Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων
Κάθε καλοκαίρι θυμάμαι εκείνα τα παιδικά και εφηβικά μας καλοκαίρια. Τα δικά μας. Που μύριζαν ελευθερία, θάλασσα και παιχνίδι. Μπάλες, κρυφτό και παγωτά. Αλμύρα και καρπούζι.
Και όταν μεγαλώναμε, το πρώτο αθώο καλοκαιρινό φλερτ. Εκείνο το πρωτόγνωρο συναίσθημα με τις πεταλούδες στο στομάχι.
Δεν είναι τυχαία τα καλοκαίρια τόσο αγαπημένα. Έχουν γράψει μέσα μας όμορφες ιστορίες. Που ξεκινούν από τότε που ήμασταν παιδιά!
Τα καλοκαίρια του τότε, που καθένας μας τα ζούσε πολύ διαφορετικά, αλλά με έναν περίεργο τρόπο όλοι είχαμε κοινές γλυκιές αναμνήσεις!
Είτε ήταν σε κάμπινγκ με τους γονείς, είτε ήταν στο χωριό με τη γιαγιά και τον παππού, είτε ήταν στο νησί, είτε σε βουνό χωρίς ίχνος θάλασσας!
Τα παιδικά μας καλοκαίρια ήταν όλα γεμάτα παιχνίδι, ανεμελιά, ανακαλύψεις, αθώους έρωτες και κρυφά παγωτά!
Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων είναι γλυκιές σαν το καρπούζι που τρώγαμε
Είναι σημαντικό να ανακαλέσουμε αυτές τις καλοκαιρινές αναμνήσεις τώρα που είμαστε ενήλικες. Τώρα που είμαστε και εμείς γονείς. Τι θυμάσαι εσύ; Να σου θυμίσω εγώ;
Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων
Ύπνος μέχρι ότι ώρα ήθελες.
Αν και πάντα ξυπνούσες νωρίς, πεταγόσουν σχεδόν από το κρεβάτι, μην τυχόν και χάσεις δευτερόλεπτο από το παιχνίδι.
Βόλτες με τα ποδήλατα μέχρι να εξαφανιστούμε από τον χάρτη
Και απλά ήξερες ότι θα μας καλύψει γιαγιά!
Οι διακοπές κρατούσαν 3 μήνες κυριολεκτικά, από τη μέρα που έκλειναν τα σχολεία μέχρι τη μέρα που άνοιγαν.
Δε ρωτούσες καν που θα πάμε διακοπές. Ήταν δεδομένο!
Ταξίδι σε αμάξι χωρίς air condition
Και το αυτοκίνητο τιγκαρισμένο με προμήθειες μέχρι να κλατάρει.
Μπάνιο στη θάλασσα μέχρι να μουλιάσουν τα χέρια σου, τα πόδια σου, μέχρι και τα μαλλιά σου.
Έβγαινες μόνο γιατί πεινούσες σαν λύκος και έτρωγες με μανία τη φέτα καρπούζι που μόλις έκοψαν οι μεγάλοι!
Όλη μέρα έξω στο λιοπύρι και το απόγευμα στην πλατεία του χωριού παίζαμε μέχρι να βραδιάσει.
Ίσως από τις τελευταίες φορές που ένιωσες τι θα πει ελευθερία και ανεμελιά.
Ύπνος… ποτέ τα μεσημέρια
Οι γονείς να κοιμούνται κι εσύ να τρέχεις κάτω από τον καυτό ήλιο με τα ξαδέρφια και τους φίλους να κάνεις αυτοσχέδιες κούνιες. Να φτιάχνεις λασπότουρτες, να κυνηγάς τα μικρά κοτόπουλα, να τρως σύκα και σταφύλια (πιο νόστιμα όταν τα έκοβες επί τόπου για να τα φας), να τρέχεις για περιπέτειες στους γκρεμούς και τις ραχούλες.
Να μετράς τα μπάνια που έκανες και τα παγωτά που έφαγες.
Και να τα φουσκώνεις και λίγο στους φίλους σου για να περηφανευτείς.
Και οι αναμνήσεις ατέλειωτες…
Τον Δημητράκη που σου έδειχνε πώς να βάζεις καλάθι στην μπασκέτα που μάλλον είχε φτιάξει ο καφετζής.
Τη γιαγιά που μαζί μαζεύατε τα αυγά.
Το πανηγύρι που θέλανε να πάνε οι δικοί σου κι εσύ έπαιζες με τους φίλους σου. Και στο τέλος καταλήγατε όλοι να κοιμάστε στις ενωμένες άσπρες πλαστικές καρέκλες.
Τα παραμύθια της γιαγιάς τις νεκρές ώρες, αυτές που δεν έπαιζες σαν τρελό και τα περιοδικά και τα κόμικς που είχες κουβαλήσει μαζί σου από την πόλη.
Το τάβλι με τους μεγάλους και τα γεμιστά που μοσχομύριζαν και το χωριάτικο ψωμί. Το κατσικίσιο γάλα που κάποιοι μισούσαν μόνο που το έβλεπαν κι άλλοι λάτρευαν. Τον τραχανά που κι εσύ βοηθούσες να απλωθεί.
Και χίλια δυο ακόμη! Και κάθε χρόνο το ίδιο λατρεμένο καλοκαίρι, ώσπου να πας μόνος σου διακοπές.
Και μετά από χρόνια… Η πόρτα της γιαγιάς και του παππού είναι σφαλιστή και έχουν φυτρώσει αγριόχορτα τριγύρω.
Τα παιδιά μεγάλωσαν κι έχουν δικά τους παιδιά!
Όμως εσύ ακόμη ακούς τις φωνές των φίλων σου που έκαναν αντίλαλο. Ακόμη μυρίζεις το χώμα μετά την καλοκαιρινή μπόρα.
Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά σου τα τζιτζίκια και τα τριζόνια κι η φωνή της μάνας σου να μαζευτείς επιτέλους για να φας.
Ακόμη νιώθεις το χάδι της γιαγιάς, ακόμη βλέπεις τα ίδια δέντρα να στέκουν αγέρωχα και να ρίχνουν τη σκιά τους στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς.
Και τα κρατάς όλα αυτά μέσα σου για πάντα σαν θησαυρό! Δε μπορεί τίποτα να σου τα ξεριζώσει από εκεί. Ήχους, γεύσεις και μυρωδιές, πρόσωπα χαμόγελα και εικόνες.
Όλα αυτά. Όλα αυτά είναι οι καλοκαιρινές αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων. Και των δικών μου. Και των φίλων μας. Και ας μην είναι ακριβώς οι ίδιες. Με έναν περίεργο τρόπο οι αναμνήσεις είναι κοινές, μάλλον γιατί έχουν την ίδια γλύκα.
Έγραψα αυτό το άρθρο με αφορμή ένα κείμενο που διάβασα στο διαδίκτυο και προσάρμοσα, γιατί με συγκίνησε πολύ.
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
