Τα παιδιά είναι σαν τις πεταλούδες – Μην τα συγκρίνεις
Η σύγκριση είναι ο θάνατος της χαράς είχε πει ο Mark Twain
Αυτό που θα διαβάσεις παρακάτω, το είχα γράψει το 2015. Τότε ήμουν εντελώς φρέσκια μαμά, ο Mini Me ήταν το μοναδικό παιδί μου τότε και ήρθε η πρώτη σύγκρουση με τη σύγκριση.
Τότε το περιέγραψα με μια δόση χιούμορ. Απολαύστε.
Επεισόδιο πρώτο:
Πάμε στο μανάβικο με τον Mini Me. Μπροστά μας ένα κύριος με ένα παιδάκι περίπου στην ηλικία του δικού μου. Εμφανώς ανεπτυγμένο και στο ίδιο ύψος με τον δικό μου. Μας κοιτάει επίμονα ο κύριος και μας χαμογελάει.
-Πόσο είναι; Με ρωτάει.
-Είναι τριών. Απαντώ.
– Αααα ο δικός μου 27 μηνών.
– Να τον χαίρεστε.
Ξανακοιτάει χαμογελώντας και το έχει εδώ, στα χείλη. Άντε πες το, λέω από μέσα μου. Σύγκρινε το παιδί μου με το δικό σου, αφού θες να το πεις!
-Πολύ ανεπτυγμένος ο δικός σου για 3 ετών ε;
Με δουλεύεις δεν μπορεί. Αλλά τουλάχιστον επιτέλους είπες κάτι περί αυτού, αφού ήθελες να πεις.
-Μπα, κανονικός είναι. Του απαντώ.
-Πόσο ψηλός είναι; Είναι πάνω από ένα μέτρο; Ο δικός μου είναι πάνω από μέτρο. Ο δικός σου είναι πάνω από ένα μέτρο;
Αιφνιδιάζομαι.
-Ναι ναι κάπου εκεί! Χαμογελάω χαιρετάω και φεύγω.
Επεισόδιο δεύτερο:
Βρίσκω μια γιαγιά στις κούνιες με το εγγονάκι της και πιάνουμε κουβέντα.
-Πόσο είναι; Με ρωτάει
– Είναι τριών, της απαντώ.
-Ααα και ο δικός μας 3! Ο δικός μας μετράει μέχρι το 20! Ο δικός σου;
-Τι ο δικός μου; απαντάω απορημένη
-Ο δικός σου μέχρι ποιον αριθμό μετράει;
-Ααα, τώρα κατάλαβα, ναι, ο δικός μου ξέρει όλη την προπαίδεια.
Συμπέρασμα: Αυτό το πράγμα είναι κάτι νέο για εμένα. Αλλά αν πρέπει να ζω σε αυτό τον κόσμο της σύγκρισης παιδιών πρώτον πρέπει να μάθω τι ύψος έχει το παιδί μου. Και δεύτερον πρέπει να εκπαιδευτώ να τους τρολάρω όπως στη δεύτερη περίπτωση.
Αυτό υπενθυμίζω ότι το έγραψα το 2015. Είμαι εδώ 5 χρόνια μετά, με δύο παιδιά πια και πιο έμπειρη. Και φυσικά έπεσα και εγώ στην παγίδα του λάθους της σύγκρισης. Όχι για να επιβεβαιώσω ότι το παιδί μου είναι καλύτερο από τα άλλα. Αλλά έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν είναι οκ να είναι το παιδί μου στο ίδιο ύψος με ένα μικρότερο.
Αναρωτήθηκα αν έπρεπε να ξέρει να μετράει μέχρι το 20.
Αναρωτήθηκα αν σήμερα θα έπρεπε να ξέρει ήδη μια ξένη γλώσσα.
Αναρωτήθηκα γιατί το δικό μου παιδί δεν μπορεί να καταφέρει όμορφα γράμματα όπως τα υπόλοιπα.
Αναρωτήθηκα αν ο μικρός υστερούσε σε σχέση με τον μεγάλο επειδή είχε φτάσει 15 μηνών για να περπατήσει κανονικά.
Αναρωτήθηκα πολλά. Σύγκρινα τα παιδιά μου με άλλα. Σύγκρινα τον μικρό με τον μεγάλο. Το έκανα.
Και καταλαβαίνω περισσότερα πια για αυτή τη συνήθεια των γονιών. Γιατί τελικά είναι μια συνήθεια των γονιών.
Να συγκρίνουμε τις δεξιότητες των άλλων παιδιών για την αξιολόγηση των δικών μας παιδιών. Ακριβώς όπως πιάνουμε τον εαυτό μας να συγκρίνουμε τις δικές μας ικανότητες με κάποιου άλλου ενήλικα.
Παρατήρησες όμως κάτι;
Τα παιδιά δεν μπαίνουν ποτέ στη διαδικασία να συγκρίνουν τον εαυτό τους με κάποιο άλλο παιδί. Για κανέναν λόγο. Ούτε συγκρίνουν ποτέ εσένα με κάποιον άλλο γονιό.
Παρά μόνο ίσως όταν μεγαλώσουν αρκετά. Όταν φύγουν από την αθωότητα και παιδικότητα τους και πλησιάζουν περισσότερο στην ενηλικίωση. Όταν πλησιάζουν να μπουν στον κόσμο των ενηλίκων και της ανασφάλειας.
Δεν υπάρχει κανένας υπαρκτός λόγος να συγκρίνεις το παιδί σου με ένα άλλο για να βγάλεις συμπέρασμα για τις δεξιότητες του. Για την αξιολόγηση του. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι σύμμαχος. Δεν μπορεί να έχει θετικό πρόσημο.
Θετικό πρόσημο έχει το παράδειγμα, όχι η σύγκριση.
Γιατί να θυμάσαι ότι τα παιδιά είναι σαν τις πεταλούδες
Οι πεταλούδες είναι όλες αξιαγάπητες.
Κάποιες πεταλούδες πετούν ψηλότερα από άλλες.
Αλλά η καθεμία πεταλούδα πετάει με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί.
Δεν υπάρχει λόγος να τις συγκρίνεις μεταξύ τους.
Κάθε μια πεταλούδα είναι διαφορετική.
Κάθε μια πεταλούδα είναι ξεχωριστή.
Κάθε μια πεταλούδα είναι πανέμορφη.
Λίζα
(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Βρείτε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
