Η θλίψη της επιστροφής στο σχολείο στην ενήλικη ζωή
«Να σας ρωτήσω κάτι που δεν καταλαβαίνω;», λέει φίλη σε τραπέζι που είχαμε μέσα στις γιορτές.
«Δυσκολεύομαι να επιστρέψω στη δουλειά μετά τις γιορτές, ειδικά των Χριστουγέννων, νιώθω μια ακατανόητη θλίψη. Ακριβώς όπως ένιωθα όταν πήγαινα σχολείο!»
Ακριβώς το ίδιο νιώθω και εγώ. Ακριβώς το ίδιο είπαν ότι νιώθουν και οι υπόλοιπες φίλες στην παρέα. Ακόμα και αυτές που δεν δουλεύουν! Ή ακόμα και εκείνες που απολαμβάνουν τη δουλειά τους.
Νομίζω ότι θα βρεθούν και άλλοι που συμπάσχουν. Όμως… γιατί συμβαίνει αυτό;
Θέλω να πω, εντάξει, στο σχολείο ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Είχαμε 2 ολόκληρες εβδομάδες διακοπές, το σχολείο είναι αγχωτικό, είχαμε να παραδώσουμε εργασίες με το καλημέρα, το πιο πιθανό θα ήταν να γράφαμε και μια σειρά από διαγωνίσματα σε πιο μεγάλες τάξεις.
Σήμερα; Το πιο πιθανό να έχουμε λίγες ή πολύ λίγες μέρες άδεια (οπότε δεν αποσυνδεθήκαμε από τη δουλειά), το πιθανότερο είναι να συνεχίσουμε τη δουλειά από εκεί που τη σταματήσαμε, διαχειριζόμαστε πιο ώριμα τις καταστάσεις και τα συναισθήματα μας. Από που προέρχεται λοιπόν αυτό το πράγμα;
Άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί χτυπάει τόσο έντονα αυτή η θλίψη της επιστροφής στη δουλειά ή στο οτιδήποτε μετά τις διακοπές και είπα να το ψάξω.
Η θλίψη της επιστροφής στο σχολείο στην ενήλικη ζωή
Η αλήθεια είναι ότι η απάντηση δεν μπορεί να είναι μια και δεν μπορεί να είναι ίδια για όλους.
Η απάντηση έρχεται μέσα από τον καθένα μας. Ποιο ανεπεξέργαστο τραύμα έχουμε βιώσει στο σχολείο ως παιδιά που ξυπνάει και το επαναφέρει στην ενήλικη ζωή μας; (λέγοντας τραύμα εννοούμε το αποτέλεσμα «ενοχλητικών» γεγονότων που μας φέρνουν στην επιφάνεια συναισθήματα που δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε).
Ξεκίνησα να κάνω μια αναδρομή στην παιδική μου ηλικία. Τι ένιωθα για την επιστροφή στο σχολείο ειδικά μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων;
Στη δική μου περίπτωση είχα πολλούς λόγους να βιώνω το σχολείο στο σύνολο του ως μια τραυματική εμπειρία. Υπήρξαν πολύ κακές και τραυματικές χρονιές στο δημοτικό. – Το εξηγώ στο άρθρο που έσκαψα βαθιά στην ψυχή μου για να το γράψω “Γράμμα στη δασκάλα που με έκανε να μισήσω το σχολείο”. Όμως ακόμα και στις επόμενες τάξεις που τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, δεν ένιωθα κάτι λιγότερο από θλίψη στην επιστροφή.
Η φίλη μου ήταν άριστη μαθήτρια και θα πίστευε κανείς ότι αυτά τα παιδιά δε θα βίωναν κάποιο τραύμα ή θλίψη στο σχολείο. Όμως για τη συγκεκριμένη, το κυνήγι της τελειότητας και η συνειδητοποίηση ότι μετά το μικρό διάλλειμα των διακοπών πρέπει να συνεχίσει με μεγαλύτερη ένταση – της προκαλούσε άγχος και θλίψη.
Αν γυρίσεις λίγο πίσω και ρωτήσεις τον μικρό σου εαυτό, τι συναισθήματα του προκαλούσε η επιστροφή στο σχολείο, θα θυμηθείς περισσότερα από όσα νομίζεις. Ίσως και αυτά που νόμιζες ότι ξέχασες ή διαγράφηκαν μια για πάντα από τη μνήμη σου.
Όχι, και όμως είναι ακόμη εδώ.
Καθώς αναρωτιόμουν τι άλλο μπορεί να έπαιξε ρόλο στο ότι βιώνω ως τραύμα την επιστροφή μου στο οτιδήποτε μετά τις γιορτές, θυμήθηκα κάτι που είχε διαγράψει η μνήμη μου.
Θυμήθηκα τη μαμά μου να λέει ότι οι γιορτές την κούρασαν και επιτέλους να τελειώσουν για να μπούμε στο πρόγραμμα μας.
Μα πώς είναι δυνατόν να λέει κάτι τέτοιο μια μαμά; Να θέλει να γυρίσει το παιδί της σε ένα χώρο που δε νιώθει ευτυχισμένο; Ένιωθα τόσο προδομένη και θλιμμένη που όχι απλά δεν είχα συμπαραστάτη τη μαμά μου, αλλά εκείνη χαιρόταν κιόλας για την επιστροφή!
Καθόλου fun αλλά fact: Το είπε και φέτος. Φέτος της απάντησα και για το μικρό παιδί που δεν της είχε απαντήσει ποτέ. Μα γιατί να τελειώσουν “επιτέλους” οι γιορτές που περνάμε τόσο όμορφα;
Όμως τότε συνειδητοποίησα ότι και εκείνη μπορεί να κουβαλάει κάποιο δικό της τραύμα που ενώ της αρέσουν οι γιορτές, ανυπομονεί να τελειώσουν.
Τώρα που είναι να επιστρέψουν τα μικρά μου στο σχολείο, αναρωτιέμαι πώς μπορώ να τους κάνω λίγο πιο απαλή αυτή τη μετάβαση. Σκέφτηκα να κάνουμε κάτι που τους αρέσει πολύ για να τους αποσπάσω από τη «δύσκολη» μέρα. Ίσως όχι γιατί το χρειάζονται εκείνα, αλλά εγώ.
Είναι απορίας άξιο, πόσοι πολλοί άνθρωποι βιώνουν αυτό το τραύμα της επιστροφής στο σχολείο στην ενήλικη ζωή τους. Άλλα χρόνια, διαφορετικές εποχές, ίσως παίζουν ρόλο. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν οι επόμενες γενιές θα το βιώνουν το ίδιο ή θα ξεθωριάσει.
Εσύ τι πιστεύεις;
Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
