επιτυχημένοι, είτε χαρούμενοι, είτε και τα δύο μαζί.
Αντιθέτως, παιδιά που εξαναγκάστηκαν σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, παιδιά που παρά τα “θέλω τους” πιέστηκαν να ζήσουν την ζωή που κάποιοι άλλοι σχεδίασαν για εκείνα, γίναν μέτριοι, συνήθως και δυστυχείς και τρώγονται εσαεί με τα ρούχα τους.
Αφήστε λοιπόν τα παιδιά ελεύθερα.
Συζητήστε μαζί τους. Κλάψτε, γελάστε, αραδιάστε τους τα δικά σας επιχειρήματα, αγκαλιαστείτε. Αλλά αφήστε τα να σχεδιάσουν την ζωή τους και την δουλειά τους.
Εξάλλου, ποιος μπορεί να προβλέψει ΑΥΤΗ την χώρα, ΑΥΤΗ την αγορά εργασίας, τι είναι σωστό και τι λάθος, ποιοι βγάζουν περισσότερα οι υδραυλικοί ή δικηγόροι – πράγμα ανήκουστο παλιά – γίνεσαι μηχανικός την μία ημέρα και την άλλη σταματά η οικοδομή.
Να μην λέτε λοιπόν στα παιδιά “θα σου πω εγώ που ξέρω” γιατί ξέρεις για το μέλλον όσα κι εγώ, τουτέστιν τίποτα.
Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά. Δεν μας ανήκατε ποτέ, σας δανειστήκαμε από το μέλλον ετούτου του κόσμου. Είναι καιρός να επιστρέψετε. Καλό δρόμο.
Δεν μας ανήκατε ποτέ, σας δανειστήκαμε από το μέλλον ετούτου του κόσμου. Είναι καιρός να επιστρέψετε… Αυτή η τελευταία φράση του, η γεμάτη αλήθεια, μάλλον θα πρέπει να ριζωθεί μέσα σε κάθε έναν από εμάς. Να την αφουγκραστούμε και να την νιώσουμε. Όλοι οι γονείς.
Όπως και στο άρθρο “Ενός λεπτού σιγή για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ” που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για να το διαβάσεις, οι γονείς μπορεί άθελα τους (ή και όχι και τόσο πολύ άθελα) να γίνουν εμπόδιο στη ζωή των παιδιών τους. Τη ζωή ενός τέτοιου παιδιού περιγράφει λοιπόν αυτό το άρθρο που περιμένει να το διαβάσεις.
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι.
Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
