Τα παιδιά μας ακούνε πολύ πιο προσεκτικά όταν δεν μιλάμε σε αυτά
Εσύ σαν παιδί έχεις άραγε κάποια ανάμνηση να μιλάει κάποιος μεγάλος για εσένα; Μπροστά σου;
Εγώ θυμάμαι τη δασκάλα μου (μάλιστα είχα γράψει και “Γράμμα στη δασκάλα που με έκανε να μισήσω το σχολείο” ) να μιλάει με χαρακτηρισμούς για εμένα όταν πήγαινε η μαμά μου να ρωτήσει για την πρόοδο μου. Και τα έλεγε μπροστά μου.
Το θυμάμαι και ως μαμά πια σκέφτομαι πάντα ότι τα παιδιά ακούν. Ακούν τα πάντα. Και ακόμη περισσότερο ακούνε πολύ πιο προσεκτικά όταν δε μιλάμε σε αυτά.
Τα παιδιά μου. Και τα παιδιά σου. Τα παιδιά όλων των γονιών. Αυτά τα παιδιά, μας ακούν όταν μιλάμε για αυτά μπροστά σε άλλους.
Μας ακούν να παραπονιόμαστε. Ξέρουν πολύ καλά πότε μιλάμε για εκείνα και ας νομίζουμε εμείς το αντίθετο.
Τα παιδιά μας ακούνε γιατί δεν είναι αδαείς. Δεν είναι αφελείς. Εντελώς το αντίθετο.
Τα παιδιά μας ακούνε και έχουν μια εξαιρετική εξυπνάδα και σπιρτάδα. Επεξεργάζονται όλα όσα λέμε. Χτίζουν το λεξιλόγιό τους, τον χαρακτήρα τους και αναπτύσσουν τις μικρές προσωπικότητες τους με βάση αυτά που ακούν.
Όταν λες «Είναι πεισματάρικο αυτό το παιδί μου…» Σε ακούει.
Όταν λες, «Δεν ηρεμεί ποτέ, είναι αγρίμι…» Σε ακούει.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που ο μεγαλύτερος γιος μου είπε ότι έδωσε το φαγητό του στον μικρότερο αδερφό του επειδή «είναι το καλό παιδί που τρώει όλο το φαγητό».
Έμεινα άναυδη. Γιατί όντως, έχω πει εκατοντάδες φορές ότι ο μικρός μου γιος είναι «ο καλοφαγάς». Είναι το καλό παιδί που τρώει όλο το φαγητό.
Τα παιδιά μας ακούνε. Τα παιδιά, ακούνε όλα όσα λέμε.
Θυμήσου όταν ήσουν εσύ παιδί. Οι περισσότεροι από εμάς θυμόμαστε χαρακτηρισμούς που μας έδιναν οι γονείς μας μπροστά σε άλλους. Το θυμόμαστε ακόμα.
Υπάρχει ακόμα αυτή η παιδική αίσθηση που λέει μέσα μας «Δεν αρέσω και πολύ στον γονιό μου τελικά».
Υπάρχει ακόμη αυτή η παιδική αίσθηση που λέει «Γιατί με χαρακτηρίζει «τεμπέλη;» Κάνω πάντα ότι καλύτερο μπορώ. Δεν νιώθω καθόλου έτσι, αλλά για να το λέει ο γονιός μου έτσι θα είναι. Πρέπει να το κουμπώσω στον χαρακτήρα μου.»
Αν γυρίσουμε πίσω στα δικά μας παιδικά χρόνια, θα εντοπίσουμε αυτό που δεν μας άρεσε.
Αν θέλεις τα παιδιά σου να πιστεύουν ότι είναι «αγρίμια, πεισματάρικα ή τεμπέληδες…» συνέχισε να το λες στους φίλους σας δυνατά και μπροστά τους.
Αλλά με την ίδια ακριβώς λογική… Εάν θέλεις τα παιδιά σου να γνωρίζουν ότι είναι γενναία, περιπετειώδη, δημιουργικά και ευγενικά, πες το για να το ακούσουν.
Γιατί να ξέρεις. Τα παιδιά μας ακούνε. Και αυτό που θα ακούσουν, αυτό θα πιστέψουν ότι είναι. Και αυτό θα κάνουν.
Μια από τις βασικές αρχές της μοντεσσοριανής μεθόδου λέει αυτό:
«Ποτέ μη μιλάτε με άσχημους χαρακτηρισμούς για ένα παιδί κατά την παρουσία του ή ακόμα και την απουσία του»
Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να διαβάσεις περισσότερα για τη Μαρία Μοντεσσόρι στο άρθρο “Ο δεκάλογος και η μέθοδος της Μαρία Μοντεσσόρι.”
Η Μαρία Μοντεσσόρι, Ιταλίδα παιδαγωγός, ήταν η γυναίκα που άλλαξε την εκπαιδευτική αγωγή των παιδιών στα σχολεία.
Επινόησε το μοντεσσοριανό παιδαγωγικό σύστημα, γνωστό και ως «μοντεσσοριανή μέθοδος», το οποίο αποτέλεσε πρωτοπορία για την εποχή του και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε αρκετά σχολεία.
Τα επονομαζόμενα «μοντεσσοριανά» ή «μοντεσσοριανές σχολές».
Πανέξυπνη, με τεράστια βιβλιογραφία που αφιερώθηκε σε αυτήν προκειμένου να μην διαστρεβλωθούν τα λόγια της στο πέρασμα του χρόνου και με αγάπη για το παιδί.
Έζησε σε μια εποχή (1870 – 1952) που οι ενήλικες, όπως και οι δάσκαλοι είχαν περισσότερο ρόλο δεσμοφύλακα και αντιλήφθηκε ότι ένα καταπιεσμένο παιδί στον κόσμο των πανίσχυρων μεγάλων που του λυγίζουν τη θέληση, δεν μπορεί να αναπτυχθεί διανοητικά και ηθικά.
Και έκανε πολλά πράγματα για αυτό. Έχει ενδιαφέρον να διαβάσεις τη συνέχεια στο άρθρο.
Ελεύθερη μετάφραση με προσθήκες από σκέψεις της Celeste Yvonne
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
