Πάλι λερώθηκες! Να τι παθαίνεις όταν θέλεις να τρως μόνη σου!
Η Λίζα είναι 20 μηνών.
Η οικογένεια της αποφάσισε να γευματίσει με πιο αργούς ρυθμούς, για να δώσει χρόνο στην ίδια και στον αδερφό της.
Ο αδερφός της ο Νικόλας, είναι 3 ετών.
Η απαλλαγή όμως από μία συνήθεια είναι ουσιαστικά αδύνατη. Και για αυτό η οικογένεια συνέχισε το γεύμα της με τους ίδιους ρυθμούς, χρησιμοποιώντας ακριβώς το ίδιο λεξιλόγιο.
«Λίζα τελείωνε! Τρώγε γιατί θα κρυώσει το φαγητό σου!»
Ο Νικόλας αντιθέτως τελείωσε γρήγορα. «Μπράβο Νικόλα! Λίζα βλέπεις τι καλό παιδί που είναι ο αδερφός σου; Νίκο θέλεις και άλλο; Κάτσε να σε ταΐσω εγώ γιατί μπορεί να λερωθείς!»
Η Λίζα συνεχίζει με τους αργούς της ρυθμούς, αλλά τα επίμονα βλέμματα των ενηλίκων την παροτρύνουν έμμεσα να επιταχύνει κάπως. Δοκιμάζει να πιάσει τα μακαρόνια κάπως πιο γρήγορα με το κουτάλι, αλλά χωρίς επιτυχία. Έπειτα αρχίζει να τρώει με τα χέρια. Είναι πολύ συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνει και σε λίγο το μουτράκι της γίνεται κόκκινο από τη σάλτσα.
«Μπράβο Λίζα! Πάλι λερώθηκες! Θέλεις να τρως μόνη σου και αυτό είναι το αποτέλεσμα!»
Η μητέρα παίρνει μία χαρτοπετσέτα και της καθαρίζει το πρόσωπο. Αυτή αντιδρά και προσπαθεί να ξεφύγει. Επιθυμεί να φάει μόνη της. Πιάνει πάλι με το χέρι της τα μακαρόνια, αλλά πάλι λερώνεται.
«Πάλι τα ίδια;», λέει η μητέρα της γελώντας και την ξανασκουπίζει με την χαρτοπετσέτα.
Πόσες φράσεις, με πόσες κριτικές και πόση ειρωνεία που χαλαρά χρησιμοποιούν οι γονείς, υποκρύπτουν κάποια μορφή επιθετικότητας;
Ας αναλογιστούμε τις λέξεις μας, κάθε φορά που απευθυνόμαστε σε κάποιο παιδί. Είτε αυτό είναι, είτε δεν είναι ικανό να μας απαντήσει:
Μιλάμε μαζί του ή απλά το κρίνουμε;
Το βοηθάμε ή το μαλώνουμε;
Δεν είναι καλύτερα να επικοινωνήσουμε μαζί του κάνοντάς το να αισθανθεί εμπιστοσύνη και να το κάνουμε να αισθανθεί ικανό; Παρόλο που κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί τη βοήθειά μας;
Μη φύγεις αν δε διαβάσεις το άρθρο “Τα παιδιά θέλουν να μάθουν. Οι γονείς δεν τους το επιτρέπουν.”
Grazia Honegger Fresco Από τη σελίδα Κοσμαρίκου Αλεξάνδρα Παιδίατρος
