Μάθαμε να πετάμε – Η κουλτούρα του minimal και των αναλώσιμων σχέσεων
Πέρασα το τελευταίο μισάωρο ξεδιαλύνοντας έναν σωρό από ξυλομπογιές με περισσή υπομονή. Αρχικά τις χώρισα σε αυτές που είναι εντελώς σπασμένες και πρέπει να πεταχτούν και σε αυτές που «έχουν μέλλον». Όσες δεν πετάχτηκαν μπήκαν σε κατηγορίες ανάλογα με τον τύπο τους και το εναπομείναν μέγεθός τους και τακτοποιήθηκαν κατάλληλα, αφού πρώτα τις πέρασα ένα πανάκι για να είναι καθαρές. Με υπομονή.
Θα μπορούσα αντί να ξοδέψω μισή ώρα από τη ζωή μου, να δώσω 2 ευρώ και να αγοράσω ολοκαίνουριες, καθαρές ξυλομπογιές «του κουτιού». Τι είναι 2 ευρώ;;;
Δεν το έκανα.
Όση ώρα ασχολούμουν με τις ξυλομπογιές σκεφτόμουν όσα έγραψε σήμερα η Σοφία στο Shareyourlikes.gr
Η Τέχνη Του Να Μην Πετάς Πολλά. Και Αυτό Ισχύει Για Πράγματα & Ανθρώπους
Την ώρα που διάβαζα το άρθρο της (που…διάβασέ το και θα με θυμηθείς!) σκέφτηκα ότι ήταν αυτό ακριβώς που έλειπε από τα κομματάκια στο παζλ του μυαλού μου αυτή την εποχή. Πόσο δίκιο έχει!
Διανύουμε την εποχή του minimal στα πάντα. Στη διακόσμηση του σπιτιού μας, στο ντύσιμό μας, στις σχέσεις μας, στη μόρφωσή μας.
Τι το θέλεις αυτό; Πέτα το. Μόνο χώρο πιάνει – και μετά πήγαινε αγόρασε καινούριο
Πέτα το να μη χρειάζεται να ξεσκονίζεις – και άφησε το σπίτι σου χωρίς προσωπικότητα. Ή μάλλον χωρίς τη δική σου προσωπικότητα.
Πέτα τα παλιά ρούχα – και αγόρασε καινούρια.
Βγάλε από τη ζωή σου τους τοξικούς ανθρώπους. Λες κι εσύ δεν είσαι τοξικός γι’αυτούς όταν σε πιάνουν οι ανάποδές σου και αρπάζεσαι με το παραμικρό! Μη μου πεις ότι ειδικά εσύ δε γίνεσαι τοξικός άνθρωπος, γιατί εγώ ομολογώ ότι γίνομαι συχνά πυκνά, παρόλο που ως επί το πλείστων μπορείς να με περιγράψεις και ως την προσωποποίηση της θετικότητας.
Κι αφού βγάλεις από τη ζωή σου τους τοξικούς ανθρώπους – σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες των εκατοντάδων άρθρων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με οδηγίες «σωστής αποκομιδής» – μετά συνέχισε το ξεσκαρτάρισμα.
Βγάλε όσους σου λένε τα προβλήματά τους, όσους δεν ταιριάζουν «κουστούμι» με τις προδιαγραφές που η κοινωνία επιβάλλει, όσους δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά σου, όσους λένε και μια κουβέντα παραπάνω, όσους δεν έχουν χρήματα να ακολουθούν τα δικά σου γούστα κλπ κλπ και η λίστα ατελείωτη.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι στη ζωή μας έχουν γίνει αναλώσιμοι. Ακόμα κι αυτοί που αγαπάμε ή κάποτε αγαπήσαμε. Απομακρυνόμαστε από δικούς μας ανθρώπους χωρίς δεύτερη σκέψη επειδή μας στεναχώρησαν ή μας απογοήτευσαν, χωρίς καν να μπούμε στον κόπο να το συζητήσουμε.
Και δε θα διαπραγματευτώ καθόλου την περίπτωση της κακοποίησης, σωματικής ή ψυχολογικής, αλλά μην τρελαίνεσαι…η απογοήτευση από έναν άνθρωπο ουδεμία σχέση έχει με την κακοποίηση.
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αναλώσιμοι φίλε. Δεν αντικαθίστανται έτσι εύκολα με καινούριους, γιατί κι αυτοί κάποτε θα παλιώσουν και οι – σε πρώτη όψη – εύκολες, «του κουτιού» σχέσεις θα αποκτήσουν τα δικά τους προβλήματα. Τα οποία φυσικά δεν θα έχεις μάθει να αντιμετωπίζεις και να λύνεις γιατί εσύ είσαι του πετάματος.
Οι σχέσεις σήμερα έχουν γίνει αναλώσιμες. Γρήγορες. Επιφανειακές. Εύκολες. Χωρίς ουσία. Χωρίς προσπάθεια.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη μόρφωσή μας. Όλα διδάσκονται σε ταχύρρυθμα σεμινάρια. Όσο πιο ταχύρρυθμα τόσο πιο καλά. Τα παιδιά μας εκπαιδεύονται κι αυτά στη γρήγορη μόρφωση. Στην minimal μόρφωση. Τι τη χρειάζεται τη γεωμετρία το παιδί; Τι τα χρειάζεται τα αρχαία; Πού θα του χρειαστούν;
Να τα πετάξουμε ρε παιδιά και τα αρχαία, να την πετάξουμε και τη γεωμετρία, να την πετάξουμε και την ιστορία. Ούτε λόγος φυσικά για τα κουτάκια του μυαλού που γεμίζει η γεωμετρία και η χημεία. Ούτε λόγος για την προσπάθεια, την επιμονή, την υπομονή.
Έχω περάσει κι εγώ τη φάση του πετάματος. Δεν το μετανιώνω, απλά μπορώ να με συγχωρώ. Μεγαλώνοντας όμως συνειδητοποίησα ότι είμαι από αυτούς που κρατάνε. Επενδύω στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους και θυμάμαι. Δένομαι και αγαπάω. Προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ και ξαναπροσπαθώ. Με υπομονή.
Κι ας μου μάθανε να πετάω. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους δεν είναι εύκολες, δεν μπορούν να είναι εύκολες κι αν είναι εύκολες συνήθως δεν αξίζουν κιόλας γιατί κάτι το ψεύτικο και το εφήμερο κουβαλάνε. Δεν πετάω πια.
Ρίχνω μια ματιά στις τακτοποιημένες ξυλομπογιές μου. Τελικά καλά έκανα και δεν τις πέταξα. Φευγαλέα τις καμαρώνω έτσι όπως στέκουν έτοιμες να ζωγραφίσουν και πάλι σε ένα λευκό άγραφο χαρτί.
