Στη μητέρα του άντρα που σκότωσε την κόρη μου
Ήταν καλοκαίρι.
Την ημέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος στην κόρη μου έκανα όνειρα.
Μετρούσα ξανά και ξανά τις ημέρες και τους μήνες. Πότε θα γεννηθεί, τι εποχή, τι μήνα, τι μέρα. Πώς θα μοιάζει το λουλούδι μου;
Η ημέρα που γεννήθηκε δεν ήταν καλοκαίρι.
Αλλά ήταν η πιο φωτεινή ημέρα της ζωής μου. Φανταζόμουν την κόρη μου και εμένα μετά από χρόνια. Πώς θα ήμασταν άραγε; Έφερα την μυτούλα της κοντά στη δική μου και της είπα «Η μαμά σε αγαπάει λουλούδι μου. Θα σε αγαπάει και θα σε φροντίζει ότι και αν γίνει».
Την ημέρα που περπάτησε κάναμε γιορτή στο σπίτι!
Της έκανα περπατόπιτα και φροντίσαμε να καλυφθούν όλα τα επικίνδυνα μέρη του σπιτιού. Να μη χτυπήσει, να μην πάθει τίποτα κακό. Περπατούσε και έτρεχε. Και εμείς την βλέπαμε να μεγαλώνει όμορφα! Σαν λουλούδι!
Την ημέρα που πήγε πρώτη μέρα στο σχολείο την κράτησα από το χεράκι.
Κάποια στιγμή μου το άφησε και πήγε να σκοντάψει, όμως την έπιασα. Γραπώθηκε πάνω μου και της είπα ότι είναι εντάξει. «Η μαμά θα είναι πάντα μαζί σου λουλούδι μου ότι και αν γίνει, πήγαινε, μη φοβάσαι.»
Την ημέρα που βγήκε για πρώτη φορά με τις φίλες της αγχώθηκε.
Την καθησύχασα και την διαβεβαίωσα ότι θα έρθω να πάρω εκείνη και τις φίλες της όποια ώρα με ζητήσουν. Ήμουν πάντα εκεί για εκείνη όταν δεν ένιωθε ασφάλεια… Όταν γυρίσαμε μου είπε ότι ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής της. Και εγώ σκέφτηκα ότι θα έρθουν ακόμα πολλές, πάρα πολλές καλύτερες μέρες της ζωής της…
Την ημέρα που έφυγε από το σπίτι για να σπουδάσει, ήμασταν και οι δύο πολύ χαρούμενες.
Φτιάξαμε μαζί το φοιτητικό σπιτάκι της. Και της έδινα συμβουλές για το νέο της ταξίδι. Κάναμε αστεία για τα τάπερ της μαμάς που θα της στέλνω. Και με αυστηρό ύφος την παρακάλεσα να προσέχει όταν θα ζεσταίνει το φαγητό. Μην τυχόν ξεχάσει ποτέ το μάτι της κουζίνας ανοιχτό.
Σαν μάνα προς μάνα σου μιλάω.
Ξέρω ότι έχεις και εσύ να πεις παρόμοιες ιστορίες για το αγόρι σου. Ξέρω ότι τον αγαπάς πολύ και θέλεις το καλό του. Ξέρω ότι ανησυχούσες σαν και εμένα για να μη σου πάθει τίποτα. Και προσπαθούσες να προλάβεις κάθε κακό. Ξέρω ότι έχεις και εσύ να πεις για τις δικές σας ημέρες.
Όμως εγώ έχω και μια μέρα ακόμα…
Την ημέρα που με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν ότι το λουλούδι μου δεν είναι πια εδώ. Την ημέρα που έσβησε ο κόσμος.
Η κόρη μου αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους. Και δε σταμάτησε να παλεύει για εκείνους και τα δικαιώματα τους. Θα το έκανε ακόμη και για το δικό σου παιδί. Ακόμη και μετά από αυτό που της έκανε.
Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν αγαπούν κανέναν; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν να κάνουν δυστυχισμένους τους άλλους; Γιατί ονομάζουν αγάπη τον πόνο; Γιατί νομίζουν ότι οι άνθρωποι μπορούν να τους ανήκουν;
Νομίζεις ότι αυτό είναι κάτι με το οποίο γεννιούνται οι άνθρωποι; Όχι βέβαια. Νομίζεις ότι επειδή εμείς οι γονείς νομίζουμε ότι δεν μας κοιτάζουν τα παιδιά μας, εκείνα δεν μας βλέπουν; Μας βλέπουν.
Τώρα ξέρεις. Αναρωτιέμαι αν ήξερες νωρίτερα αν θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Πάντα θα το αναρωτιέμαι.
Ήθελα να μεγαλώσει το λουλούδι μας και να ανθίσει. Όπως και εσύ. Αλλά ο δικός μας ήλιος έσβησε. Το λουλούδι μας μαράθηκε αντί να ανθίσει.
Όμως ονειρεύομαι μια μέρα που οι γονείς θα συμβουλεύουν τις κόρες τους μόνο για να μην ξεχάσουν ανοιχτό το μάτι της κουζίνας όταν θα ζεσταίνουν το φαγητό. Αυτός να είναι ο μεγαλύτερος φόβος. Μέχρι εκεί. Και όχι να μην τις σκοτώσουν αυτοί που αγάπησαν.
Ονειρεύομαι μια μέρα που οι γονείς θα δείχνουν στα παιδιά τους πόσο σπουδαίο είναι να αγαπάνε τους ανθρώπους. Όχι τα αγόρια τα κορίτσια. Όχι τα κορίτσια τα αγόρια. Τους ανθρώπους.
Να έρθει η μέρα που θα σταματήσουμε να συμβουλεύουμε τα θύματα πώς να αποφύγουν το κακό.
Να συμβουλεύουμε και να εκπαιδεύουμε τους γονείς. Να δείξουν στα παιδιά τους ότι η αγάπη δεν πονάει. Η αγάπη δεν είναι κτητικότητα. Να τους δείξουν ότι στην αγάπη είμαστε όλοι ίσοι. Κανένας πιο πάνω από τον άλλο.
Το παραπάνω κείμενο δεν είναι αληθινή ιστορία. Γράφτηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. 13 γυναικοκτονίες από τις αρχές του 2021. Και είναι πολλές ακόμα κόρες που πεθαίνουν κάθε μέρα αλλά δεν τις έχουμε δει. Αυτά τα κορίτσια είναι λουλούδια. Είναι οι κόρες κάποιων γονιών. Δεν είναι αριθμοί στα στατιστικά. Και αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους.
*Η Cover photo είναι τυχαία επιλογή
Κοινοποίησε αυτό το άρθρο. Ίσως να βοηθήσει κάποιον γονιό.
Οι σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
