Τα παιδιά μας συγχωρούν πιο εύκολα από ότι εμείς εκείνα
Χθες ήταν μια περίεργη μέρα. Δεν τα κατάφερα να τα βγάλω πέρα…
Χθες έκανα λάθη, αλλά δεν τα διόρθωσα. Σε άφησα να δεις περισσότερη τηλεόραση από όσο έπρεπε. Σου έδωσα το κινητό με μεγάλη ευκολία και παραξενεύτηκες.
Με κοίταξες με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγες «Που πήγαν οι κανόνες; Ώρες ώρες με μπερδεύεις βρε μαμά!». Αλλά δεν είχα χρόνο να σου εξηγήσω.
Χθες δεν συνδεθήκαμε καθόλου. Ήμουν εντελώς αλλού.
Δεν έκανα ούτε καν φαγητό. Σου έδωσα να φας κάτι στα γρήγορα και στα πρόχειρα. Και ήσουν ok με αυτό.
Χθες δεν τα έβγαλα πέρα. Θύμωσα, άστραψα και βρόντηξα.
Και εσύ ήσουν εκεί και με έβλεπες να το κάνω.
Χθες σε μάλωσα γιατί έριξες το ποτήρι και το έσπασες και ξεχείλισε ο θυμός μου. Μα αφού σου είπα δέκα φορές, μην παίζεις με αυτό, θα το σπάσεις!
Χθες τα έκανα όλα θάλασσα. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Αλλά χθες ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τόσα πολλά γι’ αυτό. Και το κατάλαβα μέσα στο μπάνιο (που αλλού;) την ώρα που προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου. Και τότε είδα καθαρά λοιπόν.
Σε πλησίασα και σου χαμογέλασα. Και ήταν η πρώτη φορά που είδες το χαμόγελο μου χθες. Απολογήθηκα και ζήτησα συγχώρεση. Για όλη την ημέρα. Γιατί έκανα λάθη και εσύ τα έβλεπες. Γιατί έκανα λάθη και εσύ τα επωμίστηκες. Και πάγωσα όταν δεν ανταποκρίθηκες αρχικά. Παρά μόνο με κοιτούσες με ένα βαθύ βλέμμα που με διαπέρασε ολόκληρη.
Όμως δεν με μάλωσες για τα λάθη μου. Δεν με έκρινες γι’ αυτά. Δεν με αγνόησες, δεν με τιμώρησες, δεν μου επέβαλλες συνέπειες, δεν μου ράγισες την καρδιά.
Παρά μόνο άπλωσες τα δυο σου χεράκια. Με αγκάλιασες και σαν να μην προηγήθηκε τίποτα από όλα αυτά, μου είπες. «Το αγαπημένο μου πράγμα μέσα στη μέρα, είναι όταν είμαστε αγκαλιά».
Και τότε θυμήθηκα αυτό που είχα ακούσει πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήμουν μόνο παιδί και όχι ακόμα μαμά.
«Τα παιδιά μας συγχωρούν τους γονείς πολύ πιο εύκολα από ότι οι γονείς τα παιδιά.»
Και τώρα πια καταλαβαίνω με όλο μου το είναι, τι σημαίνει αυτή η φράση. Τα παιδιά μας συγχωρούν πιο εύκολα από ότι εμείς εκείνα…
Εσύ με συγχώρησες για όλη την τρελή μου συμπεριφορά μέσα στην ημέρα με τον πιο ζεστό τρόπο που θα μπορούσες να το κάνεις. Και εγώ δεν μπόρεσα να σε συγχωρήσω για εκείνο το παλιοποτήρι που έσπασες. Σιγά το ποτήρι. Σιγά το κακό που έγινε. Θα μπορούσα να το είχα σπάσει και εγώ και τότε θα ήταν απλά μια «κακιά στιγμή». Αλλά εγώ στο χρέωσα ως ζημιά.
Δε θα μπορούσα να σε ευχαριστήσω περισσότερο για αυτό που μου έμαθες χθες.
Για το ότι μου έφερες στην επιφάνεια εκείνη τη φράση που είχα ακούσει πριν χρόνια και εσύ μου έδειξες τι σημαίνει. Εσύ μου έδειξες το δρόμο λοιπόν.
Όλοι έχουμε τις κακές μέρες μας. Όλοι έχουμε τις κάκιστες μέρες μας, που πραγματικά χρειαζόμαστε τη συγχώρεση. Και όχι το μάλωμα. Όχι την επίκριση. Όχι την τιμωρία, όχι σε όλα όσα θα μας αποσυνδέσουν περισσότερο.
Εσύ άπλωσες τα χέρια σου και με πήρες στην αγκαλιά σου για να μου δείξεις τον τρόπο. Έτσι είναι η συγχώρεση μαμά. Είναι να νιώσεις τη ζεστασιά της αγάπης σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου.
Σε ευχαριστώ γι’ αυτό που μου έμαθες. Θα προσπαθήσω να μπω μέσα την αγνή παιδική ψυχή που δεν έχει λερωθεί ακόμη με τα δύσκολα «πρέπει» των ενηλίκων. Και από εκεί να βλέπω πιο σωστά τον κόσμο.
Σε ευχαριστώ γι’ αυτό που μου έμαθες λοιπόν.
Γιατί τα παιδιά συγχωρούν πιο εύκολα τους γονείς τους από ότι οι γονείς τα παιδιά, αλλά επίσης είναι εκείνα που αν σε δουν να κλαις θα σε παρηγορήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αξίζει τόσο πολύ να περάσεις από το άρθρο “Εάν ένα παιδί σε δει να κλαις θα σε παρηγορήσει” γιατί θα σου αλλάξει την οπτική. Θα βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι πια μετά από αυτό το κείμενο…
Cover Photo: ART Shima
(Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
